Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος διατηρεί μία προνομιακή σχέση με τη Δικαιοσύνη. Αν ανατρέξετε στο παρελθόν του θα δείτε ότι η Δικαιοσύνη του έχει φερθεί με το γάντι, πότε με παραγραφή υποθέσεων και πότε με τη μη παραπομπή του σε δίκη. Και τώρα, για άλλη μία φορά, βρίσκονται δικαστές που εξαντλούν την επιείκεια τους, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο προφανές.
Υπάρχει άραγε πολιτική σκοπιμότητα στην αποφυλάκιση του Νίκου Μιχαλολιάκου; Εδώ συνήθως κολλάει η απάντηση για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Αν οι κυβερνήσεις επιθυμούν μία δικαστική απόφαση, είναι εξαιρετικά πιθανό να την πάρουν. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο η κυβέρνηση να επιθυμεί την αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου λίγο πριν το Πάσχα. Η προφανής απάντηση θα δείξει προς τις ψήφους των ακροδεξιών, πεδίο στο οποίο η ΝΔ χωλαίνει και αγωνίζεται, κυρίως προσευχόμενη, να ανακτήσει κάποιες από τις απώλειες.
Ομως αν ίσχυε αυτό, δεν θα κατέθετε υπόμνημα για τους Σπαρτιάτες, κάτι που απέφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττοντας τα εύσημα από τον Στίγκα. Θα πείτε ότι η στόχευση μπορεί να ήταν διπλή. Από τη μία να αποκλείσει τους Σπαρτιάτες από το εκλογικό παζάρι και, παραλλήλως, να κλείσει το μάτι στους χρυσαυγίτες ζητώντας τη ψήφο τους. Δεν μου φαίνεται και τόσο λογικό.
Οχι επειδή δεν θα ήταν καλοδεχούμενες οι ψήφοι, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί χρυσαυγίτες που θα επέλεγαν το συγκεκριμένο κόμμα, δεδομένων και όσων προηγήθηκαν -θυμίζω ότι ήταν ο Σαμαράς που έστειλε την ηγεσία της Χρυσής Αυγής στο εδώλιο.
Αλλωστε το να βγαίνει ο Μιχαλολιάκος λίγο πριν τις ευρωεκλογές, είναι σαν να βάζεις ένα μικρόφωνο μπροστά σε μία ισχυρή ακροδεξιά, φασιστική φωνή.
Και εκτός των άλλων, όταν βγαίνει ο αρχηγός, είναι λογικό και οι υπόλοιποι να θεωρούν ότι έρχεται η σειρά τους. Είναι κάτι κάτι ακόμα. Βγαίνει ο αρχηγός, ενώ ο υπαρχηγός, αναμένεται να αντιμετωπίσει δίωξη για ενορχηστρωμένη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος. H απόφαση για την αποφυλάκιση ελήφθη, μας λένε, βάσει ρυθμίσεων που ορίζονται από τον Ποινικό Κώδικα του 1950. Κάπου τα έχουμε μπλέξει με τους κώδικες. Πότε ισχύει ο ένας και πότε ο άλλος;
Υπάρχει απάντηση, αλλά δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητή από την κοινή γνώμη που παρακολουθεί σε πλήρη σύγχυση. Τέλος πάντων, με βάση τα τυπικά, ο Νίκος Μιχαλολιάκος είχε το δικαίωμα να υποβάλλει αίτηση αποφυλάκισης. Δικαίωμα. Το δικαίωμα δεν εξασφαλίζει και τη θετική έκβαση. Το συμβούλιο αγνόησε τις ενστάσεις του εισαγγελέα καθώς ο κρατούμενος δεν έχει επιδείξει μεταμέλεια και, δια της αρθρογραφίας του, καθίσταται σαφές ότι η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος παραμένει στόχος του.
Γενικά όμως, φαίνεται ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος διατηρεί μία προνομιακή σχέση με τη Δικαιοσύνη. Αν ανατρέξετε στο παρελθόν του θα δείτε ότι η Δικαιοσύνη του έχει φερθεί με το γάντι, πότε με παραγραφή υποθέσεων και πότε με τη μη παραπομπή του σε δίκη. Και τώρα, για άλλη μία φορά, βρίσκονται δικαστές που εξαντλούν την επιείκεια τους, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο προφανές. Είπαμε, η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Αλλά, εν προκειμένω, κάνει πώς δεν βλέπει.
Πηγή: Protagon.gr
