Με την πυραυλική κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας – Δύσης να προσλαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, το ζήτημα του ελληνικού θόλου προστασίας στα πρότυπα του Iron Dome έρχεται ξανά στο επίκεντρο.
Σύμφωνα με τον Ant1 τα ισραηλινά συστήματα – τα οποία σύμφωνα με το διεθνές πρακτορείων ειδήσεων Reuters εξετάζονται από την ελληνική πλευρά, προκειμένου να αποτελέσουν τη ραχοκοκκαλιά του ελληνικού αυτού Iron Dome, σε μια συμφωνία αξίας δύο δισεκατομμυρίων ευρώ, έχουν αναπτυχθεί με αμερικάνικη χρηματοδότηση.
Όπως σημειώνεται στο σχετικό ρεπορτάζ του Ant1news.gr oι συζητήσεις αυτές δεν γίνονται μόνο λόγω των επιδόσεων που έχει εμφανίσει το «Iron Dome» στις επιθέσεις που δέχθηκε το Ισραήλ τον τελευταίο χρόνο. Ούτε η τεχνολογική εμπειρία του Ισραήλ στον συγκεκριμένο τομέα είναι κάτι που εμφανίστηκε από την μία ημέρα στην άλλη, ή τα τελευταία, έστω χρόνια. Είναι μία συσσωρευμένη γνώση που, στην περίπτωση του «Iron Dome», πηγαίνει πίσω δύο δεκαετίες.
Από τη δεκαετία του 2000 το Ισραήλ δεχόταν αυξανόμενες απειλές από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς που είχαν συγκεντρώσει χιλιάδες πυραύλους, συμπεριλαμβανομένων και συστημάτων που θα μπορούσαν να διεισδύσουν βαθιά στο Ισραήλ. Στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006 αυτοί οι πύραυλοι ήταν μια σημαντική πηγή απωλειών για το Ισραήλ, ιδιαίτερα όσον αφορά τους αμάχους.
Οι Ισραηλινοί ανησυχούσαν ότι χωρίς τρόπο να αντιμετωπίσουν τις πυραυλικές επιθέσεις, οι μελλοντικές συγκρούσεις θα προκαλούσαν ακόμη μεγαλύτερες απώλειες και κάπως έτσι ξεκίνησε ο σχεδιασμός του «Iron Dome», που σημαίνει «σιδερένιος θόλος». Αν και οι πατέντες του συστήματος θα παρέμεναν δικές τους, προσπάθησαν από την αρχή να βάλουν στο «παιχνίδι» και τις ΗΠΑ.
Η πρώτη του μεγάλη δοκιμή έγινε τον Νοέμβριο του 2012 κατά τη διάρκεια μιας επταήμερης σύγκρουσης με τη Χαμάς (ονομάστηκε Επιχείρηση Νέφους/Άμυνας) και οι ισραηλινοί αξιωματούχοι ισχυρίζονταν ότι το «Iron Dome» αναχαίτισε το 85% των συνολικά 1500 ρουκετών που εκτοξεύτηκαν από τη Γάζα.
Τα τουρκικά drone και οι πύραυλοι
Σύμφωνα με το Ant1news, η συζήτηση άνοιξε σε μία περίοδο που οι γείτονες κλιμακώνουν τις προσπάθειές τους για την ανάπτυξη πυραυλικών συστημάτων. Η πρώτη δοκιμαστική εκτόξευση του τουρκικού πυραύλου Tayfun που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2022, ο οποίος διένυσε 560 χιλιόμετρα για να καταπέσει στη Μαύρη Θάλασσα, έδειξε ότι οι γείτονες έχουν «πιάσει» το διπλάσιο βεληνεκές απ’ ό,τι ήταν γνωστό μέχρι τότε, ενώ τον Μάιο του 2023 προχώρησαν και σε δεύτερη δοκιμή.
Πριν από μερικές εβδομάδες, στα τέλη Σεπτεμβρίου, υπήρξαν πληροφορίες για την ανάπτυξη μίας νέας, υπερηχητικής παραλλαγής του Tayfun. Και στις αρχές Οκτωβρίου δημοσίευμα τουρκικού μέσου ενημέρωσης φιλοξενούσε δηλώσεις Τούρκου αμυντικού αναλυτή για την πρόοδο του προγράμματος των πυραύλων Cenk, οι οποίοι σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, θα έχουν εμβέλεια έως και 3.000 χιλιόμετρα.
Κι όσο για τα drones; Περιττό να αναφέρουμε ότι η Baykar, η μεγαλύτερη βιομηχανία μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Τουρκία, που ανήκει στον Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ, τον γαμπρό του Ερντογάν, είχε δυνατότητα παραγωγής 200 UAVs του πλέον εξελιγμένου μοντέλου της το 2022, ενώ ο στόχος της για το 2023 ήταν τουλάχιστον η παραγωγή 500 τέτοιων αεροσκαφών.
