Χάθηκε άλλο ένα νέο, πολλά υποσχόμενο κορίτσι συνέπεια τροχαίου δυστυχήματος. Ήταν φοιτήτρια… Περίμεναν οι γονείς της να σταματήσει η σχολή για διακοπές ώστε να γιορτάσουν μαζί τις εορτές των Χριστουγέννων, κάτι που δεν θα γίνει τελικά…
Σε ένα τροχαίο δυστύχημα που εξετάζεται προανακριτικά και εισαγγελικά δεν θα ήθελα να υπεισέλθω στην ουσία της υπόθεσης, αν και αγγίζει το επαγγελματικό μου σκέλος.
Αυτό, καθώς κάθε περιστατικό τροχαίου δυστυχήματος είναι μοναδικό, όπως μοναδικές είναι και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό συνέβη. Ωστόσο, μέσα από το γενικότερο πλαίσιο που θα αναπτύξω στη συνέχεια, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του. Πρόθεση μου να αναδείξω την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης στον τρόπο που κινούμαστε στον δρόμο –είτε ως πεζοί είτε ως οδηγοί.
Δεδομένο πρώτο: κάθε πεζός θα πρέπει να προσπαθεί να διέρχεται από διαβάσεις και όσο το δυνατόν φωτιζόμενα περάσματα. Όταν συνοδεύουμε παιδιά και δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς θα πρέπει να τα κρατάμε από την εσωτερική πλευρά του δρόμου όπου δεν υπάρχει πεζοδρόμιο.
Δεδομένο δεύτερο: Κάθε οδηγός θα πρέπει να οδηγεί με πνευματική διαύγεια, να μπορεί να ακούσει κόρνα από άλλο τροχοφόρο όχημα, να έχει καλή ορατότητα και να τηρεί τα όρια ταχύτητας και γενικότερα τα προβλεπόμενα από τον ΚΟΚ. Χρήζει εδώ αναφοράς ότι ο Κώδικας ορίζει ότι ο οδηγός πρέπει να προσαρμόζει την ταχύτητα και την οδήγηση του στα δεδομένα και τις συνθήκες των οδών.
Σε περίπτωση ατυχήματος με τραυματισμό και μόνο (σ.σ. όχι υλικές ζημιές), θα πρέπει να ενημερώνεται άμεσα η τροχαία και να μην μετακινούνται τα οχήματα. Παράλληλα, να καλείται σταθμός ΕΚΑΒ και να μην αποχωρεί κάνεις από το σημείο. Στις υλικές ζημιές, αντίθετα, βάζουμε στην άκρη τα οχήματα, ελευθερώνουμε την κυκλοφορία αποφεύγοντας νέο ατύχημα και καλούμε μόνο τις ασφαλιστικές εταιρίες. Η Τροχαία στις υλικές ζημιές δεν είναι απαραίτητη. Αρκεί να ανταλλάσσονται τα στοιχεία και να μην τεκμαίρεται εμπλεκόμενος οδηγός υπό την επήρεια μέθης.
Από το γενικότερο πλαίσιο, στο πιο εξειδικευμένο…
Υπηρετώ επί 23 συναπτά έτη στην ΕΛ.ΑΣ., έχοντας περάσει από Υπηρεσίες με κρατούμενους (σ.σ. όπως Αστυνομικά Τμήματα), Υπηρεσίες που αντιμετώπισα το απρόοπτο (σ.σ. όπως η Άμεση Δράση), αλλά και Υπηρεσίες που έχω έρθει αντιμέτωπος με ποινικούς (σ.σ. όπως Τμήμα Ασφαλείας). Ωστόσο, αυτά που έχω δει τα τελευταία επτά χρόνια που υπηρετώ στην Τροχαία, έχοντας δουλέψει τόσο στο ανακριτικό τμήμα, τις υλικές ζημιές και τις παραβάσεις, όσο και στις εξορμήσεις για αλκοόλ, αλλά και από το γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας υποδεχόμενος κρατούμενους δυστυχημάτων και συγγενείς θυμάτων, θα έλεγα χωρίς δισταγμό ότι τον μεγαλύτερο κοινωνικό προβληματισμό και φόβο για εμένα και τα μέλη της οικογένειας μου, τον έχω βιώσει βλέποντας οδηγούς και θύματα τροχαίων δυστυχημάτων.
Οδηγούς υπό την επήρεια αλκοόλ και ουσιών, οδηγούς ψυχικά ασταθείς: να περνούν στο αντίθετο ρεύμα, να μπαίνουν με τα οχήματα τους σε καταστήματα, να ανεβαίνουν σε πεζοδρόμια. Πεζούς στη μέση του δρόμου, πεζούς να πηδάνε παρτέρια και διαχωριστικές νησίδες και πίσω από κολώνες ή δέντρα και να αιφνιδιάζουν οδηγούς οχημάτων.
Εδώ θέλω να προσθέσω ότι παρότι έχω οδηγήσει υπηρεσιακά δίκυκλα –ακόμη και στα επιτρεπτά όρια, αντιμετωπίζοντας όλα τα παραπάνω- αποφεύγω πια να οδηγώ το ιδιωτικής χρήσης δίκυκλο μου.
Όσο για τις αποδεκατισμένες δυνάμεις της Τροχαίας, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι συνάδελφοι προσπαθούν να ανταποκρίνονται από τροχαίο σε τροχαίο ώστε να συλλέξουν στοιχεία, εν συνεχεία κάποιοι να βγαίνουν από τα γραφεία να ρυθμίσουν την κυκλοφορία, να προσπαθούν να συστήσουν συνεργεία ελέγχων –κόβοντας ημερήσιες αναπαύσεις- ώστε να ελέγξουν οχήματα, να ενισχύσουν άλλες υπηρεσίες -για ξένα προς την αποστολή τους καθήκοντα, όπως τήρηση της τάξης σε αίθουσες δικαστηρίων-.
Την ίδια ώρα, η πολιτεία δεν δείχνει να έχει πάρει σοβαρά τους σχεδόν 600 θανάτους ετησίως ή τους περίπου 1.500 τραυματίες και τα άνω των πέντε δισ. ευρώ δαπάνες σε νοσηλεία και επιδόματα για αναπηρίες –συνέπεια τροχαίων ατυχημάτων-. Πρόκειται για έναν ακήρυχτο πόλεμο, καθώς μόνο σε πόλεμο υπάρχουν τόσα αθώα θύματα… Κι επιστρέφω στο αρχικό μου σχόλιο: «έφυγε» κι αυτό το κορίτσι 21 ετών, πριν προλάβει να εκπληρώσει τα όνειρα του…
Να ολοκληρώσει τις σπουδές της… Να προσφέρει στην κοινωνία, μέσω της επιστήμης της κτηνιατρικής… Ίσως κάποια στιγμή να δίδασκε… Ίσως να έκανε ταξίδια… Ίσως να έκανε οικογένεια… Ίσως ανακάλυπτε μια καινούργια θεραπεία… Τίποτε από αυτά δεν ήταν γραφτό να γίνουν.
Την ίδια ώρα, δύο άτυχοι αλλά με απίστευτη δύναμη ψυχής γονείς είδαν το παιδί τους να γίνεται άγγελος και παρότι το δικό τους σπίτι βυθίστηκε στο πένθος και τον θάνατο, άλλα εφτά σπίτια βίωσαν απίστευτα συναισθήματα χαράς, μέσω της δωρεάς οργάνων από την 21χρονη.
Σε ότι αφορά τους κατηγορουμένους, μετά τον σχηματισμό ποινικής δικογραφίας σε βάρος τους, η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί για τις ποινές. Όσον αφορά τους γονείς του άτυχου κοριτσιού, ο δικός τους Γολγοθάς έχει μόλις αρχίσει. Προσωπική εκτίμηση ότι η πολιτεία θα όφειλε να ενσκήψει με μεγαλύτερη ευαισθησία στο θέμα των θυμάτων από τροχαία.
Έχοντας συμμετοχή σε μια ομάδα για την πρόληψη των τροχαίων και συνεργαζόμενος με άλλη μια ομάδα σήμερα, βλέπω το κενό που υπάρχει σε κεντρικό επίπεδο. Κακά τα ψέματα, θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει ενταχθεί στα σχολεία το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής. Να έχει απεμπλακεί η Τροχαία από πάρεργα, ώστε να μπορεί να κάνει ουσιαστικούς ελέγχους σε σχολικά, φορτηγά, λεωφορεία, με απλά λόγια να επιτελεί την αποστολή της.
Διακρίνω το κενό σε πολλούς δήμους με την έλλειψη κυκλοφοριακών πάρκων ή την εγκατάλειψη τους, ενώ θα έπρεπε να γίνονται διαλέξεις σε σχολεία από την Τροχαία και άλλους φορείς. Η μόνη πρόληψη είναι η εκπαίδευση των μελλοντικών χρηστών των οδών: πεζών και οδηγών. Για ένα καλύτερο και πιο ασφαλές αύριο…
Υ.Γ. Καθημερινά έχουμε τροχαία με τραυματισμούς –άλλοτε βαρύτερους, άλλοτε ελαφρύτερους-. Κάθε εβδομάδα έχουν τροχαία δυστυχήματα και περίπου 600 θανάτους κατ’ έτος. Κάποια γίνονται γνωστά από τα Μέσα, κάποια περνούν στα… ψιλά. Χαρακτηριστικά το βράδυ της περασμένης Πέμπτης (24/11) είχαμε θανατηφόρο τροχαίο στην περιοχή της Ραφήνας και ξημερώνοντας Παρασκευή (25/11) έτερο θανατηφόρο τροχαίο στο Νέο Ψυχικό. Κάθε άνθρωπος που χάνεται στην άσφαλτο, από έλλειψη υπομονής, προσοχής, τεχνικής βλάβης, κακού οδοστρώματος ή αμέλειας, αφήνει πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό στην οικογένεια και τους οικείους του. Κενό στην εργασία και την γειτονιά του. Θλίψη και απότομο σπάσιμο στην αλυσίδα της κοινωνικής συνοχής. Ας το αναλογιστούμε…
Αποστολόπουλος Δημήτριος
Αν. Γενικός Γραμματέας Αστυνομικών Βορειανατολικής Αττικής
Υπηρετών στο Β’ Τ.Τ. ΒΟΡ/ΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (πρώην Τ.Τ. Αγίας Παρασκευής)
