Τα περισσότερα κείμενα (άρθρα γνώμης) γράφονται μετά από ώριμη και δομημένη σκέψη, με αρχή, μέση και τέλος…
Στην περίπτωση του μικρού Άγγελου που βασανίστηκε άγρια από τα χέρια της ίδιας του της μάνας και του κτήνους που είχε επιλέξει δίπλα της, δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά…
Ούτε ώριμη σκέψη, ούτε δομημένος λόγος, ούτε αρχή, μέση και τέλος…
Συχνά σκέφτομαι ότι αυτό το επάγγελμα μας κάνει χοντρόπετσους… Είναι τόσες πολλές οι μαύρες ειδήσεις μέσα σε μια ημέρα που τις περισσότερες φορές για την αυτοπροστασία μας και μόνο τις αντιμετωπίζουμε κάπως επιδερμικά.
Στην περίπτωση του Άγγελου τα λόγια περισσεύουν… Ως άνθρωπος και ως πατέρας δηλώνω συγκλονισμένος. Συγκλονισμένος στο επίπεδο της ενοχής… Κι ας έχω να πάω στην Κρήτη 15 χρόνια… Κι ας μην γνώριζα την ύπαρξη αυτού του άμοιρου παιδιού.
Συγκλονισμένος για τον πάτο που έχει πιάσει η κοινωνία μας… Για τις αξίες και τα ιδανικά που δεν υπάρχουν πια… Για το γεγονός ότι όλοι κοιτάμε «τη δουλειά μας», αλλά κανείς μας δεν νοιάζεται αν δίπλα του σκοτώνουν κάποιον στο ξύλο…
Το κάθε έγκλημα που διαπράττεται χρειάζεται και την αντίστοιχη τιμωρία… Και χρησιμοποιώ με απόλυτη επίγνωση τη λέξη τιμωρία γιατί στην περίπτωση τέτοιων «τεράτων» που κακοποιούν παιδιά ο σωφρονισμός δεν υπάρχει.
Το κάθε έγκλημα που διαπράττεται χρειάζεται και την αντίστοιχη τιμωρία, μια τιμωρία που στην Ελλάδα είναι άγνωστη λέξη.
Μιλώντας καθημερινά με ανθρώπους αντιλαμβάνομαι ότι κι εκείνοι νιώθουν αυτό που γράφω τούτη τη στιγμή… «Όσο δεν υπάρχουν νόμοι, αυτά θα γίνονται», σου λένε…
Οι ποινές πρέπει να αυστηροποιηθούν εδώ και τώρα… Οι ποινές πρέπει να είναι ισάξιες με τα εγκλήματα.
Δεν μπορεί να αισθανόμαστε ηθική ικανοποίηση στην Ελλάδα του 2025 γιατί μπορεί και να… λειτουργήσει ο «νόμος των φυλακών»…
Από τη στιγμή που ο νόμος αυτού εδώ του κράτους προασπίζεται τα δικαιώματα των βιαστών, των παιδεραστών και των κακοποιητών, τους πηγαίνει σε ειδικές φυλακές και τους φυγαδεύει από την πίσω πόρτα, είναι απολύτως λογικό οι πολίτες να ζητούν δικαιοσύνη όπως την καταλαβαίνουν οι ίδιοι…
Είναι εξοργιστικό να σκεφτείς και μόνο ότι μπορείς να κάνεις όλα αυτά τα κτηνώδη σε ένα τρίχρονο αγγελούδι και σε δέκα χρόνια να είσαι έξω να συνεχίσεις τη ζωή σου…
«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…». Ένα μήνυμα και μια προτροπή μαζί. Ένας διαχρονικός στίχος, που δεν τηρήσαμε κι ας έχει γραφτεί 50 χρόνια πριν…
Στην περίπτωση του μικρού Άγγελου, ούτε το παιδί υπερασπιστήκαμε, ούτε ελπίδα υπάρχει…
Η κυρία ανακρίτρια είπε πως ο τρίχρονος Άγγελος δεν είχε πραγματικό άγγελο και σκοτώθηκε στο ξύλο… Πώς να μην συγκλονιστεί κανείς; Πώς να μην χάσει τον ύπνο του;
Αν σκεφτεί κανείς ότι και αυτή εδώ την ώρα που ένα μικρό αγγελούδι είναι στην Εντατική με μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη είναι μόνο του…
Αυτό είναι τερατώδες και η κοινωνία και όσοι κρατούν τις τύχες της δεν πρέπει να το αφήσουν να ξαναγίνει…
Αυστηροποίηση των ποινών για ειδεχθή εγκλήματα εδώ και τώρα… Τα ισόβια πρέπει να γίνουν ισόβια… Και τότε ίσως μιλήσουμε ξανά για δικαιοσύνη.
Μέχρι τότε, πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη από τον Άγγελο και να σιωπήσουμε.