Πανελλάδικες ημέρες δράσεις, παρεμβάσεις, οργή, συλλογή υπογραφών από στελέχη της αντιπολίτευσης, από πανεπιστημιακούς, απειλές. Το αίτημα; Η μεταφορά ενός ανθρώπου που έχει δολοφονήσει 11 άτομα, στις φυλακές Κορυδαλλού, αντί των φυλακών Δομοκού που έχει μεταφερθεί μετά την πολύμηνη παραμονή του στις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας!
Από όπου και αν το δεις αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει νόημα.
Καλύπτοντας μια σειρά δράσεων για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, από άτομα που τον υποστηρίζουν, και την οργή και απαίτηση με την οποία εκφράζουν το αίτημα του «αγωνιστή» και «πολιτικού κρατουμένου», όπως αναφέρουν τον «Λουκά» της 17Ν, πραγματικά είναι να απορείς πόσο παρωχημένη είναι η κοινωνία μας.
Την ώρα που ακούς το σύνθημα «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», που φώναζαν οι νεαροί έξω από τη Βιβλιοθήκη το απόγευμα της Τετάρτης, η σκέψη σου πάει στους συγγενείς των ανθρώπων που σκότωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Εκείνων που πλήρωσαν με την ζωή τους τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Των μανάδων, των γυναικών, των παιδιών που φόρεσαν τα μαύρα, που ορφάνεψαν, που μεγάλωσαν με ένα τεράστιο κενό, που δεν χάρηκαν το χάδι, δεν ήπιαν ένα καφέ με τους γονείς τους, που μάταια περίμεναν να επιστρέψουν σπίτι, που τους στέρησε τη ζωή εν είδει θεού, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ως αυτόκλητος τιμωρός, ο υπέρμαχος της ακροαριστεράς ιδεολογίας που «βιαζόταν να κάνει την επίθεση με ρουκέτα στον Παλαιοκρασά γιατί «τον πίεζε η οικογένεια να πάνε διακοπές» με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Θάνος Αξαρλιάν.
Τα στελέχη της 17Ν, για να καλύψουν την δολοφονία ενός αθώου παιδιού, βάφτισαν τον θάνατο του «παράπλευρη απώλεια». Τόσο απλά, τόσο λυτά. Και η μάνα του Αξαρλιάν; Πώς αυτή η γυναίκα κοιμάται τα βράδια; Πώς κλείνει η πόρτα της τα βράδια, πώς κοιτάζει το κρεβάτι του παιδιού της, πώς ξυπνάει κάθε μέρα έχοντας βιώσει την «παράπλευρη απώλεια» του σπλάχνου της;
Αλήθεια, όλοι αυτοί οι αλληλέγγυοι, που φωνάζουν για τους άδικους θανάτους πολιτών από αστυνομικούς, όπως ο άτυχος Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο Μιχάλης Καλτεζάς, πως αποδέχονται το άδικο των θανάτων 11 ανθρώπων και χωρίς προβληματισμό ζητούν να δικαιωθεί ο «αγωνιστής» Κουφοντίνας;
Τελικά ακόμη και το αίμα έχει άλλη βαρύτητα και αξιοποιείται ανάλογα με σκοπιμότητες, κούφιες ιδεολογίες, πάντα στο όνομα μιας «Επανάστασης», ενός «αγωνιστή» μιας «ιδέας»… Στο θάνατο δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης, οι δολοφόνοι από όπου και αν προέρχονται, ό,τι και αν υποστηρίζουν, δολοφόνοι είναι, με χέρια βαμμένα με αίμα και αυτό δεν το ξεπλένει καμία ταμπέλα δήθεν «πολιτικού κρατούμενου».
Ο δολοφόνος, σε κάθε περίπτωση, δολοφόνος είναι και με αυτό το στίγμα θα ζει και θα γραφτεί στην ιστορία.
Αναζητώντας το δίκιο του δολοφόνου και όχι των θυμάτων – Στη χώρα του παραλόγου όλα μοιάζουν λογικά
