Μια απίστευτη υπόθεση ιατρικής αμέλειας, όπως τουλάχιστον την έκρινε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, με θύμα έναν άνδρα ο οποίος αντί να χειρουργηθεί για αφαίρεση καλοήθους μορφώματος στη μέση του, υπεβλήθη σε επέμβαση σπονδυλοδεσίας, κλήθηκε να εξετάσει ο Άρειος Πάγος. Μάλιστα, η εν λόγω υπόθεση με κατηγορούμενο γιατρό του ΕΣΥ με ειδικότητα στην ορθοπεδική, θα εξεταστεί και πάλι από ποινικό δικαστήριο. Και αυτό γιατί, το ΣΤ΄ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκανε δεκτή την αίτηση που κατέθεσε ενώπιόν του ο γιατρός, ζητώντας να αναιρεθεί η απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου που τον έκρινε ένοχο για σωματική βλάβη από αμέλεια και τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης έξι μηνών με τριετή αναστολή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε πρώτο βαθμό, ο εν λόγω γιατρός είχε κριθεί αθώος από κάθε κατηγορία, ωστόσο η αρμόδια εισαγγελική αρχή άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης απαλλακτικής απόφασης. Η εισαγγελική αρχή έκρινε ότι ο εν λόγω γιατρός δεν έδειξε την επιμέλεια που όφειλε να δείξει σε ασθενή του με αποτέλεσμα εκείνος να υποβληθεί σε μια απίστευτη ταλαιπωρία.
Λάθος χειρουργείο
Στην απόφαση του Αρείου Πάγου (568/2019) παρατίθεται το σκεπτικό της εισαγγελικής έφεσης αλλά και το πλήρες ιστορικό της υπόθεσης, μέσα από το οποίο καταδεικνύονται τα λάθη και οι παραλείψεις του ελεγχόμενου γιατρού και δη δημόσιου νοσοκομείου, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα ένας άνθρωπος να υποφέρει για τρία ολόκληρα χρόνια, σχεδόν να εξαρτηθεί από τα παυσίπονα και να αναγκαστεί να απέχει από κάθε εργασία.
Συγκεκριμένα, το 2010 ο εν λόγω γιατρός είχε εξετάσει ασθενή, ο οποίος ένιωθε αφόρητους πόνους (οσφυαλγίες) χαμηλά στο σημείο της λεκάνης. Μετά την εξέταση ο γιατρός γνωμάτευσε ότι ο ασθενής έπρεπε να υποβληθεί σε σπονδυλοδεσία του σπονδύλου 04 και 05, διότι έπασχε από εκφύλιση του δίσκου. Αυτό, σύμφωνα με την γνωμάτευση του γιατρού, ήταν το πρόβλημα και εξ αυτού του λόγου ο ασθενής ένιωθε τους έντονους πόνους. Ο παθών εξήγησε, πάντως, στον γιατρό ότι η εργασία του επιβάλλει να σηκώνει βάρη και ότι οι έντονοι πόνοι που ένιωθε ότι ήταν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Του έδειξε μάλιστα και μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής μοίρας που είχε πραγματοποιήσει καθ’ υπόδειξη ιδιώτη γιατρού.
Ωστόσο, όπως αναφέρεται στην απόφαση, το σύμπτωμα του νυκτερινού άλγους στην οσφυϊκή χώρα της σπονδυλικής στήλης του ασθενούς «παρέπεμπε σε φλεγμονή ή υποψία για όγκο και μάλιστα καλοήθη», κάτι που δεν έλαβε υπόψη του ο καταδικασθείς γιατρός, ο οποίος εν τέλει υπέβαλλε τον ασθενή σε σπονδυλοδεσία, χωρίς να τον υποβάλλει σε καμία άλλη εξέταση! Βασίστηκε, σύμφωνα με την απόφαση, μόνο στη μαγνητική τομογραφία, την οποία ούτε καν είδε αλλά αρκέστηκε στο σημείωμα που την συνόδευε και το οποίο ήταν γραμμένο από ακτινοδιαγνώστη ιατρό.
Όπως επισημαίνεται στην απόφαση, αν ο γιατρός είχε δει ο ίδιος την μαγνητική εξέταση θα εντόπιζε ένα καλοήθη όγκο (οστέωμα), το οποίο ήταν εκείνο που δημιουργούσε στον ασθενή του αφόρητους νυκτερινούς πόνους στην οσφυϊκή του χώρα.
«Εγώ βασίστηκα στο σημείωμα του ακτινολόγου που συνοδεύει την από Σεπτεμβρίου 2010 μαγνητική τομογραφία, ο οποίος δεν γράφει ότι υπάρχει οστεώδες οστέωμα», ανέφερε στο δικαστήριο ο καταδικασθείς γιατρός, που «έσπευσε να υποβάλλει τον ασθενή σε χειρουργική επέμβαση την οποία πραγματοποίησε ο ίδιος την 8η Σεπτεμβρίου του έτους 2011, παραλείποντας ταυτόχρονα να ζητήσει πρόσφατη απεικονιστική έρευνα (νέα μαγνητική ή αξονική) ώστε να είναι σίγουρος πως στο χρόνο που μεσολάβησε (14 ολόκληρους μήνες) δεν υπάρχει ή υπάρχει κάποια διαφοροποίηση».
Αντίθετα, ο καταδικασθείς γιατρός «υποχρέωσε τον άτυχο παθόντα να υποβληθεί σε μία παντελώς περιττή ιατρική επέμβαση άμα δε και άστοχη σπονδυλοδεσία, γεγονός που όχι απλώς επέτεινε τα άλγη του παθόντος αντί να τα θεραπεύσει αλλά τον έφθασε σε κατάσταση να μην είναι σε θέση να πατήσει το πόδι του, να είναι μετά την επέμβαση αντιμέτωπος με κινητικές δυσχέρειες που καθιστούσαν βασανιστικά επίπονες τις συνήθεις βιοτικές του ανάγκες προς αυτοεξυπηρέτησή του».
Ο νέος γιατρός και το τέλος της περιπέτειας
Ένα χρόνο μετά το χειρουργείο σπονδυλοδεσίας ο ασθενής συνέχιζε να αισθάνεται φρικτούς πόνους, οπότε αποφάσισε να επισκεφθεί ιδιώτη ιατρό, ο οποίος αφού τον εξέτασε τον ενημέρωσε πως πάσχει από «οστεώδες οστέωμα πιο χαμηλά από το σημείο που χειρουργήθηκε».
Στη συνέχεια, ο ασθενείς υποβλήθηκε σε δυο νέες χειρουργικές επεμβάσεις, κατά τις οποίες αφαιρέθηκε ο όγκος, ενώ έπρεπε να ακολουθήσει και μια ακόμη για την αφαίρεση των υλικών της σπονδυλοδεσίας «που ήσαν όχι μόνο άχρηστα αλλά και επιβλαβή».
Ο ίδιος ο ασθενής κατάθεσε μάλιστα στο δικαστήριο πως από την πρώτη ημέρα μετά το χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου σηκώθηκε κανονικά και μπορούσε να εξυπηρετηθεί χωρίς βοήθεια ενώ οι πόνοι του χαμηλά στη μέση μειώθηκαν. «Ύστερα από τρία χρόνια σταμάτησα να πονάω και να είμαι εξαρτημένος από παυσίπονα» κατέθεσε ο παθών, τονίζοντας πως μετά και την αφαίρεση των υλικών της σπονδυλοδεσίας, μπόρεσε ξανά να ζει φυσιολογικά χωρίς παυσίπονα, να επιστρέψει στη δουλειά του και να μην αντιμετωπίσει ξανά πρόβλημα στη μέση του.
Ο Άρειος Πάγος εξετάζοντας την αίτηση του καταδικασθέντα γιατρού για την αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης σε βάρος την έκανε δεκτή και ανέπεμψε την υπόθεση ξανά στο ποινικό δικαστήριο για νέα κρίση. Το Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο έκρινε ότι δεν αναγνώσθηκαν τα πρακτικά της πρωτοβάθμιας δίκης ενώπιον του Εφετείου που εξέδωσε την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του γιατρού, παράλειψη που δημιουργεί σύμφωνα με τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας απόλυτη ακυρότητα της καταδικαστικής απόφασης.
Καταδίκη γιατρού που υπέβαλλε ασθενή σε χειρουργείο σπονδυλοδεσίας αντί αφαίρεσης όγκου – Τι έκρινε ο Άρειος Πάγος
