Η εξαγγελία του πρωθυπουργού για προσλήψεις Ρομά στην Ελληνική Αστυνομία παρουσιάζεται ως «τολμηρή μεταρρύθμιση» που θα βελτιώσει τις σχέσεις της Πολιτείας με τις κοινότητες των Ρομά.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα πείραμα με τεράστιο ρίσκο, που αφήνει περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντά.
Όπως πολύ σωστά σημειώνει στο ρεπορτάζ του ο Μιχάλης Τεζάρης, το πρώτο και κρίσιμο ερώτημα είναι πού θα βρεθούν οι Ρομά που να πληρούν τις προϋποθέσεις: καθαρό ποινικό μητρώο, απολυτήριο Λυκείου, γνώση Ρομανί.
Και κυρίως, πότε θα προκηρυχθούν οι θέσεις, αν οι προσληφθέντες θα είναι ένστολοι ή «μυστικοί» και αν θα φέρουν όπλο, όπως όλοι οι υπόλοιποι αστυνομικοί.
Αλλά τα ουσιαστικά ερωτήματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Μιλάμε για κοινότητες που λειτουργούν με δικούς τους άγραφους κανόνες και σε αρκετές περιπτώσεις με δικό τους «παράλληλο δίκαιο».
Από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμη και διαμεσολαβητές που λύνουν διαζύγια με οικονομικές συμφωνίες μεταξύ οικογενειών, έξω από κάθε θεσμικό πλαίσιο, πώς ακριβώς περιμένουμε ότι ένας Ρομά αστυνομικός θα εφαρμόσει τον Ποινικό Κώδικα στον καταυλισμό του;
Αν είναι φανερός, ποιος μας εγγυάται ότι θα «καρφώσει» τον πατέρα του, τον αδερφό του ή τον φίλο του όταν παρανομήσει; Αν είναι undercover αστυνομικός, ποιος μπορεί να αποκλείσει τον κίνδυνο να τον λιντσάρουν οι ίδιοι οι συγγενείς του αν αντιληφθούν τον ρόλο του;
Το εγχείρημα της κυβέρνησης μπορεί να φαντάζει «προοδευτικό» σε επίπεδο επικοινωνίας, όμως στην πράξη μοιάζει με ρωσική ρουλέτα: είτε θα φέρει αποτελέσματα που θα εκπλήξουν ακόμη και τους πιο δύσπιστους είτε θα καταλήξει σε φιάσκο με επικίνδυνες συνέπειες για τους ίδιους τους αστυνομικούς που θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή.
Μέχρι τότε, οι πολίτες περιμένουν απαντήσεις. Και κυρίως περιμένουν να δουν αν το «πείραμα» αυτό θα στηριχθεί σε σοβαρό σχεδιασμό ή αν θα γίνει απλώς για να γραφτεί ένα ακόμη επικοινωνιακό success story.
