Πρώην αστυνομικός με κόκα: Τον «έφαγαν» γιατί μιλούσε ή τον έπιασαν γιατί έκανε… νταλαβέρια; Το internet διχάστηκε (ξανά)

Ζούμε στην εποχή που ο καθένας έχει μια κάμερα και μια άποψη. Και όταν αυτές οι δύο συναντιούνται, σπάνια παράγεται ψυχραιμία. Η υπόθεση του πρώην αστυνομικού που συνελήφθη για κατοχή ναρκωτικών έγινε το νέο πεδίο μάχης στα TikTok comments. Όχι για την ουσία, αλλά για την ερμηνεία της.

Οι μισοί βλέπουν ένα καλοστημένο σχέδιο. Λένε ότι η σύλληψη ήταν «στημένη», μια πολιτική εξόντωση επειδή ο πρώην αστυνομικός είχε ενοχλήσει με όσα έλεγε για την κυβέρνηση, την αστυνομία, τα Τέμπη. Λένε ότι «τον φάγανε». Ότι σύντομα θα αποδειχθεί αθώος, θα τους κυνηγήσει όλους νομικά και θα πάρει αποζημιώσεις. Βλέπουν ένα σύστημα να εκδικείται εκείνον που τόλμησε να του υψώσει ανάστημα.

Οι άλλοι μισοί έχουν ήδη εκδώσει καταδικαστική απόφαση. «Έκανε παρέα με Ρομά», λένε. «Έτρεχε με 300 στη Συγγρού με αμάξια επιχειρηματιών», «έδειχνε πλούσια ζωή που δεν δικαιολογείται από το μισθό του». Τον κατατάσσουν στους «νταλαβερτζήδες» χωρίς αμφιβολία. Δεν χρειάζονται δίκη, γιατί έχουν TikTok, φωτογραφίες και καχυποψία.

Δύο κόσμοι. Και οι δύο βιαστικοί. Και οι δύο πρόθυμοι να καταδικάσουν ή να αγιοποιήσουν, χωρίς να περιμένουν την αλήθεια. Είτε βλέπουν θεωρίες συνωμοσίας παντού, είτε μοιράζουν ποινές πριν καν κινηθεί η Δικαιοσύνη.

Κι όμως, υπάρχει κάτι που ξεχνούν όλοι: το τεκμήριο της αθωότητας. Όσο κι αν το έχουμε φθείρει ως έννοια στην Ελλάδα, παραμένει θεμέλιο κάθε δημοκρατικής κοινωνίας. Δεν είναι λεπτομέρεια – είναι αρχή. Κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι να αποδειχθεί. Όχι στα stories, αλλά στο ακροατήριο. Όχι στα tweets, αλλά στις αίθουσες δικαστηρίων.

Αν αυτός ο άνθρωπος είναι ένοχος, να λογοδοτήσει όπως του αξίζει. Αν είναι αθώος, να αποκατασταθεί όπως του αρμόζει. Αλλά μέχρι τότε, δεν χρωστάμε σε κανέναν την εύκολη καχυποψία ή τον πρόωρο λιθοβολισμό.

Η Δικαιοσύνη είναι ο μόνος θεσμός που μπορεί να ξεχωρίζει τον influencer από τον παραβάτη. Όχι το Twitter, ούτε το TikTok.

Και ίσως, πριν μιλήσουμε ξανά για σκευωρίες ή παρανομίες, να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να θυμηθούμε ότι, τελικά, δεν ξέρουμε τίποτα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.