Καρέ-καρέ τις συνθήκες νοσηλείας της μικρής Τζωρζτίνας Δασκαλάκη στη ΜΕΘ του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Ρίου, όπου το παιδί εισήχθη μετά την ανακοπή που είχε υποστεί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείου, ξετυλίγει σήμερα με την κατάθεσή του στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου ο εντατικολόγος Ανδρέας Ηλιάδης.
Από την κατάθεσή του, η οποία συνεχίζεται, ξεχωρίζει η αναφορά του στο σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου που υποψιάστηκε για τη Ρούλα Πισπιρίγκου αλλά και η αντίδρασή της όταν της ζήτησε να δει ψυχίατρο. Μάλιστα, την ώρα που ο έμπειρος γιατρός μιλούσε για αυτό το σκέλος της υπόθεσης η κατηγορούμενη μητέρα είχε βγει εκτός αίθουσας.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση της έδρας για το συγκεκριμένο σύνδρομο ο κ. Ηλιάδης ανέφερε μεταξύ άλλων: «Είναι ο φροντιστής του παιδιού που συνήθως κατά 99% είναι η μητέρα, η οποία έχει γνώσεις ιατρικές. Στη διαφορική διάγνωση το καμπανάκι που χτύπησε ήταν οι δυο αιφνίδιοι θάνατοι και η ανακοπή της Τζωρτζίνας. Η μάνα έχει γνώσεις νοσηλευτικής αρέσκεται να έχει γνώσεις σε αυτό το τομέα. Συνήθως είναι άτομα που έχουν προβλήματα όσον αφορά στο ψυχικό τους κόσμο. Εγώ ήθελα προστατέψω το παιδί, γιατί είναι αυτό είναι κακοποίηση παιδιού. Οι φροντιστές κάνουν χωρίς να το καταλάβουν κακό στο παιδί και με συμπτώματα ασφυξίας».
Μάλιστα όπως είπε υπήρξαν συγκεκριμένα σημάδια που τον έκαναν να ταρακουνηθεί, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. «Το επόμενο που βήμα ήταν να μιλήσω με κάποιο φορέα. Απευθύνθηκα στην υπεύθυνη ιατροδικαστή του υπουργείου Δικαιοσύνης, στην κ. Τσιόλα με την οποία συνεργάζομαι χρόνια. Πήγα στο χώρο της και της εξέφρασα τους προβληματισμούς μου και ότι έπρεπε στη διαφορική μου διάγνωση να το βάλω», είπε ο μάρτυρας και συνέχισε: «Εκείνη ήρθε στο χώρο μας και είδε τη μικρή. Αυτή η διαταραχή (σύνδρομο Μινχάουζεν) έχει μια μεγάλη γκρίζα ζώνη μεταξύ ιατρικής και νομικής υπόστασης. Η κ. Τσιόλα μου συνέστησε ήταν να περιμένουμε να γίνει ο γονιδιακός έλεγχος. Δεν θα πω ότι λυτρώθηκα αλλά είπα αυτό που έπρεπε να πω. Ακόμη η κ. Τσιόλα μου είπε: «θέλω να είσαι κοντά στην οικογένεια». Το επόμενο μου βήμα ήταν να ζητήσω τη βοήθεια της ψυχιατρικής κλινικής, μίλησα μαζί τους και ένιωσα ότι σαν τους είχα δώσει μια βόμβα. «Καλύτερα να μιλήσεις με το διευθυντή μου είπαν». Του μίλησα, του είπα όλους τους προβληματισμούς μου, δυστυχώς όμως ένιωσαν ότι δεν υπήρχε τρόπος να βοηθηθώ, το μόνο που κατάφερα ήταν να μιλήσω με ένα ψυχίατρο βάρδιας που μας είπε να πάει η μητέρα στα έκτατα. Είπα στη μητέρα ότι υπήρχε ραντεβού και ότι πρέπει να πάει. Το αποτέλεσμα μάλλον δεν ήταν καλό γιατί την επόμενη ήρθαν οι γονείς και μου είπαν: «κ. Ηλιάδη τι είναι αυτά; Ο κ. Δασκαλάκης είπε ο ότι ψυχίατρος ρωτούσε τη μητέρα αν είναι τρελή. Μου είπαν ότι δεν επιθυμούμε τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Στεναχωρήθηκα».
Με την έναρξη της κατάθεσής του ο κ. Ηλιάδης περιέγραψε όλα όσα έγιναν κατά την διάρκεια νοσηλείας του παιδιού στη ΜΕΘ ενώ αναφερόμενος σε εκείνο το πρώτο βράδυ που το κοριτσάκι διακομίσθηκε στο Ρίο είπε: «Ήταν μια δραματική νύχτα, είδε τους δυο γονείς ταλαιπωρημένους, τους ενημέρωσα τους είπα ότι θα είμαστε μαζί τους».
Αρχίζοντας την κατάθεσή του στην δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου ο κ. Ηλιάδης είπε: «Στις 11 Απριλίου, ημέρα εισαγωγής της Τζωρτζίνας ήμουν στο σπίτι μου. Με πήρε ο γιατρός εφημερίας και μου είπε ότι υπάρχει μια κλήση από το Καραμανδάνειο για ένα πολύ σοβαρό περιστατικό. Πήγα αμέσως. Οι δυο νοσηλεύτριες με το γιατρό της μονάδας είχαν συντονιστεί και προετοιμάζονταν. Ήρθε το περιστατικό και ο κ. Χασαπόπουλος συνόδευε τη Τζωρτζίνα. Ήταν διασωληνωμένη. Είχα διακρίνει μεγάλη ένταση στο πρόσωπο του συγκεκριμένου γιατρού. Μας είπε πολύ γρήγορα τις πρώτες πληροφορίες. Μας ευχήθηκε καλή δύναμη. Νιώσαμε ότι ήταν φορτισμένος, του είπαμε ότι θα κάνουμε το καλύτερο. Είχαμε ένα κοριτσάκι 7,5 ετών που υπέστη αυτή την ανακοπή. Τη βάλαμε αμέσως στον αναπνευστήρα. Αυτά που πρέπει να κάνουμε πρώτα ήταν να την σταθεροποιήσουμε. Ελέγξαμε τα ζωτικά της σημεία, τη βάλαμε στο μόνιτορ και μαζί με το συνάδελφο καταλάβαμε ότι είναι πολύ σοβαρό περιστατικό. Οι πρώτες πληροφορίες που πήραμε ήταν ότι ήταν κάτι αιφνίδιο αλλά δεν υπήρχε κάτι που προμηνύει ένα τέτοιο αιφνίδιο συμβάν. Πήραμε και τη πληροφορία ότι υπήρχαν και άλλοι δυο θάνατοι παιδιών στην οικογένεια».
Συνεχίζοντας ο μάρτυρας κατέθεσε: «Αποφασίσαμε να μπούμε πρωτόκολλο της θεραπευτικής υποθερμίας κάτι δύσκολο και με μεγάλο ρίσκο. Σκοπός ήταν να κατέβει η θερμοκρασία στους 33 βαθμούς με σκοπό τη προστασία του εγκεφάλου από πιθανό οίδημα. Η καρδιακή ανακοπή στα παιδιά είναι ένα αιφνίδιο γεγονός, σπάνιο. ….Μόλις ήρθε η Τζωρτζίνα σε εμάς έκανα και εγώ υπέρηχο και διαπίστωσα ότι υπήρχε καλή συστατικότητα. Να το πω απλά. Αυτή η καρδιά κατάφερνε να επιτελέσει τη λειτουργία που ήθελε… Εφόσον είδαμε ότι υπήρχε σταθερότητα στη καρδιά επικεντρωθήκαμε στα άλλα όργανα που προσβάλλονται από την ανακοπή, τον εγκέφαλο, τα νεφρά και το γαστρεντερολογικό σύστημα. Να μείνουμε στον εγκέφαλο και να το αναλύσουμε. Τοποθετήσαμε αμέσως ένα ειδικό καθετήρα και μετρητή για να μετράμε την πίεση στον εγκέφαλο ώστε να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε….. Η πληροφορία που έδωσε ο μετρητής ήταν δυστυχώς ότι η μικρή ασθενής ανέπτυξε εγκεφαλικό οίδημα. Αντιμετωπίστηκε με αγωγή και φάρμακα που το μειώνουν. Ήταν μια δραματική νύχτα, έφυγα γύρω στις 5 το πρωί. Δεν το λέω για να εντυπωσιάσω. Ήταν ένας ασθενής που πραγματικά πέσαμε πάνω του και κάναμε μια ιατρική που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μεγάλο νοσοκομείο του εξωτερικού. Δυστυχώς δεν είχαμε διούρηση. Για αυτό το λόγο τοποθετήσαμε καθετήρα αιμοκάθαρσης και ήμασταν έτοιμη να ξεκινήσουμε αιμοκάθαρση. Ευτυχώς η διούρηση επανήλθε».
