Ο φασισμός των αναρχικών και το τέλος της ανοχής

«Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ο φασισμός είναι νοοτροπία. Ακόμη και ένας Αναρχικός, ένας Αριστερός, μπορεί να είναι φασίστας μεγάλος».
Με αυτά τα λόγια ο Τζίμης Πανούσης έδινε το περίγραμμα για την έννοια του φασισμού μέσα από το δικό του πρίσμα, θέλοντας να τονίσει με τον πιο απλό τρόπο, πως οι φασίζουσες συμπεριφορές και πράξεις, δεν αποτελούν «προνόμιο» των ακροδεξιών.
Τα λόγια του ανατρεπτικού καλλιτέχνη συνοψίζονται στην άνευ προηγουμένου διαπόμπευση από αναρχικούς του πρύτανη του οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών, κυρίου Δημήτρη Μπουραντώνη.
Η εικόνα του πρύτανη, με την ταμπέλα στην οποία αναγραφόταν η «αλληλεγγύη στις καταλήψεις», περασμένη στο λαιμό του, μόνο αηδία και αποτροπιασμό προκαλεί. Τι μήνυμα θέλησαν άραγε να στείλουν και σε ποιον; Ποιος πολίτης αυτής της χώρας, εκτός από μια μικρή ομάδα φασιστών θα έλεγε «μπράβο στους μάγκες, κοίτα πως τον κάνανε τον πρύτανη»; Ποια αποδοχή περίμεναν άραγε για την απαράδεκτη ενέργεια τους;
Αυτοί οι 15 επικηρυγμένοι πλέον αναρχικοί, δεν δίστασαν εκτός από το ευτελίσουν την προσωπικότητα του πρύτανη, να τον χτυπήσουν, να σπάσουν υπολογιστές, να βανδαλίσουν το γραφείο του και να φύγουν σαν «κύριοι» από το χώρο.
Ποια η διαφορά τους από τους ακροδεξιούς που τάχα μάχονται; Μα φυσικά καμία! Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Αναρωτήθηκε κανείς από αυτούς που ανάρτησαν την φωτογραφία του πρύτανη στο διαδίκτυο το αποτέλεσμα της ενέργειας τους; Την ψυχολογική του κατάσταση, την επόμενη ημέρα για τον άνθρωπο αυτόν και την οικογένειά του; Όχι δεν το έκαναν.
Είναι αδιανόητο να μην κατανοούν πως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα με τις όποιες παθογένειες, τους δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούν, να διαμαρτυρηθούν, να πιστεύουν ελεύθερα όσα οι ίδιοι θέλουν, αλλά να κάνουν ότι μπορούν για να επιβάλουν με το έτσι θέλω τα δικά τους πιστεύω.
Αλήθεια, ποια η διαφορά τους από τους χρυσαυγίτες; Μα φυσικά καμία. Η πολιτεία θα πρέπει επιτέλους, σύσσωμη, όλα τα κόμματα του Δημοκρατικού τόξου, να σταματήσει να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές.
Τα πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και όχι «σφηκοφωλιές» ακραίων στοιχείων.
Οι νόμοι να εφαρμοστούν όχι να μένουν στα χαρτιά υπό των φόβο αντιδράσεων.
Εν κατακλείδι, τι σόι χώρα επιθυμούν οι πολίτες, μια χώρα ανοιχτή σε όλους ακόμη και στους αναρχικούς γιατί όχι ή μια χώρα που πράξεις όπως αυτή με την διαπόμπευση του πρύτανη μας επιστρέφουν σε σκοτεινές εποχές που όλος ο υπόλοιπος κόσμος θέλει να ξεχάσει;
Η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα όλων, το ίδιο όμως και η αξιοπρέπεια.