Τις τελευταίες μέρες όλοι μας γινόμαστε θεατές ατερμονων συζητήσεων και αντεγκλήσεων αναφορικά με τις αποσπάσεις αστυνομικών, τα χρήματα, τις αλλαγές, συζητήσεις που δεν προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό παρά μόνο γεννούν κόντρες και έριδες ενός σώματος που τεχνηέντως διχάζεται και κατακερματίζεται σπέρνοντας παράλληλα μισή και αντιδικίες.
Πάγια τακτική διχασμού των αστυνομικών με βασικό γνώμονα το χρήμα πρωτίστως, τους βαθμούς δευτερευόντως και ακολούθως των φιλοδοξιών κάποιων για θέσεις και αξιώματα. Φιλοδοξίες για βαθμολογικές ανελιξεις στην ιεραρχία μάταιες και ανούσιες αλλά και ανελιξεις σε άλλες θέσεις που πολωνουν το κλίμα μεταξύ των συναδέλφων, οι οποίοι αντί να είναι ενωμένοι και μονιασμένοι απέναντι στο κοινό εχθρό, γίνονται βορά του εγωισμού και της κακοψυχιας που κυριαρχεί σε όλη τη κοινωνία.
Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το κλίμα, το χαρακτηριζόμενο ως μη ευνοϊκό και άκρως δυσοίωνο, εμφανίζονται κάποιες μορφές ανθρώπων ηρωικές, ανθρώπων της καθημερινότητας που με στεγανά και κυρίως με την ηρεμία του νου και της ψυχής τους, μας προκαλούν ένα ηλεκτροσόκ προκειμένου να μας επαναφέρουν στον δρόμο της λογικής και της σύνεσης.
Μια τέτοια μορφή είναι ο ήρωας πατέρας του Γιώργου Λυγγερίδη, ο οποίος κουβαλά με αξιοπρέπεια περίσσια και αξιοθαύμαστη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς να επιζητά οικονομική απολαβή, χωρίς να αναθεματίζει τους δολοφόνους του παλληκαριού του, το σταυρό της απώλειας του αγαπημένου του γιου, αποκαλώντας όλους εμάς παιδιά του.
Άραγε είμαστε ικανοί να είμαστε παιδιά ενός τέτοιου ανθρώπου ή αδέρφια ενός τέτοιου ήρωα όταν καθημερινά αντί να είμαστε ενωμένοι αναλωνομαστε σε ανούσιες διαμάχες και εσωτερικές έριδες; Δεν ξέρω αν είμαστε άξιοι να κατανοήσουμε έστω και λίγο το μεγαλείο του, αυτό που όμως ξέρω με σιγουριά είναι ότι ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΝΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΗΡΩΑ ΜΕ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΤΗΣ ΥΑΤ.
Ενός αστυνομικού που μάχεται μέχρι τέλους, που αρνείται να προδώσει τα ιδανικά και τις αξίες του για μια καλή θέση σε ένα γραφειακι, που δε μέτρα τα λεφτά μιας ημερήσιας εκτός έδρας αποζημίωσης, ούτε κοιτάζει καχύποπτα τον συνάδελφο του, αλλά ανοίγει την αγκαλιά του να τον δεχτεί και να τον στηρίξει μέχρι το τέλος, όποιο και να είναι το τέλος αυτό.
Για μένα προσωπικά είναι τιμή να με αποκαλεί παιδί του αυτός ο άνθρωπος γιατί δεν ξέρω αν θα μπορούσα να φτάσω το μεγαλείο του ήρωα γιού του , αλλά ξέρω πως στο πρόσωπο του βλέπω τον δικό μου πατέρα που χάθηκε πολύ νέος σε ένα πλοίο στη Νιγηρία έχοντας όμως δίπλα του τη φωτογραφία μου με την ένδοξη στολή της ΥΑΤ.
Πώς μπορούμε ως αστυνομικοί να μην εμπνευστούμε από τον διμοιρίτη του ΓΙΩΡΓΟΥ, έναν άνθρωπο που έχοντας τη τιμή να πολεμήσω πλάι του, αποτελεί για μένα πρότυπο ανθρώπου και αστυνομικού, παράδειγμα προς μίμηση για όλους και κυρίως για τους νέους συναδέλφους, τους οποίους προτρέπω να ζήσουν ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ. ΣΤΗΝ ΥΑΤ.
Σε μια κοινωνία που αναζητά ψευτοηρωες για να σωθεί από το τέλμα που έχει πέσει ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΕ ΗΡΩΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ. ΑΣ ΕΜΠΝΕΥΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ
ΔΙΧΤΑΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
