Το θέμα με τη Λιβύη και το περίφημο (και εκτός κάθε νόμου και διεθνών συμβάσεων) Τούρκο-Λιβυκό μνημόνιο, ήλθε και πάλι τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα και απεκάλυψε (σε όλο το μεγαλείο της) μια ελληνική, διαχρονική συνήθεια.
Να ξεχνάμε στην πορεία θέματα τα οποία έχουμε ξεκινήσει και μετά να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, συνήθως δε χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.
Όταν μετά την πτώση του Καντάφι, η κατάσταση στη Λιβύη, ξέφυγε από κάθε έλεγχο και ουσιαστικά η χώρα χωρίστηκε σε διαφορά «τιμάρια» που διοικούσαν «φύλαρχοι», οι χώρες της περιοχής, ανάμεσά τους και εμείς ως Ελλάδα, αναζητούσαν σημεία επαφής με τις νέες εκεί ανερχόμενες δυνάμεις.
Τα συμφέροντα ήταν σε πολλούς τομείς, από γεωστρατηγικά, έως ενεργειακά και οικονομικά γενικότερα καθώς και εμπορίου.
Έτσι η χώρα μας, στην πρώτη φάση–και όταν διαμορφώθηκαν δυο πόλοι εξουσίας στην χώρα- προσπάθησε (και σωστά) να μπει στο παιχνίδι.
Εκμεταλλευτήκαμε την αντίθεση των δυο πλευρών στη χώρα, μιας και τη μια την είχε ήδη πλησιάσει την Τουρκία, καθώς και το ότι αρκετά στελέχη της άλλης πλευράς (που ήταν και η ισχυρή στρατιωτική δύναμη) είχαν σπουδάσει στη χώρα μας (πχ. ο αρχηγός του Ναυτικού, αλλά και ο τελευταίος πρέσβης της Λιβύης στην Αθηνά) και «βρήκαμε άκρη» με τον αρχηγό της, τον στρατάρχη Χαφτάρ.
Ήλθε εδώ, συζητήσαμε για όλα, για συνεργασία παντού, για βοήθεια μέσω Ευρωπαϊκών κονδυλίων και για την ανάγκη να μην επιτραπεί στην Τουρκία να κυριαρχήσει στην χώρα.
Και όπως έγινε σαφές τότε και από τις δυο πλευρές, συμφωνήσαμε σε όλα.
Μετά όμως , «μετά σιωπή», που λέει και το τραγούδι.
Η ελληνική πλευρά επαναπαύθηκε στις «δάφνες» της και άφησε τα πράγματα να προχωρήσουν «μόνα τους», μη συνεχίζοντας και εντείνοντας της προσπάθεια επαφών κάθε είδους.
Το αποτέλεσμα βέβαια, το βλέπουμε σήμερα.
Αφήσαμε άδειο δρόμο στην Άγκυρα, που κινήθηκε σε όλους τους τομείς και δείχνει τώρα να επηρεάζει το σύνολο των διαφόρων κέντρων εξουσίας στην χώρα.
Και βέβαια αυτό οδηγεί σε προβλήματα, μεγάλα μάλιστα, για τα ελληνικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Προκαλεί επίσης προβλήματα σε Κύπρο και Αίγυπτο και τις σχέσεις μας.
Και μόνον όταν τα πράγματα έφτασαν στο «αμήν», ξύπνησε το υπουργείο Εξωτερικών και «ο υπουργός Γεραπετρίτης τρέχει και δεν φτάνει», όπως μου έλεγε παλαιός Πρέσβης.
Τρέχουμε πάλι πίσω από τα γεγονότα, ελπίζοντας στην ουσία όχι να κερδίσουμε κάτι, αλλά να έχουμε το μικρότερο δυνατό, κόστος.
Γιατί οπωσδήποτε θα έχουμε κόστος.
Μήπως όμως, κάποιος ή κάποιοι ευθύνονται για την ελληνική αδιαφορία για το θέμα το τελευταίο διάστημα και φτάσαμε ως εδώ;
Μήπως τελικά οποίος/οι ευθύνονται πρέπει να πληρώνουν, ώστε τουλάχιστον να παραδειγματίζονται-έστω και δια του φόβου-οι υπόλοιποι;
Όσο ψηλά κι αν βρίσκονται…
Άλκης Πέτρου
