Σαν σήμερα, 16 Οκτωβρίου 1989, η Καβάλα συγκλονίστηκε από ένα στυγερό έγκλημα που πάγωσε ολόκληρη τη χώρα.
Μία νεαρή γυναίκα είχε στήσει καρτέρι σε ένα εφτάχρονο αγόρι που την ώρα εκείνη επέστρεφε μαζί με ένα φίλο του από το σχολείο.
Πριν ο μικρός προλάβει να αντιδράσει, η γυναίκα πετάχτηκε από την κρυψώνα της και του επιτέθηκε με ένα σουγιά.
H Α. ήταν 20 χρόνων και φοιτήτρια της ιταλικής φιλολογίας. Διέμενε στην Καβάλα με τους θετούς γονείς της και τον μεγαλύτερο αδερφό της.
Η ίδια έμαθε ότι ήταν υιοθετημένη όταν έγινε 17. Το γεγονός αυτό φαίνεται να στιγμάτισε τη νεαρή κοπέλα.
Από τη στιγμή εκείνη η συμπεριφορά της άλλαξε. Έγινε αντικοινωνική, απομονώθηκε, ενώ σταδιακά παρουσίαζε κρούσματα ακραίων συμπεριφορών αλλά ακόμα και παραισθήσεις.
Λίγο μετά την αποφοίτηση, γνώρισε τον Γ., 47 ετών, πρώην ποδοσφαιριστής και πλέον εργολάβος.
Ένας άντρας που όλοι σέβονταν και αγαπούσαν. Από τότε που έχασε τη γυναίκα του, μεγάλωνε μόνος τα τέσσερα παιδιά του.
Η δύναμη και η θλίψη που κουβαλούσε τον έκαναν ακόμα πιο γοητευτικό στα μάτια της νεαρής φοιτήτριας. Η ερωτική έλξη της Α., όπως τη φώναζαν, δεν άργησε να μετατραπεί σε εμμονή.
Αρχικά το φλερτ της βρήκε κάποια ανταπόκριση και άρχισαν να συναντιούνται σε ξενοδοχείο της πόλης, αλλά όπως παραδέχθηκαν και οι δύο αργότερα, οι σχέσεις αυτές δεν ήταν ολοκληρωμένες.
Σύμφωνα με τον 47χρονο, η Α.δεν είχε σεξουαλικές εμπειρίες και τον πίεζε να την παντρευτεί.
Ήθελε μονιμότητα στον δεσμό τους. Εκείνος δεν έβλεπε προοπτική και σύντομα αποφάσισε να διακόψουν τη σχέση τους.
Τότε, η Α. άλλαξε συμπεριφορά. Άρχισε να τηλεφωνεί καθημερινά στο σπίτι του, να τον ενοχλεί στη δουλειά του, ακόμα και να πηγαίνει στο σχολείο των παιδιών του.
Μάλιστα, ο πατέρας της αποκάλυψε ότι συχνά την είχε πιάσει να βγαίνει στο απέναντι μπαλκόνι και να επιδεικνύει τα στήθη της στον ποδοσφαιριστή, φωνάζοντάς τον «ανίκανο».
Η συμπεριφορά της γινόταν όλο και πιο ακραία, και ο Γ. ένιωθε πως δεν άντεχε άλλο.
Μια μέρα, με φωνή γεμάτη ένταση, της είπε πως όλα είχαν τελειώσει. Η Α. ξέσπασε. Εκείνος, κουρασμένος και απρόθυμος να πιστέψει πως μιλούσε σοβαρά, την αγνόησε.
Ήταν το λάθος που θα πλήρωνε ακριβά.
Η αποτρόπαια εκδίκηση
Ήταν αρχές Οκτωβρίου του ’89 και η 20χρονη πήρε απόφαση να τον εκδικηθεί.
Αυτές τις σκέψεις μοιράστηκε με μία 17χρονη φίλη της και της ζήτησε να τη βοηθήσει.
Συγκεκριμένα της είπε ότι ήθελε να «σημαδέψει ένα παιδάκι». Η φίλη της τρόμαξε και την επόμενη κιόλας μέρα πήγε στην Ασφάλεια να ενημερώσει τις Αρχές.
Όπως παραδέχθηκε θέλησε να προστατεύσει την φίλη της.
Οι αστυνομικοί κάλεσαν τη φοιτήτρια, η οποία αρνήθηκε τα πάντα.
Της έκαναν, ωστόσο, αυστηρές συστάσεις. «Πρόσεξε, αν γίνει κάποιο φονικό ή τραυματισμός, η πρώτη που θα συλλάβουμε θα είσαι εσύ». Δυστυχώς έτσι κι έγινε.
Στις 16 Οκτωβρίου, η νεαρή γυναίκα αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το φρικτό της σχέδιο. Είχε μελετήσει προσεκτικά τα ωράρια του επτάχρονου γιου του πρώην συντρόφου της και περίμενε έξω από το σχολείο του.
Κρατώντας έναν σουγιά, κρύφτηκε ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Όταν βεβαιώθηκε πως η περιοχή ήταν σκοτεινή και χωρίς περαστικούς, βγήκε από την κρυψώνα της και επιτέθηκε στα δύο παιδιά.
Με το αριστερό της χέρι άρπαξε τον μικρό από το κεφάλι και, με το δεξί, τον χτύπησε με τον σουγιά κάτω από το αυτί. Έπειτα, το έσκασε τρέχοντας.
Διήνυσε περίπου δύο χιλιόμετρα πεζή μέχρι που μπήκε σε ένα κατάστημα επισκευής ηλεκτρονικών συσκευών και ζήτησε να πλυθεί. Μάλιστα, μπροστά στα έντρομα μάτια του ιδιοκτήτη, πέταξε το μαχαίρι που κρατούσε, στον υπόνομο δίπλα από το μαγαζί. Δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι έμπλεξε σε καυγά με έναν νεαρό.
Μόλις κατέφθασε το ασθενοφόρο στο σημείο ήταν πλέον αργά.
Ο θάνατος του μικρού ήταν ακαριαίος και προήλθε από αιμορραγικό σοκ και καρδιαναπνευστική ανεπάρκεια.
H καταδίκη
Όλες οι υποψίες γρήγορα έπεσαν στην 20χρονη, η οποία συνελήφθη τις επόμενες μέρες.
Ωστόσο, εκείνη αρνούταν τα πάντα. Δήλωνε αθώα, ενώ υποστήριζε ότι δεν γνωριζόταν καν με τον πατέρα του παιδιού.
Τα στοιχεία που είχε αφήσει πίσω της όμως ήταν αρκετά ώστε ο εισαγγελέας να την παραπέμψει σε δίκη.
Η απουσία άλλοθι, οι λεκέδες αίματος πάνω στον σουγιά που ταίριαζαν με την ομάδα αίματος του μικρού Ν., η μαρτυρία της φίλης της μερικές ημέρες πριν, η κατάθεση του φίλου του επτάχρονου.
Όλα καταδείκνυαν την ίδια. Οι γονείς της ήταν σοκαρισμένοι.
Δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν την πράξη της κόρης τους, αλλά από την άλλη έριχναν το φταίξιμο στα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και η υπεράσπισή της.
Όταν η ίδια ανέβηκε στο ειδώλιο να καταθέσει, τα λόγια της δεν είχαν ειρμό και λογική. «Λυπάμαι γιατί έχασα το φίλο μου, το φίδι, το φωνάζω και δεν έρχεται. Με έφεραν εδώ από το μοναστήρι αλλά δεν γνωρίζω γιατί».
Ισχυριζόταν ότι είχε παραισθήσεις ότι όλον αυτό τον καιρό βρισκόταν κλεισμένη σε κάποια μονή.
Όταν ο δικαστής της έδειξε το σουγιά και τη ρώτησε τι ήταν το αντικείμενο αυτό, εκείνη αποκρίθηκε:
«Είναι μαχαίρι. Πρώτη φορά το βλέπω. Δεν έχω πια δει μαχαίρι, γιατί το ψωμί και τις σαλάτες στο μοναστήρι μας τις φέρνουν έτοιμες».
Η τελική απόφαση βγήκε τα ξημερώματα της 20ης Μαρτίου του 1991.
Η Α. καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης για ανθρωποκτονία από πρόθεση και 5 χρόνια για οπλοφορία και οπλοχρησία.
Κατά τη συγχώνευση, της επιβλήθηκε συνολική ποινή 23 ετών και 6 μηνών, από τα οποία τα 10 τουλάχιστον χρόνια έπρεπε να παραμείνει έγκλειστη στο Δημόσιο Ψυχιατρείο.
Όταν ο συνήγορός της την ενημέρωσε για την καλή έκβαση της υπόθεσης -εφόσον γλίτωσε τα ισόβια-, η εικοσάχρονη άλλαξε ύφος και στάση.
Χαμογέλασε γαλήνια και είπε: «Επιτέλους θα ηρεμήσω». Ύστερα ρίχτηκε στην αγκαλιά των γονιών της.
Πηγή: mixanitouxronou.gr
