Τις προηγούμενες ημέρες ο γνωστός δημοσιογράφος Στέλιος Σοφιανός θέλησε να αφήσει την παλιά και ταλαιπωρημένη αστυνομική ταυτότητά του και να… εκσυγχρονιστεί με την ψηφιακή.
Ο αρχικός φόβος του για γραφειοκρατία και ώρες αναμονής σε κάποια ουρά αστυνομικού τμήματος έφυγε γρήγορα, καθώς όπως ενημέρωσε ο ίδιος τους αναγνώστες του Protagon.gr στο οποίο αρθρογραφεί μέσω του άρθρου «Θέμα ταυτότητας: Απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα», όλα έγιναν σε χρόνο… DT!
Ολα έγιναν πολύ γρήγορα. Και όταν λέμε όλα, το εννοούμε. Το ραντεβού στο Τμήμα της γειτονιάς κλείστηκε σε χρόνο dt μέσα από τη σχετική πλατφόρμα, υπενθυμίσεις ήρθαν με email και SMS την προηγούμενη και το ίδιο πρωί, ο αστυνομικός με δέχθηκε στην ώρα μας και σε 6-7 λεπτά είχαμε τελειώσει! Και μέσα σε αυτά τα πολύ λίγα λεπτά, ο αστυνομικός είχε «κατεβάσει» από τον Δήμο το πιστοποιητικό γέννησής μου, είχε φτιάξει την αίτηση την οποία υπέγραψα και πρόλαβε να με βγάλει και φωτογραφία στο πρόχειρο αλλά λειτουργικό για την περίπτωση «στούντιο» που έχουν στήσει στο ίδιο γραφείο!
Με κάμερα περιωπής, φλας ενσωματωμένο και μια πολυθρόνα μπροστά από ένα λευκό bagkground, όπου κάθισα για να ποζάρω. Με άλλα λόγια, εγώ δεν έκανα τίποτα, πέρα από το να έχω πληρώσει τα παράβολα (το οποίο γίνεται επίσης πολύ απλά και γρήγορα online)!
Ούτε «χαρτιά» προσκόμισα ούτε φωτογραφία. Το μόνο που απέμενε ήταν να την παραλάβω 4-5 ημέρες αργότερα. Η ειδοποίηση ήρθε με SMS και η νέα ταυτότητα ήταν στα χέρια μου το ίδιο γρήγορα, με τη δεύτερη επίσκεψή μου στο Τμήμα (χωρίς ραντεβού).
Γιατί λοιπόν ο τίτλος περί «κούκλας και πανούκλας»;
Το «σοκ» του δημοσιογράφου είχε… να κάνει με την εικόνα και την κατάσταση του Αστυνομικού Τμήματος.
Ή, μάλλον, ενός ακόμη Αστυνομικού Τμήματος, το τρίτο που έτυχε να επισκεφτώ τους τελευταίους μήνες. Και τα τρία στο κέντρο και πέριξ αυτού. Και τα τρία σε κτίρια επιεικώς απαράδεκτα και προφανώς ακατάλληλα, όχι μόνο για να τα επισκεφτείς, αλλά, πρωτίστως, για να εργάζεσαι σε αυτά. Τοίχοι, εξωτερικοί και εσωτερικοί, που έχουν να βαφτούν δεκαετίες και θυμίζουν εγκαταλελειμμένο κτίριο ύστερα από πόλεμο. Ασανσέρ που κάνει «κλανκ» και τρέμεις μην κάνει «μπαμ».
Πατώματα λες και τα έχει οργώσει άρμα μάχης. Πόρτες χωρίς χερούλια. Τζάμια σπασμένα ή ραγισμένα. Και όλα αυτά στα γραφεία και τους διαδρόμους. Εκεί όπου άνθρωποι εργάζονται και, ενίοτε, στοιβάζονται. Και που πολίτες εξυπηρετούνται (ή κρατούνται…). Στις τουαλέτες δεν πήγα, αλλά υποθέτω δεν θα είναι καλύτερα τα πράγματα εκεί…
Σκέφτομαι τον αστυνομικό που με εξυπηρέτησε: φωτογράφος, γραφέας, χειριστής υπολογιστή – όλα μαζί από έναν άνθρωπο. Τυπικός, γρήγορος, αποτελεσματικός. Και αγέλαστος. Αυτό προφανώς δεν έχει να κάνει μόνο με τη ρουτίνα του γραφείου. Αλλά και με το καταθλιπτικό περιβάλλον… Πώς και γιατί να έχει κέφια εκεί μέσα; Από πού να πιαστεί και να χαμογελάσει; Από τα ξεχαρβαλωμένα χερούλια;
Εύγε, λοιπόν, για την ψηφιακή πρόοδο. Αλλά ταυτόχρονα, «αίσχος» για την απαξίωση των ανθρώπων (και των θεσμών). Γιατί η πραγματική πρόοδος δεν μετριέται σε megabytes και gigahertz, αλλά στον σεβασμό προς εκείνους που (εξ)υπηρετούν τον πολίτη και, κυρίως, προς τον ίδιο τον πολίτη. Αλλιώς, ο ψηφιακός μετασχηματισμός γίνεται ο μανδύας που καλύπτει την αναλογική παρακμή. Είναι θέμα ταυτότητας. Του πολιτισμού μας.
