Χάρη στην άμεση κινητοποίηση κατοίκων, πυροσβεστών και εθελοντών, διασώθηκαν 80 πρόσφυγες όταν το σκάφος του βυθίστηκε στα παράλια των Κυθήρων.
Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης, κάτοικος του νησιού, αναφέρει ότι «δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Υπάρχουν εικόνες στο μυαλό μου που δεν μπορώ να της πω», επισημαίνοντας ότι αν δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν ο γερανός και τα πυροσβεστική οχήματα στην άκρη του βράχου ώστε να ξεκινήσει η επιχείρηση διάσωσης, τότε πιθανότατα όλοι θα ήταν νεκροί.
«Ήταν απόλυτο σκοτάδι. Εμείς βρισκόμασταν στον κορυφή του βράχου και οι άνθρωποι αυτοί ακριβώς από κάτω να χαροπαλεύουν με πελώρια κύματα. Μιλάμε για 20 μέτρα ύψος και τα βράχια να είναι εντελώς κάθετα. Ήταν έτσι το σημείο που δεν μπορούσαμε να κατέβουμε κάτω».
«Ήμασταν όλοι εκεί. Κάτοικοι, η πυροσβεστική, η αστυνομία, το ΕΚΑΒ. Προσπαθούσαμε όλοι. Επί 4 ώρες οι πυροσβέστες κατέβαιναν με σκοινιά προς την παραλία και πάλι πάνω. Μέσα σε αυτές τις 4 ώρες περίπου 80 άτομα διασώθηκαν», σημειώνει.
Άνθρωποι γυμνοί, με πληγές και αίματα έφταναν στην κορυφή του βράχου
Έπειτα ο κύριος Πρωτοψάλτης λέει ότι «έβλεπα ανθρώπους, κυρίως άνδρες και μερικές γυναίκες, να φτάνουν στην κορυφή είτε μόνοι τους, είτε με τη βοήθεια της πυροσβεστικής. Μερικοί ήταν χωρίς ρούχα, ένας απ’ ότι κατάλαβα είχε σπασμένο πόδι, ενώ πολλοί ήταν γεμάτοι πληγές και αίματα».
«Έχω εικόνες στο μυαλό μου που δεν μπορούν να γίνουν λέξεις. Το μόνο που μπορώ να πω ήταν πως στο τέλος, μετά από τόσες ώρες, είχαν μείνει 15 άτομα κάτω. Μία στιγμή κατεβαίνει ξανά ένα φορείο-σεντόνι από το οποίο πιάστηκαν τρία άτομα. Τη στιγμή της διάσωσης όμως ένα πελώριο κύμα σκάει πάνω τους. Μόλις οι αφροί υποχώρησαν, διαπιστώσαμε πως μία γυναίκα δεν τα είχε καταφέρει», προσθέτει.
«Εμείς απλοί άνθρωποι είμαστε. Ακούσαμε για ένα ναυάγιο και τρέξαμε να βοηθήσουμε. Όπως έχουμε κάνει και πολλές άλλες φορές. Μπροστά σε τέτοιες τραγωδίες δεν υπάρχουν φυλές, διακρίσεις, χρώματα. Τέτοιες στιγμές είμαστε όλοι άνθρωποι και εμείς ποτέ δεν διώξαμε κανέναν από το νησί μας», καταλήγει.
