Μεγαλώνουμε από παιδιά, μαθαίνοντας να απεχθανόμαστε όλα όσα δεν καταλαβαίνουμε.
Σκληραίνουμε σαν τον κορμό του δέντρου, που κάποτε ήταν εύκαμπτος μίσχος, ικανός να διπλωθεί στα δυο κι όμως να μπορεί να κυκλοφορεί μέσα στα φύλλα του τη ζωή.
Εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε πως όσα ζήσαμε εμείς είναι η απόλυτη αλήθεια και ότι ο κόσμος θα (πρέπει να) μείνει όπως ήταν όταν εμείς ήμασταν παιδιά.
Κι έπειτα, αρεσκόμαστε να μεταφέρουμε τις ιστορίες από τότε που η δική μας η μαμά δεν ήταν τόσο μαλθακή και μας τις έβρεχε. Και τι πάθαμε που φάγαμε και μια στον πισινό;
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο TheStandard.gr
