Με δραματικές εικόνες που δεν θα σβηστούν ποτέ από την μνήμη τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πιο τραγικό τρόπο, οι άνδρες της ΕΜΑΚ που επιχείρησαν στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπως και στις περιοχές της Τουρκίας που καταστράφηκαν από τον φονικό σεισμό 7,8 Ρίχτερ.
Δύο τραγωδίες που σημειώθηκαν σε 23 ημέρες, και έκαναν ακόμη και τους πιο δυνατούς να λυγίσουν ανάμεσα στα συντρίμμια.
«Πονάμε ακόμα…» αναφέρει στο ThessToday, ο Ιωάννης Παπαγιαννάκης, πυροσβέστης της 2ης ΕΜΑΚ Θεσσαλονίκης και προπονητής της εφηβικής ομάδας πόλο του ΠΑΟΚ, ο οποίος βίωσε την φρίκη των Τεμπών. Η ώρα ήταν 02:30 το πρωί, όταν ξύπνησε από ένα τηλεφώνημα στο σπίτι του, και αναφερόταν στη φονική μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων. «Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Ο κ. Παπαγιαννάκης έφτασε στο σημείο του δυστυχήματος περίπου μία ώρα αργότερα. Τα βαγόνια 1 και 2 της επιβατικής αμαξοστοιχίας είχαν καεί ολοσχερώς. «Μύριζε παντού θάνατο. Οι εικόνες ήταν πολύ σκληρές. Πρόκειται για ένα πολύ τραγικό συμβάν το οποίο θα μείνει σε όλους, βαθιά χαραγμένο στην μνήμη μας. Η ψυχολογική πίεση που είχαμε ήταν τεράστια, καθώς ξέραμε ότι θα πάμε και θα αντιμετωπίσουμε μία τραγωδία. Αναζητούσαμε ανθρώπους κάτω από τα σίδερα, και λόγω της φωτιάς, είχαμε συνειδητοποιήσει πως, δυστυχώς, ψάχνουμε μόνο νεκρούς».
Απανθρακωμένοι σοροί, διαμελισμένα και παραμορφωμένα μέλη σωμάτων, τα συντρίμμια των βαγονιών και τα ουρλιαχτά των πανικόβλητων ανθρώπων που αναζητούσαν κάποιον να τους βοηθήσει, τον έκαναν να λυγίσει.
«Είχα μπροστά μου αυτές τις εικόνες και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να ήταν το παιδί μου, αφού χρησιμοποιεί συνέχεια το τρένο και πάει Αθήνα. Ήταν η δυσκολότερη στιγμή στα 23 χρόνια της καριέρας μου. Αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν σε μία πολεμική και χαοτική κατάσταση, ένιωθα πόνο και θλίψη για όσα αντίκριζα, και ταυτόχρονα γνώριζα πως μαζί με τους συναδέλφους μου, έχουμε τον άχαρο ρόλο, αυτόν της περισυλλογής πτωμάτων. Θεωρώ πως είναι υπέρτατη υποχρέωσή μας να μπορέσουμε να δώσουμε στους συγγενείς τη δυνατότητα να αποχαιρετήσουν, με οποιονδήποτε τρόπο τα παιδιά τους, με ό,τι απέμεινε από αυτά».
Ως μέλος της ΕΜΑΚ, εξηγεί πως έχει βρεθεί αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με παρόμοιες ανατριχιαστικές εικόνες, όπως και έχει ακούσει εξίσου πολλές φορές, τις φωνές θαμμένων ανθρώπων κάτω από συντρίμμια. «Στα Τέμπη βρέθηκα για 17 ώρες και μπορώ να πω με σιγουριά πως για όλους μας ήταν μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Ήταν πολύ δύσκολο να μην μας καταβάλλουν όσα συνέβαιναν γύρω μας, αλλά και δυστυχώς όσα ήδη είχαν συμβεί και τα βλέπαμε μπροστά μας. Ωστόσο, εμείς καλούμαστε όλα αυτά να προσπαθήσουμε να τα ξεπεράσουμε λίγο πιο γρήγορα από όλους, καθώς την επόμενη μέρα πρέπει να δουλέψουμε πάλι».
«Συγκεντρώθηκαν 80 διασωστικές ομάδες στην Τουρκία και η κατάσταση ήταν ακόμη μη διαχειρίσιμη»
«Δυστυχώς, η πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρότερη από ότι φανταζόμασταν κατά την διάρκεια του ταξιδιού» τόνισε ο Αντιπύραρχος Μιλτιάδης Καραγεωργιάδης, ο οποίος υπηρετεί στην 2η ΕΜΑΚ από το 2005, και ήταν επικεφαλής της ελληνικής αποστολής στην Τουρκία.
Ήταν 8 Φεβρουαρίου, όταν ο ίδιος μαζί με την ομάδα του, η οποία αποτελούταν από 15 πυροσβέστες – διασώστες εξειδικευμένους σε σεισμόυς, τρία άτομα του ΕΚΑΒ, όπως και ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο για τη διάσωση ανθρώπων που ακούει στο όνομα «Τάλως», αναχώρησαν από την Θεσσαλονίκη, ώστε να επιχειρήσουν στην περιφέρεια Χατάι της νοτιοανατολικής Τουρκίας, με μοναδική ελπίδα να καταφέρουν να εντοπίσουν ζωντανούς κάτω από τα ερείπια. Τα ηρωικά στελέχη της ΕΜΑΚ, μέσα σε λίγες μόλις ημέρες, κατάφεραν να σώσουν πέντε ζωές, με τις εικόνες των επιχειρήσεών τους, να ταξιδεύουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
«Ήταν το απόλυτο χάος. Κάποια στιγμή συγκεντρώθηκαν 80 διασωστικές ομάδες, από όλο τον κόσμο και η κατάσταση συνέχιζε να κρίνεται μη διαχείρισιμη» ανέφερε ο κ. Μιλτιάδης, με τον ίδιο να περιγράφει τις συγκλονιστικές εικόνες που, όπως λέει ο ίδιος, θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό του για πάντα. «Περπατούσαμε στους δρόμους της πόλης, και πηγαίναμε σε σημεία που μας είχαν υποδείξει για να βρούμε ζωντανούς. Ακούγαμε φωνές από τα διπλανά κτίρια, όπως και κινητά να χτυπάνε. Ήταν ότι πιο δύσκολο και ότι πιο καταστροφικό έχω αντιμετωπίσει. Ήταν εξωπραγματικό».
