Μια ημέρα πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την ημέρα που πέθανε η Μελίνα Μερκούρη, η Δώρα Αναγνωστοπούλου πιάνει το νήμα της ζωής της σπουδαίας ηθοποιού, πολιτικού και τραγουδίστριας και ερμηνεύει τους συμβολισμούς που εκπέμπει μέχρι σήμερα η στάση και το έργο της, μαζί με τη Μανουέλα Παυλίδου.
Η επιστήθια φίλη της υποδέχθηκε την εκπομπή «Mega Stories» στο θρυλικό σπίτι της Μελίνας στην Επίδαυρο, μοιράστηκε για πρώτη φορά προσωπικές μνήμες και άγνωστες στιγμές και ξεδίπλωσε στην κάμερα μικρά καθημερινά στιγμιότυπα και συνήθειες της γυναίκας πίσω από την επιβλητική προσωπικότητα.
«Η Μελίνα πολιτικοποιήθηκε με τον Ντασέν. Ήταν Εβραίος, κομμουνιστής, Αμερικανός. Τα είχε όλα που έλεγε και η Μελίνα. Με εκείνον πολιτικοποιήθηκε, σε εκείνον το οφείλει, αλλά μετά εκείνη το πήγε στα άκρα. Όπως όλα τα πήγαινε στα άκρα» είπε η Μανουέλα Παυλίδου και πρόσθεσε:
«Ήμουν φοιτήτρια στο Παρίσι με κάτι φίλους. Εγώ δεν την ήξερα. Ξαφνικά πέρασε από εκεί που ήμασταν και άρχισαν όλοι να λένε ”η Μελίνα, η Μελίνα”. Ο φίλος μου ήθελε να της ζητήσει ένα αυτόγραφο αλλά ντράπηκε και του είπα ”άσε, πηγαίνω εγώ”. Εγώ με μεγάλη αυτοπεποίθηση, 18 χρονών τότε, πήγα χωρίς να υπολογίσω ότι για να μπω στο μαγαζί που ήταν εκείνη έπρεπε να έχω κλείσει τραπέζι. Με σταμάτησε κάποιος στην είσοδο και μου λέει ”έχετε κλείσει τραπέζι”; ”Όχι” του λέω εγώ, ”ψάχνω να βρω τη Μελίνα Μερκούρη”.
Εκείνη με είχε δει. Χτύπησε το μαχαίρι στο ποτήρι και μου είπε στα ελληνικά ”εδώ είμαι”. Εγώ τα έχασα. Μιλήσαμε και με κάλεσε στο σπίτι της. Εγώ βέβαια δεν πήγα.. Πώς να πήγαινα; Απλά να χτύπαγα ένα κουδούνι και να έλεγα ήρθα; Μετά από λίγο καιρό συναντηθήκαμε σε μια εκκλησία και με ρώτησε γιατί δεν πήγα. Της εξήγησα και μου είπε ”έλα πάμε μαζί”. Πήγαμε μεσημέρι, έφυγα ξημερώματα και την επόμενη ημέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: ”Μπορείς να έρθεις”. Αυτό ήταν. Μετά δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ».
Πώς έμαθε η Μελίνα Μερκούρη ότι πάσχει από καρκίνο
Στη συνέχεια η Μανουέλα Παυλίδου διηγήθηκε τη στιγμή που η Μελίνα Μερκούρη έμαθε ότι προσβλήθηκε από καρκίνο καθώς και το σοκ του αγαπημένου της, Ζυλ Ντασέν.
«Η Μελίνα έτρεμε τον καρκίνο. Όταν της είπαμε ότι έχει καρκίνο, είπε ”α, πολύ καλά”. Και δεν ξαναμίλησε για αυτό ποτέ. Πήγαινε στο υπουργείο. Έκανε τις θεραπείες της. Ήμασταν στο Λονδίνο και ήταν ο Ντασέν και ο αδερφός της και πήγαν στον γιατρό και ήρθαν πίσω. Της είπαν ”έχεις έναν καρκίνο, πολύ μαλακό και ήπιο και θα τον ξεπεράσεις” και είπε ”α, πολύ καλά” και φύγαμε».
Μέσα στο ασανσέρ τον έπιασαν τον Ντασέν τα κλάματα. Και μου λέει ”δεν είναι ούτε απλός, ούτε ήπιος, είναι επιθετικός καρκίνος και μας είπε ο γιατρός δεν έχει πολύ καιρό”. Πήγα να λιποθυμήσω. Και πήγε καλά γιατί η Μελίνα έμαθε ότι έχει καρκίνο το 1988 και έζησε ως το 1994 καπνίζοντας.
Ήταν από το τσιγάρο και της λέγαμε ”γιατί καπνίζεις;”. ”Μου λέτε ότι είμαι καλά. Άρα μου πήρε 60 χρόνια να αρρωστήσω άρα αφού είμαι καλά άρα 60 να ξαναπάθω” ήταν αυτή η λογική. Την κυνηγούσαμε, για το τσιγάρο. Της βάζαμε σε ένα πακέτο πολύ λιγότερα αλλά έκανε πολύ περισσότερα γιατί όποιον έβλεπε του έπαιρνε το τσιγάρο. Μια φορά πήρε τσιγάρο από έναν τροχονόμο που είχαμε πετύχει σε ένα φανάρι στο Κολωνάκι. Είχε μεγάλο πάθος για το τσιγάρο».
Η φωτογραφία των πραξικοπηματιών στο σαλόνι της
Η Μανουέλα Παυλίδου αναφέρθηκε και στην περίοδο της χούντας και μίλησε για κάτι που της είχε κάνει εντύπωση και το ευρύ κοινό δεν το γνωρίζει ακόμα και σήμερα.
«Όταν, επί χούντας, είχα πάει στο σπίτι της, είχε στο σαλόνι, πάνω από την τηλεόραση, μια φωτογραφία των συνταγματαρχών. Ο Παττάκος, ο Παπαδόπουλος, όλοι τους. Λέω από μέσα μου ”τι τη θέλει αυτή τη φωτογραφία; τρελή είναι;” Και τη ρώτησα: ”Να σου πω, αυτή τη φωτογραφία γιατί την έχεις εδώ”; ”Για να μην τους ξεχνάω ποτέ” μου είχε πει. Ήταν αφοσιωμένη σε αυτό το πράγμα (σσ: τον αντιδικτατορικό αγώνα).
Έκανε συναυλίες, έκανε δίσκους, εκπομπές στην τηλεόραση και μιλούσε για την Ελλάδα. Έλεγε ”είμαι ζητιάνα αγάπης”. Τότε δεν την απασχολούσε τίποτε άλλο. Την επταετία η Μελίνα δεν μπορούσε να δουλέψει γιατί είχαν γίνει δυο απόπειρες δολοφονίες σε βάρος της. Μια στη Γένοβα και μια στη Νέα Υόρκη. Στη Γένοβα ήταν μια βόμβα που την είχαν βάλει κάτω από εκεί που θα μιλούσε και θα τίναζε όλο το τετράγωνο.
Στη Νέα Υόρκη ήταν με το FBI γιατί υπήρχαν πληροφορίες ότι θα προσπαθήσουν να τη σκοτώσουν και τα μεγάλα στούντιο δεν την ασφάλιζαν. Δεν έπαιρνε δουλειές και εκείνη έλεγε ”μην τύχει και σκοτώσουν και κανέναν άλλο και όχι εμένα”. Ήταν ατρόμητη, όμως, δε φοβόταν».
