Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 3 Αυγούστου 2008, συνέβη στη Σαντορίνη ίσως η πιο ανατριχιαστική γυναικοκτονία στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας: ο Θανάσης Αρβανίτης, τότε 31 ετών, αποκεφάλισε τη σύζυγό του, την 25χρονη Αδαμαντία Καρκαλή, και στη συνέχεια κυκλοφορούσε στο χωριό Βουρβούλος κρατώντας το κεφάλι της στα χέρια του.
Τα γεγονότα ήταν εξαιρετικά βίαια: πρώτα αποκεφάλισε το σκυλάκι της Αδαμαντίας και το πέταξε από το μπαλκόνι, έπειτα σκότωσε και τεμάχισε τη γυναίκα του με κουζινομάχαιρο, κάνοντας μια φρικιαστική επίδειξη στο δρόμο, παραδίδοντας το σώμα σε ένα απόμερο θέαμα τρόμου.
Η αστυνομία κλήθηκε στο σημείο και επιχείρησε τη σύλληψη. Ο Αρβανίτης πέταξε το κεφάλι μέσα σε ένα περιπολικό, προσπάθησε να διαφύγει και εμβόλισε με το αυτοκίνητό του δυο νεαρές γιατρούς που επέβαιναν σε μηχανή, τραυματίζοντάς τες σοβαρά.
Τελικά, οι αστυνομικοί τον πυροβόλησαν για να τον ακινητοποιήσουν – δέχτηκε έως και έξι σφαίρες – και συνελήφθη βαριά τραυματισμένος, αλλά διασώθηκε μετά από χειρουργική επέμβαση στην Αθήνα.
Το προφίλ του θύτη
Ο Αρβανίτης, μάγειρας στο επάγγελμα, είχε παντρευτεί την Αδαμαντία ένα χρόνο νωρίτερα και αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης πιθανής σχιζοφρένειας. Ελάμβανε φαρμακευτική αγωγή, ενώ τις δύο προηγούμενες ημέρες πριν το έγκλημα είχε απευθυνθεί στο Κέντρο Υγείας Θήρας με συμπτώματα αϋπνίας και άγχους, χωρίς να διαγνωστεί εγκαίρως η σοβαρότητα της κατάστασής του.
Οι νομικές συνέπειες
Σε πρώτο βαθμό, το 2009, η ελληνική δικαιοσύνη καταδίκασε τον Αρβανίτη σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία, 25 χρόνια πρόσθετα για απόπειρα ανθρωποκτονίας αστυνομικών και γιατρών, καθώς και άλλες ποινές 10 χρόνων για οπλοφορία, περιύβριση νεκρού και άλλα αδικήματα.
Στο εφετείο της Σύρου το 2013, ισχυρίστηκε ότι δεν θυμόταν τίποτα από την ημέρα του εγκλήματος, ενώ η υπεράσπιση επικαλέστηκε διάγνωση σχιζοφρένειας, χωρίς αυτό να επηρεάσει την τελική ποινή.
Συμβολισμός και κοινωνική σημασία
Η υπόθεση της Αδαμαντίας Καρκαλή αποτέλεσε εξαρχής ένα εξαιρετικά τραγικό παράδειγμα γυναικοκτονίας, σε εποχή που η έννοια δεν είχε ακόμη εδραιωθεί στον δημόσιο και νομικό λόγο. Η ωμότητα των πράξεων, αλλά και η φρικιαστική δημόσια επίδειξη, επανέφεραν το ερώτημα: πόση βία χρειάζεται για να καταλάβουμε ότι ο έμφυλος τρόπος δολοφονιών πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ξεχωριστό έγκλημα;
Η υπόθεση χρησιμοποιείται συχνά ως σημείο αναφοράς στις συζητήσεις για την ανάγκη θεσμικής αναγνώρισης της γυναικοκτονίας στο ελληνικό ποινικό δίκαιο — μια αναγκαιότητα που συνεχίζει να αναδεικνύεται μέσα από δεκάδες ακόμη υποθέσεις.
Πραγματικά, όταν μια γυναίκα δολοφονείται από κάποιον που πάσχει από βαριά ψυχική νόσο,
η πράξη είναι ο ορισμός του όρου “γυναικοκτονία”… τί άλλο θα διαβάσουμε;!
Άρθρο ανάξιο για το Law&Order. Κρίμα.