Δεν μπορώ να το δεχτώ. 23 μέρες πέρασαν για να κάνουν το αυτονόητο. 23 μέρες ένας πατέρας, ο κύριος Ρούτσι, έκανε απεργία πείνας για να ακουστεί.
Για να ζητήσει κάτι που δεν έπρεπε ποτέ να του αρνηθούν, να μάθει επιτέλους την αλήθεια για το παιδί του.
Και μέσα σ’ αυτές τις 23 μέρες κανείς από αυτούς που έπρεπε, δεν συγκινήθηκε, κανείς δεν νοιάστηκε.
Ένας πατέρας έλιωνε και το σύστημα αδιαφορούσε.
Γιατί χρειάστηκε να περάσουν 23 μέρες;
Γιατί πρέπει ένας άνθρωπος να ρισκάρει τη ζωή του για να του δώσουν αυτό που δικαιούται;
Είναι δυνατόν σε μια χώρα που υποτίθεται πως σέβεται τον νόμο και τη δικαιοσύνη, να πρέπει να φτάσεις στο χείλος του θανάτου για να σου πουν «εντάξει, ας γίνει η εκταφή του ίδιου σου του παιδιού»;
Αυτό δεν είναι δημοκρατία – είναι έγκλημα κατά συρροή που σκοτώνει ξανά και ξανά και έπειτα κουκουλώνει.
Και όμως, ο κύριος Ρούτσι δεν λύγισε και δεν παρακάλεσε.
Αυτός ο άνθρωπος δεν μάσησε. Με το σώμα του ράκος, με τη φωνή του ήρεμη, βγήκε μπροστά και είπε «όχι άλλο ψέμα».
Το είπε για το παιδί του, και για όλα τα παιδιά που χάθηκαν άδικα.
Πείνασε, εξουθενώθηκε μα άντεξε.
Έγινε η φωνή όλων των γονιών που πέθαναν εκείνη την ημέρα στα Τέμπη μαζί με τα παιδιά τους.
Και τελικά, νίκησε. Γιατί το αίτημά του έγινε δεκτό. Η εκταφή θα γίνει.
Και μάλιστα θα έχει και δικό του πραγματογνώμονα από το εξωτερικό, και αυτό επειδή δεν εμπιστεύεται το Ελληνικό σύστημα – όπως τονίζει ο κύριος Ρούτσι.
Δεν τον αδικώ φυσικά, το αυτονόητο θα κάνει και μπράβο του, μπράβο χίλιες φορές!
Κανένας γονιός-κανένας πατέρας δεν θα έπρεπε να υποφέρει τόσο ακραία για να ακουστεί.
Όμως τα κατάφερε και εισακούστηκε και ταρακούνησε όλο το σύστημα.
Αυτό είναι αληθινή μαγκιά γιατί δεν δέχτηκε να τον κοροϊδεύουν. Δεν άφησε κανέναν να παίξει με τη μνήμη του παιδιού του!
Κύριε Ρούτσι, σας ευχαριστούμε. Γιατί μέσα από τη δική σας μάχη θυμηθήκαμε όλοι τι σημαίνει αγάπη και αξίες!
Θυμηθήκαμε πώς είναι να έχεις ψυχή και να διεκδικείς την δικαίωση!
«Γιατί όλη η αλήθεια κρύβεται σε ένα φέρετρο κλειστό» – όπως είπατε και όπως λένε και το φωνάζουν όλοι οι Έλληνες – όλοι οι απλοί πολίτες μαζί σας!
Γίνατε ο πατέρας όλων μας, ο πατέρας που όλοι θα θέλαμε να έχουμε!
Είμαι σίγουρη ότι ο Ντένης σας βλέπει από ψηλά σας καμαρώνει και ψιθυρίζει, «μπράβο ρε πατέρα».
Γράφει η Μαρία Ματσούκα
