Μόνο αν είσαι γονιός, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να έχεις παιδί… Από τη χαρά της γέννησης, τα πρώτα βήματα, την ανεμελειά της παιδικότητας, την εφηβεία, την ενηλικίωση…
Ακόμα και αν είσαι γονιός όμως, δεν μπορείς να καταλάβεις βαθιά στο πετσί σου τον πόνο ενός ανθρώπου που έχει χάσει το σπλάχνο του. Μπορείς να τον συμπονέσεις, να αναρωτηθείς «πώς καταφέρνει και συνεχίζει να ζει», αλλά όσο ενσυναίσθηση κι αν κουβαλάς, δεν μπορείς να νιώσεις τον πόνο και την τραγωδία που βιώνει.
Τα Τέμπη άφησαν πίσω τους δεκάδες οικογένειες που ζητούν δικαίωση. Ανάμεσά τους, βρίσκεται και ο Πάνος Ρούτσι. Ο πατέρας του 22χρονου Ντένις, που σκοτώθηκε στο μοιραίο δυστύχημα.
Την τελευταία εβδομάδα, ο κ. Ρούτσι κάνει απεργία πείνας έξω από τη Βουλή, ζητώντας κάτι που για πολλούς θεωρείται αυτονόητο: Την άδεια να εκταφεί η σορός του παιδιού του, ώστε να γίνουν νέες εξετάσεις και να μάθει με απόλυτη βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβη.
Το αίτημά του μπορεί να φαντάζει τυπικό, αλλά κρύβει πίσω του μια βαθιά αγωνία. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν ξέρει «τι έχει θάψει».
Οι οικογένειες των θυμάτων δεν ζητούν εκδίκηση, ζητούν μόνο αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια είναι ο θεμέλιος λίθος για να κλείσει, όσο γίνεται, μια πληγή που δεν πρόκειται να επουλωθεί ποτέ. Η Δικαιοσύνη έχει χρέος να δώσει απαντήσεις, όχι να αφήνει τους γονείς να ικετεύουν για το αυτονόητο.
Η κοινωνία παρακολουθεί. Στηρίζει, σε μεγάλο βαθμό και περιμένει… Όταν οι πολίτες αναγκάζονται να καταφύγουν σε ακραίες μορφές διαμαρτυρίας για να ακουστούν, σημαίνει ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά.
Ας συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι. Μόνο όταν όλοι κοιτάξουν κατάματα τα λάθη τους, υπάρχει ελπίδα να μην ξαναγραφτούν τέτοια δράματα.
Και το πρώτο βήμα είναι να απαντηθεί η πιο ανθρώπινη, η πιο σπαρακτική ερώτηση:
«Τι συνέβη στο παιδί μου;».
Γι’ αυτό πρέπει όλοι να είμαστε με τον Πάνο Ρούτσι του Συντάγματος και τον κάθε Πάνο Ρούτσι αυτής της γης που παλεύει για να δικαιώσει τη μνήμη του παιδιού του.
