Σε παλαιότερες εποχές μερικές φορές, όταν στο κοινοβούλιο δημιουργείτο κάποια ένταση, λέγαμε «κάνατε τη Βουλή… καφενείο».
Δυστυχώς, πια, με τα όσα έχουν γίνει στο κοινοβούλιο τα τελευταία χρόνια, η φράση έχει αντιστραφεί.
Θα ακούσουμε στα καφενεία, όταν δημιουργείται ένταση τη φράση «κάνατε το καφενείο Βουλή».
Και δεν θα έχουν άδικο όσοι το πουν αυτό. Δεν θα έχουν άδικο γιατί αν κάποιος παρακολουθήσει τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο κοινοβούλιο, πραγματικά θα καταλήξει στην πιο πάνω φράση.
Και δεν μιλάω για τις σκηνές που ζήσαμε το 2015, με ολονυχτίες γιατί έτσι ήθελε η τότε πρόεδρος της Βουλής με αποτέλεσμα το θέαμα υπουργών να κοιμούνται στα υπουργικά έδρανα, ούτε για τις φράσεις «στα τέσσερα» που εκτόξευε πολιτικός αρχηγός (ευτυχώς ιδιωτεύει στα αζήτητα πια).
Εκείνες οι εποχές, ευτυχώς πέρασαν.
Όμως, τα τελευταία δυο τρία χρόνια, το κλίμα στο κοινοβούλιο, αρχίζει να ιθύνεται και πάλι.
Και δυστυχώς, γι αυτό δεν φταίει μόνον ένα κόμμα ή μια πλευρά, αλλά είναι ευθύνη πολλών.
Από την μια η κυβερνητική πλειοψηφία (για αν αρχίσω από εδώ) αρκετές φορές συμπεριφέρεται ως να είναι μόνη της στη Βουλή.
Αποφασίζει με βάσει την αριθμητική της πλειοψηφία. Και αυτό βεβαίως είναι παραδεκτό, νόμιμο ας πούμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι πάντα «ηθικό».
Γιατί στο κοινοβούλιο θα πρέπει πάντα να αναζητείται και μια γενικότερη συναίνεση.
Τουλάχιστον σε ορισμένα ζητήματα που και αφορούν τον μέσο πολίτη και οι αποφάσεις που λαμβάνονται έχουν διάρκεια χρόνου, μεγαλύτερη της κυβερνητικής θητείας.
Αντιλαμβάνομαι ότι η εκάστοτε πλειοψηφία, έχει ένα πρόγραμμα που θέλει να εφαρμόσει (και γι αυτό ψηφίσθηκε), όμως είναι σωστό και δίκαιο να ακούει και την μειοψηφία και οπού μπορεί να ακολουθεί μια πιο συναινετική πολιτική.
Κάτι τέτοιο, δεν δείχνει φόβο απλώς δείχνει πως είσαι ανοιχτός σε όλους.
Από την άλλη, μερικές φορές πιστεύεις ότι ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης συμπεριφέρονται λες και βρίσκονται σε φοιτητική συνέλευση σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, όπως μου έλεγε παλαιός κοινοβουλευτικός που τώρα παρακολουθεί από την τηλεόραση τις συνεδριάσεις της Βουλής.
Καμιά εναλλακτική πρόταση, κανένας συγκροτημένος λόγος.
Φωνές και αντιδικίες και άρνηση σε νομοσχέδια χωρίς άλλη πρόταση.
Και αν ήταν μόνον αυτό, θα έλεγε κάνεις ότι αυτά τα κόμματα κάνουν «κακό στον εαυτό τους», μιας και δεν πείθουν τους πολίτες (όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις) πως έχουν μια άλλη πολιτική, εφικτή και εφαρμόσιμη.
Όμως δεν είναι μόνον αυτό. Στο κοινοβούλιο, με παρεμβάσεις συγκεκριμένων κομμάτων , προκαλείται συνεχώς ένταση.
Ένταση με εκφράσεις προσβλητικές, αγοραίες, ένταση με συνεχείς διακοπές ομιλητών, ένταση με κατάχρηση του χρόνου, ένταση με προσωπικές επιθέσεις που προκαλούν απαντήσεις στο ίδιο ύφος κ.ο.κ.
Η εικόνα που παρουσιάζει ορισμένες φορές το κοινοβούλιο, οδηγεί μεγάλη μερίδα πολιτών στην απαξίωση του.
Και η απαξίωση του κοινοβουλίου, οδηγεί μοιραία στην απαξίωση της δημοκρατίας Και το τελευταίο μόνον θετικό δεν είναι… Έχει η χώρα πείρα από τέτοιες καταστάσεις.
Μπορεί συγκεκριμένα κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί να θεωρούν πως με «ακτιβιστικές ενέργειες του παρελθόντος», μπορούν να ξεφύγουν από τα χαμηλά δημοκοπικά ποσοστά ή να καβαλήσουν ένα ρεύμα δυσαρέσκειας, όμως είναι ευθύνη πρωτίστως της κυβέρνησης και του προέδρου της Βουλής να κινηθεί για να σταματήσει ο κατήφορος αυτός.
Ο κ Κακλαμάνης, πολύπειρος κοινοβουλευτικός, Πρόεδρος σήμερα του Κοινοβουλίου, πρέπει, άμεσα (χθες που λέει ο λόγος) να κινηθεί σε πολλά επίπεδα, με στόχο να σταματήσει το θέαμα μιας Βουλής στην οποία το μόνο που μένει στον οποίον την παρακολουθεί, είναι εντάσεις, ύβρεις και προσβολές.
ΥΓ : Ίσως μάλιστα, μέχρι το προεδρείο να βρει τον τρόπο να σταματήσει όλο αυτό το νοσηρό κλίμα, να μην επιτρέπει επισκέψεις σχολείων, τουλάχιστον σε κρίσιμες συνεδριάσεις οπού, όπως αναμένεται, θα γίνουν τέτοιου είδους συγκρούσεις. Δεν χρειάζεται τα νεαρά παιδιά να βλέπουν τον «ναό της δημοκρατίας» σε τέτοια κατάσταση. Οι εικόνες σε αυτές τις ηλικίες, μένουν και διαμορφωθούν θέσεις και απόψεις.
Άλκης Πέτρου
