Σαν σήμερα, στις 5 Φεβρουαρίου 1930, εκδόθηκε το Προεδρικό Διάταγμα, με το οποίο οι Ελληνίδες γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.
Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια μέχρι τις δημοτικές εκλογές στις 11 Φεβρουαρίου 1934 για να ασκήσουν οι γυναίκες για πρώτη φορά τα εκλογικά τους καθήκοντα.
Ήταν η πρώτη φορά που πήραν μέρος οι γυναίκες στην κάλπη, αλλά και η πρώτη φορά που το ΚΚΕ είχε τόσο ενισχυμένη παρουσία στους δήμους, εκλέγοντας δύο δημάρχους (σε Καβάλα και Σέρρες) και βγάζοντας αντιπροσώπους σε περισσότερα από 60 δημοτικά συμβούλια ανά την επικράτεια.
Το 1921 οι πρώτες σοβαρές συζητήσεις για να ψηφίζουν οι Ελληνίδες γυναίκες
Το 1921 ξεκίνησαν οι πρώτες σοβαρές συζητήσεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο περί γυναικείας ψήφου.
Ήταν όταν ο τρεις φορές πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης έφερε στη Βουλή το θέμα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Μετά από βίαιες αντιδράσεις όχι μόνο από την αντιπολίτευση, αλλά και από τμήμα της συμπολίτευσης η συζήτηση ματαιώθηκε προτού αρχίσει.
Η πρόταση επέστρεψε το 1924. Ξανά, όμως, είχε αντιδράσεις.
Αλλά στις 5 Φεβρουαρίου 1930, επί Ελευθέριου Βενιζέλου και Κόμματος των Φιλελευθέρων, υπερψηφίστηκε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και κατοχυρώθηκε με προεδρικό διάταγμα.
Σε ποιες γυναίκες δόθηκε το εκλογικό δικαίωμα
Ωστόσο, εκλογικό δικαίωμα δεν δόθηκε σε όλες τις Ελληνίδες, αλλά μόνο σε αυτές που ήταν άνω των 30 ετών και είχαν τελειώσει το δημοτικό σχολείο και αφορούσε στις δημοτικές και στις κοινοτικές εκλογές.
Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν μόλις 2.655 γυναίκες, από τις οποίες ψήφισαν στις 11 Φεβρουαρίου 1934 τελικά μόνο οι 439, ενώ οι εκλογές διεξήχθησαν σε κλίμα πολωτικό ανάμεσα στη βενιζελική και την αντιβενιζελική πλευρά.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη η οποία αρνήθηκε να ψηφίσει, ισχυριζόμενη ότι μόνο όσες ήταν άσχημες και δεν ήθελαν να κάνουν παιδιά ήθελαν το δικαίωμα ψήφου.
Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών ψηφίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952, χωρίς όμως τελικά να συμμετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι.
Στις 18 Ιανουαρίου 1953, στις επαναληπτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής.
Ήταν η Ελένη Σκούρα με το κόμμα του «Ελληνικού Συναγερμού, που μαζί με τη Βιργινία Ζάννα με το κόμμα των «Φιλελευθέρων», γράφτηκαν στην ιστορία ως οι δυο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα.
Η Ελένη Σκούρα ορκίζεται βουλευτής
Στις 18 Ιανουαρίου 1953 η Ελένη Σκούρα εξελέγη βουλευτής στον Νομό Θεσσαλονίκης με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού. Στην πρώτη δήλωση μετά την εκλογή της τόνισε: «Είμαι βαθύτατα συγκεκινημένη από την νίκην, που επετεύχθη ύστερα από ένα σκληρόν αγώνα. Η σκέψις μου στρέφεται με μεγάλην ευγνωμοσύνην προς τον στρατάρχην Παπάγον και τους συνεργάτας του.
Θα προσπαθήσω να πράξω παν το δυνατόν διά να φανώ ανταξία της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων μου, τους οποίους θερμώς ευχαριστώ. Γνωρίζω ότι ως πρώτη και μοναδική γυναίκα εις την Βουλήν έχω μεγάλας ευθύνας και πολλά καθήκοντα. Είναι πολλά εκείνα που πρέπει να πράξωμεν υπέρ των Ελληνίδων, ιδίως εις τον τομέα της κοινωνικής μερίμνης».
Στις 31 Ιανουαρίου 1953 η Ελένη Σκούρα ορκίζεται και εκφωνεί τον πρώτο της κοινοβουλευτικό λόγο. Ο πρόεδρος της Βουλής, Ιωάννης Μακρόπουλος, την προσφωνεί «κυρία βουλευτίδα», με αποτέλεσμα να προκληθεί συζήτηση, αν ο όρος αυτός θα καθιερωθεί για τις γυναίκες μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.
Η Ελένη Σκούρα παρέμεινε βουλευτής έως το 1956. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πολιτεία της είχε υποσχεθεί τιμητική σύνταξη, που ποτέ δεν δόθηκε και στα τελευταία χρόνια της ζωή της αναγκάστηκε να πουλήσει τα παράσημα και τα μετάλλιά της για να εισαχθεί στο Χαρίσειο Γηροκομείο της Θεσσαλονίκης.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1991, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος Βόλου τίμησε την πρώτη γυναίκα βουλευτή της Ελλάδας, στήνοντας την προτομή της στον εξωτερικό χώρο του Δημαρχείου το 2007.
