Η Ελένη – ψευδώνυμο – είναι μια δυναμική γυναίκα αξιωματικός στο Πολεμικό Ναυτικό.
Η ίδια δεν θέλει να αποκαλυφθεί το αληθινό της όνομα, όπως μου τονίζει είναι ελάχιστες οι γυναίκες αξιωματικοί στο Πολεμικό Ναυτικό, και αυτό διότι δεν θέλει να στοχοποιηθεί.
Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την συνέντευξη που μου παραχώρησε. Πιστεύω ότι η Ελένη είναι πηγή έμπνευσης για όλους μας!
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να διαλέξετε το συγκεκριμένο επάγγελμα;
Αυτό που με ώθησε να θέλω να γίνω αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού είναι η βαθιά μου αγάπη για τη θάλασσα και ο θαυμασμός μου για τις αξίες που εκφράζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Αξίες όπως πειθαρχία, θάρρος, ευθύνη και προσφορά. Από μικρή με ενέπνεε η προσωπικότητα της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας· μιας γυναίκας που τόλμησε να ηγηθεί με αποφασιστικότητα και ανιδιοτέλεια σε μια εποχή που αυτό φαινόταν αδύνατο. Το παράδειγμά της με έκανε να πιστέψω ότι η ηγεσία δεν έχει φύλο, αλλά πηγάζει από το ήθος, το όραμα και την αφοσίωση σε έναν σκοπό μεγαλύτερο από τον εαυτό μας.
Ήθελα να γίνω αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και να συνεισφέρω στην πατρίδα μου.
Να συμβάλλω σε ένα σύγχρονο και ισχυρό Ναυτικό που συνδυάζει την παράδοση με την εξέλιξη και που υπηρετεί την πατρίδα με τιμή, ανθρωπιά και υψηλό φρόνημα.
Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε τον απαιτητικό ρόλο του στρατιωτικού/λιμενικού με τον ρόλο της μητέρας;
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα καταφέρνω!! Πολλές φορές λυγίζω, ειδικά όταν λόγω ταξιδιού δεν είμαι παρούσα σε γιορτές ή γενέθλια των παιδιών. Σημαντικό ρόλο παίζει η υποστήριξη του συζύγου.
Δεν μου δημιουργεί «ενοχές» (περισσότερες !) ότι λείπω, και είμαι η Μαμά. Συμμετέχει ενεργά, και είμαι σίγουρη ότι όταν λείπω η ρουτίνα των παιδιών συνεχίζεται κανονικά. Από την άλλη πρέπει να είμαι και στην δουλειά καλή. Ισάξια με τον άντρα.
Η ισορροπία ανάμεσα στον ρόλο της μητέρας και του στρατιωτικού δεν είναι εύκολη, αλλά είναι εφικτή όταν υπάρχει αγάπη, οργάνωση και αίσθημα καθήκοντος. Και οι δύο ρόλοι απαιτούν αφοσίωση, υπευθυνότητα και δύναμη.
Η μητρότητα με έχει μάθει υπομονή, ενσυναίσθηση και αντοχή, στοιχεία που με βοηθούν να γίνομαι καλύτερη και στην δουλεία μου. Αντίστοιχα, η πειθαρχία και η αποφασιστικότητα που απαιτεί η στρατιωτική ζωή με βοηθούν να αποτελώ σταθερό πρότυπο για το παιδί μου.
Για μένα, οι δύο ρόλοι αλληλοσυμπληρώνονται. Και το μεγαλύτερο μου κίνητρο είναι τα παιδιά μου να μεγαλώνουν βλέποντας ότι μια γυναίκα μπορεί να υπηρετεί την πατρίδα της με τιμή και παράλληλα να είναι μια παρούσα, δυνατή και στοργική μητέρα.
Ότι προσπαθεί, ότι δεν τα παρατάει, απαιτεί υποστήριξη και βοήθεια. Οι γυναίκες είμαστε πολύ ικανές. Αρκεί να έχουμε την κατάλληλη υποστήριξη. Είναι συνεχεία ένας αγώνας.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε στην καριέρα σας ως γυναίκα σε ένα κυρίως ανδροκρατούμενο επάγγελμα;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ότι έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι ισάξια με έναν άντρα. Είμαι το ίδιο καλή με τον άντρα και στο να διευθύνω μια ομάδα αντρών στα όπλα, ή στις επιχειρήσεις, στα ταξίδια, σε όλα.
Πρόκληση ότι θα κοιμάμαι σε ένα καράβι μαζί με άλλους άντρες χωρίς να με βλέπουν σαν θηλυκό (σε διαφορετικούς θαλάμους εννοείται). Θα είμαι αδιάθετη και δεν θα πρέπει να «κλαίγομαι».
Θα με κρίνουν για την εργασία μου και μόνο. Ειδικά τώρα σαν μαμά η πρόκληση και να είμαι «καλή» στα κορίτσια μου, στοργική, ήρεμη αλλά και καλή και ήρεμη στην δουλεία μου!!
Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε ή να αλλάξετε πορεία; Τι σας κράτησε;
Εννοείται ότι το σκέφτομαι ακόμα και τώρα! Το σκέφτομαι πάντα! Με κρατάει το «ρομαντικό» αυτό συναίσθημα που σας είπα στην πρώτη ερώτηση. Με κρατάει ότι, δεν θέλω να φύγω γιατί μου αρέσει η δουλεία μου. Δεν μου αρέσει όπως την έχουν καταντήσει οι άνθρωποι (κάποιοι) που δουλεύουν σε αυτήν. Τέλος δεν φεύγω γιατί δεν θέλω να προδώσω όλα αυτά που έχω καταφέρει ως τώρα.
Πώς βλέπετε τον ρόλο της γυναίκας στις Ένοπλες Δυνάμεις ή στο Λιμενικό Σώμα να εξελίσσεται τα επόμενα χρόνια;
Δεν βλέπω να εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, δυστυχώς. Η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα πολύ πίσω γενικά στην θέση της γυναίκας. Το ξέρω ότι αγγίζω ένα ταμπού, αλλά είναι κάτι που πιστεύω.
Δεν υπάρχει υποστήριξη της οικογένειας, πόσο μάλλον της μητρότητας. Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάπου το 2015 έψαξα μέσω δικηγόρου, να βρω ένα νόμο που να προστατεύει την μητρότητα και το θηλασμό αντίστοιχα, και δεν υπήρχε νόμος. Απίστευτο! Δόξασοι ο Θεός μετά από 10 χρόνια, υπάρχει ΦΕΚ που ορίζει να μην ταξιδεύει η μαμά μέχρι να γίνει το μωράκι 18 μηνών (αν δεν κάνω λάθος).
Φυσικά και εμείς οι γυναίκες, δεν είμαστε έτοιμες. Τα θέλουμε όλα. Δεν γίνεται να είμαστε και καλές στο σπίτι, και καλές στην δουλεία, και να μην μείνουμε, για λίγο τουλάχιστον, πίσω σε σχέση με τους συναδέλφους μας. Πρέπει να βάλουμε προτεραιότητες.
Επομένως πρέπει πρώτα να εξελιχθεί ο ρόλος της γυναίκας ουσιαστικά. Από το σχολείο και το σπίτι μας. Δεν είμαστε απλά κούκλες, απλά όμορφες. Δεν υπάρχουν γυναικείες δουλειές. Πλέον οι γυναίκες εργάζονται, κρατάνε σπίτι, συνεισφέρουν παντού.
Πρέπει να έχουν την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Αυτό που πιστεύω είναι ότι αν έχουν υποστήριξη και ελευθέρια (από ταμπού και ενοχές της κοινωνίας κλπ), θα φέρουν θαυμάσια αποτελέσματα.
6. Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε σε άλλες γυναίκες ή μητέρες που σκέφτονται να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα;
Θα ήθελα να πω σε κάθε γυναίκα και ιδιαίτερα σε κάθε μητέρα που σκέφτεται να ακολουθήσει το επάγγελμα του στρατιωτικού, πως η στολή δεν ανήκει σε ένα φύλο, αλλά σε ανθρώπους με ψυχή, πίστη και θέληση να προσφέρουν. Οι προκλήσεις είναι υπαρκτές, αλλά η δύναμη που κρύβει μέσα της μια γυναίκα είναι μεγαλύτερη.
Είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί πειθαρχία, θυσίες και αφοσίωση, αλλά σου προσφέρει ανεκτίμητα: περηφάνια, σκοπό και την ευκαιρία να εμπνέεις και άλλους. Θα ήθελα να τις ενθαρρύνω να πιστέψουν ότι μπορούν.
Γιατί μπορούν να υπηρετήσουν με τιμή, να ηγηθούν με ήθος και να ισορροπήσουν με αγάπη ανάμεσα στην αποστολή και την οικογένεια. Το παράδειγμα της Μπουμπουλίνας μας θυμίζει πως η γενναιότητα δεν έχει όρια και πως οι γυναίκες έχουν θέση εκεί όπου χτυπά η καρδιά τους.
Έχουμε αμέτρητα παραδείγματα γυναικών Άξιων, που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Ένα μυστικό που λέω κάθε φορά στον εαυτό μου και στα παιδιά μου: Αφού μπορούν οι άλλοι, μπορώ και εγώ. Το θέλω; Με την Βοήθεια της Παναγιάς, θα το καταφέρω!
Γράφει η Μαρία Ματσούκα
