Για το δυστύχημα με την Porsche που του στέρησε τη σύζυγο και το παιδί του μίλησε ο Υπάτιος Πατμάνογλου, οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία.
Ο ίδιος καλεσμένος στην εκπομπή του Star «Αλήθειες με τη Ζήνα» αναφέρθηκε στη νέα οικογένεια που δημιούργησε αλλά και στα αρνητικά σχόλια που άκουσε τότε.
«Αν δεν έκανα νέα αρχή θα έπεφτα σε κατάθλιψη», ανέφερε ο ίδιος ενώ τόνισε ότι τα «αρνητικά σχόλια ήταν μάθημα για εμένα».
Όπως εξήγησε ο Υπάτιος Πατμάνογλου, σταματά πάντα στο σημείο της τραγωδίας και αφήνει ένα παιχνίδι στον γιο του και μια ανθοδέσμη στη σύζυγό του.
«Είναι ένα μνημείο, για εμένα, είναι ο χαιρετισμός μου».
Μάλιστα, θυμάται τη στιγμή του δυστυχήματος και αναφέρει πως έμεινε τόσες ώρες στο σημείο χωρίς να τον πλησιάσει ένας ειδικός, ψυχολόγος για να του μιλήσει.
«Αν δεν υπήρχε video δεν με θα πίστευε κανείς»
Για το τροχαίο σε παράδρομο της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας υποστήριξε πως αν δεν υπήρχε video δεν θα πίστευε κανείς τις συνθήκες του δυστυχήματος
«Αν δεν υπήρχε το video θα με βγάζανε τρελό αν δεν έβλεπαν το τροχαίο στην τηλεόραση. Ο πρώτος που πήρα τηλέφωνο ήταν ο πνευματικός μου να μου δώσει ευλογία και ευχή για να μπορώ να ηρεμήσω και να συντονιστώ με αυτά που βλέπω.
Ο δεύτερος που πήρα αμέσως τηλέφωνο ήταν ο αδερφός μου ο Νίκος που ήταν αστυνομικός. Και όταν του είπα πως πάρκαρα στις τουαλέτες τις δημόσιες δεν με πίστεψε γιατί ήταν πολύ καινούργιες οι τουαλέτες και δεν το γνώριζε ούτε ο αδερφός μου, και μου λέει: «Αποκλείεται να έχεις παρκάρει σε πάρκινγκ με δημόσιες τουαλέτες, έχεις βάλει το αμάξι πάνω στο δρόμο». Λέω, ώπα εδώ είμαστε τώρα. Από την στιγμή που δεν με πιστεύει το ίδιο μου το αίμα, τί θα πούνε οι ξένοι άνθρωποι;
Επειδή είχα ένα γρήγορο αυτοκίνητο έλεγα ότι θα βάλουνε σίγουρα στο μυαλό τους ότι μπορεί να έτρεχα μαζί με τον άλλο οδηγό. Ήρθε το video και παρόλο τον πόνο μου, μου έφυγε από μέσα μου ένα βάρος.
Για μένα θαύμα ήταν όταν χτυπηθήκαν τα δύο αυτοκίνητα, όταν βγήκα εγώ απο την τουαλέτα κατ΄αρχήν δεν κατάλαβα τι έγινε. Αρχικά νόμιζα ότι έγινε έκρηξη, δεν κατάλαβα ότι χτύπησε αυτοκίνητο, το αυτοκίνητό μου. Όταν βγήκα έξω και κοίταξα κάτω είδα το κινητό μου τηλέφωνο. Είχε φύγει από το αμάξι και δεν είχε πάθει τίποτα.
Ο κόσμος που ερχόταν δεν μπορούσε να με πλησιάσει, κλαίγανε. Από το σοκ κλαίγανε. Είχε έρθει το ΕΚΑΒ και ήταν κάτι κοπελίτσες και απο την αμηχανία τους, το σοκ και τον πανικό τους, μου έδιναν τα παιχνίδια του παιδιού μου που τα είχα μέσα στο αμάξι. «Ορίστε το αυτοκινητάκι του γιου σου», λέω να το κάνω τι ρε κορίτσι μου το αυτοκίνητο; Τι μου το δίνεις;»
