«Πόσα μέτρα είναι η ουρά»; ρωτάει με ζήλο ο παρουσιαστής από το στούντιο, o ρεπόρτερ, σαν ειδικός επί του θέματος, σπεύδει να μετρήσει έχοντας το μικρόφωνο στο χέρι και την κάμερα στην πλάτη, μετρώντας με την εμπειρία που έχει αποκτήσει από παλαιότερες ουρές. Τότε που ηλικιωμένοι μαζεύονταν αξημέρωτα έξω από τις τράπεζες «για να πάρουμε τη σύνταξη» όπως έλεγαν, σάμπως και δεν υπήρχαν άλλες 30 ημέρες να την παραλάβουν ή να πάνε αργότερα αντί για τα ξημερώματα.
Στην αρχή της πανδημίας ενδεχομένως να είχε ένα ενδιαφέρον η συγκέντρωση πολιτών έξω από καταστήματα για προμήθεια αναγκαίων αγαθών και φαρμάκων, λόγω της αβεβαιότητας που είχε προκαλέσει τυχόν έλλειψη αγαθών. Οπότε ήταν λογική η κάλυψη των γεγονότων, ήταν άλλωστε έκδηλη η αγωνία της κοινωνίας σχετικά με όσα εξελίσσονταν και πληροφορούνταν από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Τώρα πλέον η εικόνα μοιάζει παρωχημένη. «Ουρά στη ΔΕΗ, ουρά στην ΕΥΔΑΠ, ουρά στις τράπεζες», όλοι τρέχουν να πληρώσουν, να καταθέσουν και η κάμερα εκεί, να μετράει την ουρά, να δείχνει την οργή, την αγανάκτηση των πολιτών…Όλα βέβαια αυτά θα είχαν μικρότερη σημασία αν στις τράπεζες και τα υποκαταστήματα ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ, υπήρχαν περισσότερα ανοιχτά γκισέ και αν κάθε επιχείρηση έδινε 50 χαρτάκια ημερησίως για την εξυπηρέτηση των πολιτών.
Ούτε ουρές, ούτε κάμερες, ούτε αστυνομία, λες οι αστυνομικοί δεν έχουν κάτι άλλο πιο ωφέλιμο για την κοινωνία να κάνουν από το ζητάνε από τους πολίτες να…διατηρούν αποστάσεις, λες και είναι διαιτητές σε αγώνα ποδοσφαίρου και μετράνε το τοίχος των παιχτών σε εκτέλεση φάουλ. Αστειότητες…
Σημαντικό ρόλο έχουν για όλες αυτές τις καταστάσεις και οι ίδιοι οι πολίτες. Μα είναι να πηγαίνει κανείς να στήνετε στη σειρά, για να πληρώσει τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ; Να κατανοήσω την ανάγκη εξυπηρέτησης στην τράπεζα, αλλά στην ΕΥΔΑΠ είναι ακατανόητο! Οι νέες συνθήκες μέσα στις οποίες καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε από εδώ και στο εξής, απαιτούν υπευθυνότητα από όλους, φορείς και κοινωνία και πάνω από όλα υπομονή, γιατί οι έκτακτες συνθήκες ενδέχεται να διαρκέσουν περισσότερο από όσο φανταζόμαστε, οπότε οι ουρές ας είναι το τελευταίο που θα μας απασχολεί.
Η αγωνία της «ουράς» και η ώρα της υπευθυνότητας πολιτείας και κοινωνίας
