Ολοένα και πληθαίνουν οι καταγγελίες για τις συνθήκες διαβίωσης στις δομές της ΜΚΟ «Κιβωτός του Κόσμου», καθώς γονέας παιδιού που τώρα φιλοξενείται στη δομή της Καλαμάτας ενώ τα δύο προηγούμενα έτη φιλοξενούνταν στη δομή της Άνοιξης αναφέρει πως σε πρόσφατη επίσκεψη το 9χρονο παιδί του, του είπε «μπαμπά, ζω σε μια κόλαση».
Το παιδί, σύμφωνα με τον πατέρα του, ανέφερε ότι ερχόταν αντιμέτωπο με πολλές συνέπειες εάν δεν συμμορφωνόταν με αυτό που θέλουν οι παιδαγωγοί στην Κιβωτό του Κόσμου και κατήγγειλε επίσης ότι τον έβαζαν σε σκοτεινά δωμάτια, τον έβαζαν να πλένει και αν δεν το έκανε σωστά θα είχε πολύ μεγάλη «συνέπεια».
«Το παιδί μου είπε “μπαμπά με έχουν χτυπήσει, φοβάμαι να κάτσω εδω”» είπε αρχικά στον ΣΚΑΪ ενώ συνέχισε: «Μου είπε “με έχει χτυπήσει παιδαγωγός με μια άλλη”» συνέχισε λέγοντας ο πατέρας του παιδιού. Κατήγγειλε παράλληλα ότι «με έβγαλαν με κλωτσιές έξω, δώσαμε κατάθεση στην αστυνομία και εδώ και 9 μήνες δεν έχουμε πάρει ούτε μια απάντηση». Ο πατέρας είπε ότι κατήγγειλε το γεγονός του ξυλοδαρμού του παιδιού στην αστυνομία πριν 9 μήνες και από τότε δεν έχει πάρει καμία απάντηση.
Ξυλοδαρμό του παιδιού από τον παιδαγωγό του κατήγγειλε και η θεία του 9χρονου αγοριού, που το επισκέφθηκε τον πέρσι τον Ιανουάριο και το παιδί ξέσπασε σε κλάματα και της είπε «θεία δεν μπορώ να κάτσω άλλο εδώ πάρε με έχω φάει ξύλο, μας βάζουν να καθαρίζουμε τουαλέτες».
«Φοβόμασταν πως αν μιλήσουμε θα κατηγορηθούμε»
Την ίδια στιγμή, ο Αλέξανδρος που ζούσε στις δομές της Κιβωτού του Κόσμου μίλησε στο MEGA για τα όσα βιώσε ο ίδιος σε δομή της ΜΚΟ. Μεταξύ άλλων, για την προσωπική εμπειρία του στη δομή, ο πρώην φιλοξενούμενός της υπογράμμισε πως, «πολλές φορές σε μία από τις δύο δομές, όταν ο πατήρ ήταν μπροστά, κανένας δεν έκανε το παραμικρό σε κανένα από τα παιδιά, ήταν όλοι “κύριοι”.
Πίσω από την πλάτη του γίνονταν κάποια περιστατικά, τα οποία, και εμείς να πηγαίναμε και να τα λέγαμε, υπήρχε περίπτωση ο πατήρ… όχι να μην μας πιστέψει… Μερικές φορές δεν μπορούσαμε να του μιλήσουμε. Δεν μπορούσαμε να του μιλήσουμε γιατί είχαν κάνει ήδη οι άλλοι να νιώθουμε άσχημα ότι εμείς φταίγαμε και ήμασταν με τον φόβο ότι και να πάμε να μιλήσουμε, θα κατηγορηθούμε».
Και συνέχισε: «Φοβόμασταν και νιώθαμε άσχημα και εγώ και κάποια άλλα παιδιά, διότι μερικές φορές είχαμε “μπει στο μάτι” των μεγαλύτερων είτε γιατί μερικές φορές αντιδρούσαμε στο να κάνουμε κάποιες εργασίες. Είτε γιατί θα θέλαμε να κάτσουμε λίγο παραπάνω στο να παίξουμε, να δούμε κάποια ταινία.
Όσον αφορά στις εργασίες, για ένα παιδί κάποιες εργασίες ήταν αρκετές. Ήταν αρκετές και κάποιες ήταν και βαριές, όπως κάτω στις αποθήκες, και δεν μιλάω μόνο για τα τρόφιμα. Ήταν βαριές είτε γι΄ αυτούς που είχαν πρόβλημα σωματικό, είτε για τα πιο “αδύναμα”, δηλαδή δεν είχαν τη δύναμη που θα είχε ένας 30αρης».
