Γιατί ο τρόπος που η ΕΛ.ΑΣ. αντιμετώπισε τους ίδιους ακριβώς χούλιγκανς πριν από οκτώ χρόνια δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζήτησης περί ανικανότητας μιας αστυνομίας που όταν θέλει μπορεί αλλά αντιθέτως ενισχύει τους φόβους περί επιλεκτικής αδιαφορίας μιας αστυνομίας που μπορεί αλλά δεν θέλει.
Το Νοέμβριο του 2015 η Ντινάμο Ζάγκρεμπ θα ερχόταν στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό σε αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ. Και τότε το παιχνίδι μύριζε μπαρούτι καθώς υπήρχαν φόβοι γενικευμένων επεισοδίων όπου στη μία πλευρά θα βρίσκονταν οι γνωστοί ΒΒΒ Κροάτες και Έλληνες παναθηναϊκοί και από την άλλη Ολυμπιακοί και Σέρβοι φίλοι τους οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα.
Οι πληροφορίες που κατέφθαναν τότε στο αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. από όλες τις πλευρές προειδοποιούσαν για τον φόβο μιας γενικευμένης πολυεθνικής σύρραξης μεταξύ σκληροπυρηνικών οπαδών που θα έλυναν τις διαφορές τους επί ελληνικού εδάφους. Μόνο που η τότε ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. έκανε ότι προβλέπετε μια αστυνομία να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις και αντί να παρακολουθεί διακριτικά τους χούλιγκανς προχώρησε σε εξ αρχής σε μαζικές εφόδους σε ξενοδοχεία αλλά και έδρες συνδέσμων που όπως τώρα έτσι και τότε φιλοξενούσαν Κροάτες και Σέρβους προχωρώντας σε δεκάδες προληπτικές προσαγωγές.
Η τότε αστυνομική επιχείρηση είχε στεφθεί με σχετική επιτυχία αν σκεφτεί κανείς πως η μόνη σύγκρουση που έλαβε χώρα ήταν το ξύλο που έπεσε μεταξύ Σέρβων και Κροατών όταν οι δύο πλευρές συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος λίγο πριν φύγουν από τη χώρα. Η τότε ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα παραπάνω από τα όσα προβλέπονται και θα μπορούσαμε με βεβαιότητα πως αναγράφονται στα αστυνομικά εγχειρίδια όλου του κόσμου όσον αφορά τέτοιες περιπτώσεις που το μείζον είναι η πρόληψη και όχι η καταστολή. Το 2015 έγιναν όλα όσα δεν έγιναν το 2023 με αποτέλεσμα να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή.
Ανίκανοι ή επιλεκτικά απαθείς;
Είναι κάτι που μεσολάβησε αυτά τα οκτώ χρόνια και είχαμε αυτή τρομακτική διαφορά εκτίμησης και αντιμετώπισης ενός ορατού και αναμενόμενου κινδύνου; Άλλαξαν μέσα σε αυτά τα οκτώ χρόνια τα αστυνομικά εγχειρίδια ώστε από τις προληπτικές προσαγωγές να περάσει η ΕΛ.ΑΣ. στην τακτική της διακριτικής παρακολούθησης; Άλλαξαν μήπως οι Κροάτες χούλιγκαν και οι Έλληνες φίλοι τους και από άκρως επικίνδυνοι και πανευρωπαϊκώς «σεσημασμένοι» μετατράπηκαν σε ακίνδυνους φιλάθλους που η αστυνομία εκτιμά πως θα πάνε απόψε να κοιμηθούν και αύριο βλέπουμε;
Επειδή μάλλον τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη στην αστυνομία τα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν θα πρέπει αλλού να αναζητηθούν οι λόγοι και οι αιτίες αυτής της αλλαγής στρατηγικής στην αντιμετώπιση των ίδιων ακριβώς επικίνδυνων χούλιγκαν που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα νεοναζιστικό τάγμα εφόδου που σκορπά τον τρόμο και την καταστροφή σε όποια ευρωπαϊκή πόλη παίζει η Ντινάμο Ζάγκρεμπ.
Μια φασιστική συμμορία που σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης οι κατά τόπους αστυνομίες την αντιμετωπίζουν με τον ίδιο αποφασιστικό τρόπο. Με μοναδική εξαίρεση την ΕΛ.ΑΣ, της κυβέρνηση Μητσοτάκη που αυτοπροσδιορίζεται ως η κυβέρνηση του νόμου και της τάξης και ως η κυβέρνηση που πάταξε την ανομία. Γιατί είναι πανευρωπαϊκά μοναδικό το φαινόμενο η φασιστική αυτή συμμορία να εισβάλει ανενόχλητη σε μια χώρα, να κυκλοφορεί οπλισμένη με λοστούς και καδρόνια με δημόσια συγκοινωνία και στην συνέχεια να παρελάζει μέσα από γειτονιές για να φτάσει τελικά στον προορισμό της με σκοπό να μακελέψει, να καταστρέψει, να δείρει και να σκοτώσει.
Αυτήν την μοναδική «επιτυχία» της ΕΛ.ΑΣ. που κάποιοι εδώ και μέρες επιχειρούν να αποδώσουν σε επιχειρησιακή αστοχία θα πρέπει άμεσα να να κριθεί και να αντιμετωπισθεί στο επίπεδο όχι του τι μπορούσαν να κάνουν και δεν το έκαναν αλλά του τι ήθελαν και τι δεν ήθελαν να κάνουν.
Γιατί η περίπτωση του 2015 δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζήτησης περί ανικανότητας μιας αστυνομίας που όταν θέλει μπορεί και ενισχύει τους φόβους περί επιλεκτικής αδιαφορίας μιας αστυνομίας που μπορεί αλλά δεν θέλει. Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη πέφτει στους ώμους της πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. που είτε προΐσταται μιας ομάδας ανίκανων αξιωματικών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στα στοιχειώδη είτε ανέχεται μια ομάδα επικίνδυνων αξιωματικών που επιχειρησιακά υποσκάπτουν ο ένας τον άλλον.
Και στις δύο περιπτώσεις ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα έπρεπε προτού ξηλώσει την ηγεσία της αστυνομίας να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή και σήμερα να βρίσκεται μαζί με τον επίσης παραιτηθέντα προκάτοχό του Νότη Μηταράκη μακριά από ένα πεδίο άσκησης πολιτικής που αφορά σε ανθρώπινες ζωές. Ο πρώτος απομακρύνθηκε και ο άλλος αποδείχθηκε τραγικά ελάχιστος.
Του Πέτρου Κατσάκου, ΑΥΓΗ
