Όταν μετέχεις σε μια συμμαχία, είναι νομίζω αυτονόητο, ότι τα κράτη- μέλη της, υποστηρίζουν το ένα το άλλο, έναντι τρίτων.
Εξάλλου, αν δεν συμβαίνει αυτό, εκλείπει ένας από τους κεντρικούς στόχους και σκοπούς της όποιας συμμαχίας.
Ως χώρα, το πρόβλημα αυτό το έχουμε εδώ και χρονιά σε σχέση με το ΝΑΤΟ.
Μόνον που στην περίπτωση της αμυντικής αυτής συμμαχίας τα πράγματα είναι περίπλοκα μια και ο «επιτιθέμενος» σε μας είναι και αυτός μέλος της ιδίας συμμαχίας.
Όμως, το ζήτημα αυτό θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία είμαστε μέλη εδώ και 45 χρόνια και η Τουρκία όχι μόνον δεν είναι μέλος, αλλά ούτε καν συμφωνία σύνδεσης δεν έχει και είναι αμφίβολο αν θέλει κάποτε να προσπαθήσει σοβαρά, για να ενταχθεί.
Και όμως, χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμμαχοι μας δηλαδή, ενισχύουν αμυντικά την Άγκυρα, με μεγάλες οικονομικές συμφωνίες αγοράς εξοπλισμών.
Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο «λιανά» σύμμαχοι μας, συνέταιροι μας ή όπως αλλιώς πείτε το, στην ΕΕ, ενισχύουν την Άγκυρα, η οποία μας απειλεί.
Αναφέρομαι κυρίως σε Ισπανία και Ιταλία (και οι δυο χώρες του Νότου, με τις οποίες υποτίθεται ότι έχουμε και αλλά κοινά συμφέροντα μέσα στην ΕΕ) όχι μόνον αγοράζουν οπλικά συστήματα από την Τουρκία, όχι μόνον της πωλούν δικά τους συστήματα, αλλά έχουν συγκροτήσει και κοινές εταιρείες αμυντικού εξοπλισμού ή έχουν επιτρέψει στην Τουρκία να αγοράσει δίκες τους εταιρείες.
Και αυτό το τελευταίο έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον, μια και υπό κάποιους όρους, οι εταιρείες αυτές (εταιρείες τουρκικών συμφερόντων πια), θα μπορούσαν να μπουν στο νέο αμυντικό πρόγραμμα της ΕΕ (το Rearm-Europe), με προϋπολογισμό αρκετά δις.
Δηλαδή η ΕΕ, στην οποία είμαστε μέλος και προσφέρουμε οικονομικά, θα μπορούσε, υπό ορούς, να χρηματοδοτεί εταιρείες αμυντικού εξοπλισμού Τουρκικών συμφερόντων, δηλαδή χώρα που μας απειλεί.
Εμμέσως, να βοηθάμε και οικονομικά ως χώρα και εμείς, τον αμυντικό εξοπλισμό αυτών που απειλούν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα αυτά εναντίον μας…
Και για να έχουμε μια τάξη μεγέθους της συνεργασίας Τουρκίας με Ισπανία και Ιταλία, ας δούμε μια σειρά συμφωνιών που έχουν γίνει.
Η Ισπανία αγοράζει 24 τουρκικά εκπαιδευτικά αεροσκάφη, συνεργάζεται για την παραγωγή επιθετικού ελικοπτέρου,ενώ προμηθεύει εξοπλισμό δορυφόρων στην Τουρκία, της πουλά 10 μεταγωγικά αεροσκάφη και ορισμένα ακόμα.
Ιταλικές εταιρείες αμυντικού εξοπλισμού (Esplodenti Sabino, Piaggio Aerospace), έχουν εξαγορασθεί από εταιρείες Τουρκικών συμφερόντων που συνδέονται με συγγενικά πρόσωπα του Τούρκου Προέδρου, έχουν γίνει συμφωνίες συνεργασίας εταιρειών των δυο χωρών για αεροσκάφη ( Alenia με TAI), κατασκευή πυρομανιών (MES με ΜΚΕ), αλλά και φορητού οπλισμού (Beretta Defense), παραγωγής τμημάτων αεροπορικών μέσων (Magnaghi Aerospace με την ASFAT), αλλά και συνεργασίες σε δορυφορικά προγράμματα.
Και δεν είναι μόνον η δυο αυτές χώρες, η Γερμάνια, (με την βοήθεια της Μ. Βρετανίας) προωθεί την αγορά αεροσκαφών EYROFIGHTER, που θέλει η Τουρκία αγωνιωδώς, μήπως και αντιμετωπίσει τα ελληνικά RAFALE και μελλοντικά τα F-35.
Η κυβέρνηση, οφείλει να κινήσει όλες τις διαδικασίες, τυπικές και άτυπες, επίσημες και παρασκηνιακές ώστε να περιορίσει τουλάχιστον τις συνεργασίες με την Τουρκία, που απειλεί την χώρα μας και ιδίως, να μην έχει την δυνατότητα, να μπει «από το παράθυρο», στα Ευρωπαϊκά Αμυντικά κονδύλια.
Είναι σαν η Ευρωπαϊκή Ένωση να χρηματοδοτεί αυτόν που θέλει να εισβάλλει στο έδαφος της, μια και τα σύνορα της χωράς μας είναι Ευρωπαϊκά σύνορα.
Τρελό μεν, αλλά πραγματικότητα.
Και να σκεφτεί κάνεις ότι την ώρα που οι «σύντροφοι « μας στην ΕΕ βοηθούν την επιθετική προς εμάς Τουρκία ότι οι ΗΠΑ, κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Δεν πωλούν αεροσκάφη στην Τουρκία και δεν εκσυγχρονίζουν τα υπάρχοντα…
Άλκης Πέτρου
