Αθώωση Αξιωματικού του ΠΝ καθώς κρίθηκε και με βούλα του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου της Χώρας η Πανεπιστημιακή Εργασία του, εξαιτίας της οποίας είχε κατηγορηθεί για «κοινοποίηση απορρήτων» του Σχεδίου «Ξενοκράτης».
Στις 8 Οκτωβρίου 2024, ενώπιον των Ανωτάτων Δικαστών της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, έλαβε τέλος η ταλαιπωρία που υπέστη επί τρία χρόνια Αξιωματικός του Ναυτικού, ο οποίος κατηγορήθηκε για «γνωστοποίηση σε τρίτους εγγράφου της υπηρεσίας του», δια μέσω της Πανεπιστημιακής Εργασίας του.
Το πολύπλοκο Ιστορικό της Υπόθεσης άρχισε όταν επιλαχούσα Βουλευτής αμφισβήτησε εκλογή συνυποψήφιού της στον Πειραιά, καθώς, όπως ισχυριζόταν η πρώτη, ότι ο δεύτερος είχε υπηρετήσει ως Στρατηγός σε περιοχή ευθύνης, η οποία συμπεριλαμβανόταν στον Νομό εκλογής του.
Το μοναδικό έγγραφο που το πιστοποιούσε ήταν χάρτης, ο οποίος υπήρχε εντός της Εργασίας του Ανθυποπλοιάρχου και είχε κατατεθεί στο αποθετήριο διπλωματικών εργασιών «Πέργαμος», όπου και τον βρήκε η επιλαχούσα Βουλευτής για να στηρίξει τον ισχυρισμό και να πάρει την έδρα, ακυρώνοντας την εκλογή του συνυποψηφίου της.
Στη συνέχεια, απέστειλε έγγραφο στο ΓΕΝ αιτούμενη επικυρωμένα αντίγραφα των σελίδων της Εργασίας, η οποία είχε κοινές πληροφορίες με το διαβαθμισμένο Σχέδιο «Ξενοκράτης». Σημειωτέον ότι η Εργασία είχε αναρτηθεί στα ηλεκτρονικά δίκτυα του ΓΕΝ και ΥΠΕΘΑ και ετύγχανε θετικής μνείας, ενώ ευρισκόμενη στο Πανεπιστημιακό Δίκτυο «Πέργαμος» έδινε στιβαρή παρουσία του Πολεμικού Ναυτικού και της κοινωνικής προσφοράς του, στους Πανεπιστημιακούς κύκλους.
Και κάπου εκεί άρχισε ο καβγάς:
Ο Ανθυποπλοίαρχος από εκεί που ελάμβανε τα θετικότερα σχόλια και αντιμετώπιση, βρέθηκε να απολογείται πειθαρχικά και ποινικά κατηγορούμενος με άρθρο του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα, όπου πρωτοδίκως στο Ναυτοδικείο είχε τιμωρηθεί με οκτώ μήνες φυλάκιση.
Στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η υπεράσπιση του Ανθυποπλοιάρχου – ο γνωστός Αξιωματικός του ΠΝ και νυν Δικηγόρος Αθηνών Γεώργιος Αλεξανδράκης George Alexandrakis μαζί με τον Καθηγητή της Νομικής Αναστάσιο Γουργουρίνη – χρησιμοποίησαν γραμμή υπερασπίσεως, η οποία έγινε δεκτή από την Έδρα των Ανωτάτων Στρατιωτικών Δικαστών μας, οι οποίοι – να τα λέμε κι αυτά – ήταν «εξαιρετικά διαβασμένοι» για την υπόθεση.
Απέναντι, ως μάρτυρες κατηγορίας, ήταν ένας Ανώτατος και ένας Ανώτερος Αξιωματικός του ΓΕΕΘΑ, οι οποίοι επέμειναν – ειδικά ο δεύτερος – στο γεγονός πως ό,τι γράφεται στον «Ξενοκράτη» έχει διαβάθμιση, γεγονός που δημιούργησε προβληματισμούς τόσο στους Ανώτατους Δικαστές μας όσο και στον Εισαγγελέα, ο οποίος δεν ελάμβανε απάντηση στην ερώτηση αν θεωρούσε ο μάρτυρας «εμπιστευτική πληροφορία» τον αριθμό των οχημάτων, των γκασμάδων και των φτυαριών, που στέλνει το ΠΝ στην σβέση φωτιάς ή σε σεισμό και πως αυτό «κάνει κακό στη Χώρα στην διεθνή σκηνή», δηλαδή εκεί που προστατεύουν οι διαβαθμίσεις, τα εμπιστευτικά και τα απόρρητα.
Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι το Σχέδιο «Ξενοκράτης» δεν είχε αποσταλεί από το ΓΕΝ στην υπηρεσία που υπηρετούσε πριν από χρόνια ο Ανθυποπλοίαρχος, ενώ πολύ περισσότερο έκανε εντύπωση το γεγονός ότι η Υπεράσπιση κατέθεσε αρχείο video όπου υπήρχε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του παρελθόντος, η οποία ανέλυε ακριβώς τμήματα του «Ξενοκράτη», όπως τα ανέλυε και ο Ανθυποπλοίαρχος στην Πανεπιστημιακή του Εργασία.
Εκτιμάται, επίσης, ότι έπαιξε ρόλο η αντίληψη του Δικηγόρου Γ. Αλεξανδράκη, περί διαβαθμισμένων πληροφοριών, καθώς είχε υπηρετήσει ως Αξιωματικός στην Εθνική Ασφάλεια της Χώρας, όπου κάποιες ενέργειές βοήθησαν την Εθνική μας Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, η οποία απέστειλε, προς τούτο, έγγραφο στο ΓΕΕΘΑ, εξαίροντας τον Αξιωματικό και νυν Δικηγόρο.
Κατόπιν αυτών, επήλθε η Αθώωση του Ανθυποπλοιάρχου ο οποίος ξαναπήρε πίσω την καριέρα του. Βέβαια, να πούμε ότι πρώτο το ΓΕΝ είχε «παγώσει» την πειθαρχική δίωξη καθώς εδώ και μήνες φαίνεται να είχε κάνει δεκτούς τους πειθαρχικούς ισχυρισμούς περί της απουσίας υπαιτιότητας, καταδεικνύοντας ότι το Επιτελείο «ξέρει περί προθέσεων, καταστάσεων και γενικώς τι γίνεται».
Εδώ γίνεται και μία υπόμνηση ότι η ύπαρξη της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης είναι αναγκαία καθώς αντιλαμβάνεται άμεσα και πλήρως τις ιδιαιτερότητες των Ε.Δ., κάτι που ενδεχομένως δεν θα ήταν ευκόλως εφικτό από την Πολιτική – Ποινική Δικαιοσύνη. Δεδομένου, δε, ότι οι Ε.Δ. είναι ο «σκληρός πυρήνας» του Κράτους, αντιλαμβανόμαστε ότι η Στρατιωτική Δικαιοσύνη είναι – ή θα πρέπει να τεθεί – στην πιο περίοπτη θέση της Δικαιοσύνης.
