Εκτός φυλακής βρίσκεται πλέον ο καταδικασμένος για παιδεραστία, προπονητής μπάσκετ Νίκος Σειραγάκης.
Ειδικότερα και σύμφωνα με πληροφορίες του neakriti.gr, ο Σειραγάκης αποφυλακίστηκε μετά την σχετική αίτηση που κατέθεσε στο συμβούλιο του σωφρονιστικού καταστήματος όπου βρισκόταν τα τελευταία χρόνια.
Οι όροι της αποφυλάκισης είναι οι εξής: Να μην διαμένει και να μην επισκέπτεται τη νήσο Κρήτη, να δίνει το «παρών» δύο φορές το μήνα σε Αστυνομικό Τμήμα, να διαμένει σε περιοχή της Αττικής που έχει οριστεί, να μη συναναστρέφεται με ανήλικους χωρίς παρουσία ή τη συναίνεση των εχόντων την επιμέλεια και να πηγαίνει για συνεδρία με ψυχίατρο μία φορά το μήνα (με αυτό ασχολείται η υπηρεσία επιμελητών).
Να θυμίσουμε ότι είχε καταδικαστεί σε 401 χρόνια φυλάκισης, που με τη συγχώνευση έγιναν 220 και που σε πραγματικά χρόνια έκτισης μειώνονται σε 25 και τελικά σε 20 με τον νέο ποινικό κώδικα. Ο Σειραγάκης καταδικάστηκε πρωτόδικα για κατάχρηση σε ασέλγεια και απόπειρα κατάχρησης σε ασέλγεια σε βάρος 36 παιδιών, ενώ την ίδια ποινή του επέβαλε και το εφετείο.
Υπενθυμίζεται ότι στα τέλη Απριλίου του 2020 είχε αποφυλακιστεί από τις φυλακές των Γρεβενών, που τότε εξέτιε την ποινή του, όμως λίγες ημέρες αργότερα είχε συλληφθεί για παραβίαση των όρων της αποφυλάκισης και οδηγήθηκε ξανά στις φυλακές. Τότε, είχε δηλώσει ως τόπο διαμονής περιοχή της Θεσσαλονίκης, ενώ κατά πληροφορίες, μετά την εκ νέου φυλάκισή του, παρέμεινε για κάποιο διάστημα στο σωφρονιστικό κατάστημα των Γρεβενών και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Τρίπολη.
Σημειώνεται ότι τον Δεκέμβριο του 2011, που συνελήφθη για τα ειδεχθή εγκλήματά του κατά των ανηλίκων, είχε προφυλακιστεί στις φυλακές Τριπόλεως. Η δίκη του, τόσο σε πρώτο όσο και σε δεύτερο βαθμό, είχε πραγματοποιηθεί στο Εφετείο του Πειραιά, για λόγους προστασίας της ανηλικότητας των θυμάτων του.
«Είναι απειλή κατά της κοινωνίας»
«Ο Νίκος Σειραγάκης αποτελεί δυναμική απειλή κατά της κοινωνίας», είχε δηλώσει ευθέως μιλώντας στο Δελτίο Eιδήσεων της ΚΡΗΤΗ TV ο πρόεδρος του δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνου κ. Βαγγέλης Μουνδριανάκης. Με αφορμή την αποφυλάκιση του παιδεραστή του Ρεθύμνου, o ίδιος επανέλαβε τη θέση του πως «ο άνθρωπος αυτός δεν έχει σωφρονιστεί».
Ερωτηθείς για το αν υπάρχει συγκεκριμένη πρόνοια για την συγκεκριμένη κατηγορία κρατουμένων (όπως για παράδειγμα παρακολούθηση από ψυχίατρο), ο κ. Μουνδριανάκης απάντησε: «Αυτό θα έπρεπε ενδεχομένως να συμπεριληφθεί στους περιοριστικούς όρους, πράγμα το οποίο, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει γίνει. Απλώς η μετακίνηση του περιορίζεται εντός των ορίων της πόλης της Θεσσαλονίκης, η οποία είναι πάρα πολύ μεγάλη και τα περιθώρια κίνησης του -υπό οποιαδήποτε μορφή- είναι ευρύτατα». Ο ίδιος συμπλήρωσε με έμφαση: «Φαντάζομαι ότι η κοινωνία της Θεσσαλονίκης παίρνει τα μέτρα της για να μη συνεχίσει ο Σειραγάκης την εγκληματική του δράση».
«Η αποφυλάκιση αυτή αντιβαίνει ευθέως προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα», τόνισε και χαρακτήρισε απαράδεκτη την επίμαχη εξέλιξη, τονίζοντας όμως παράλληλα με έμφαση πως «η δικαιοσύνη ως θεσμός εκτέλεσε το καθήκον της». Ο ίδιος συμπλήρωσε χαρακτηριστικά: «Ο Σειραγάκης παρέμενε θρασύτατος και αμετανόητος μέχρι τέλους. Δεν έδειξε καμία μεταμέλεια». Αξίζει να σημειωθεί πως τόσο ο κ. Μουνδριανάκης, όσο και άλλοι συνάδελφοι του από το δικηγορικό σύλλογο Ρεθύμνου στάθηκε αφιλοκερδώς και μέχρι τέλους στο πλάι των οικογενειών σε αυτή τη δύσκολη δικαστική διαμάχη.
«Με βίαζε από 10 ως 13 ετών ο προπονητής που τον είχα σαν πατέρα μου»
Ο Liam Ireland, o πρωταγωνιστής της γνωστής σειράς «Γη της Ελιάς» είχε αποκαλύψει τα βασανιστήρια που είχε περάσει στα χέρια του γνωστού προπονητή.
Πιο συγκεκριμένα όλα όσα είχε πει πριν από ένα χρόνο στην εκπομπή “Πρωινό” του Ant1: «Πριν ασχοληθώ με την υποκριτική, αγαπούσα και το μπάσκετ. Έπαιζα για τουλάχιστον 10 χρόνια. Αυτό που με έκανε να σταματήσω είναι ότι ένωσα το μπάσκετ με έναν άνθρωπο που μου έκανε κακό στη ζωή μου. Δεν το μετανιώνω γιατί μου έδωσε το θέατρο.
Από την ηλικία των 10 με 13 πέρασα σεξουαλική κακοποίηση (sexual absuse) από τον προπονητή μου. Δέχτηκα αυτό το πράγμα, μπήκε στη φυλακή και είναι εκεί που πρέπει να είναι. Εγώ δεν είχα πατέρα και έψαχνα την πατρική φιγούρα, όπου μπορούσα να βρω. Όταν πήγα σε αυτήν την ομάδα, τον αγάπησα σαν να είναι ο πατέρας μου. Δηλαδή ό,τι κι αν μου έλεγε, εγώ θα το έκανα επειδή τον εμπιστευόμουν. Ήταν έτσι πολλά παιδιά. Δεν είχαμε καταλάβει ακριβώς τι πήγαινε λάθος.
Όταν τον πιάσανε, λέγαμε «γιατί κάνουν τόσο κακό σε έναν τόσο καλό άνθρωπο», ήμασταν τόσο διεστραμμένοι. Ευχαριστώ τον εαυτό μου, γιατί τουλάχιστον πριν τον πιάσουν, εγώ είχα σταματήσει. Μετακομίσαμε στην Αθήνα γι’ αυτό. Τον περίμενα να έρθει στην προπόνηση και δεν ήρθε ποτέ. Εκανα και εγώ καταγγελία. Με ρωτούσαν αν με βίαζε στο σχολείο. Ευτυχώς όμως, η μητέρα μου χειρίστηκε άψογα το θέμα. Με προστάτευσε όπως έπρεπε».
