Καλοκαίρι 2024. Αύγουστος 2024. Ακόμα μια χρονιά που η χώρα μας καίγεται. Κάθε χρόνο, οι ίδιες εικόνες, ίδια αγανάκτηση, ίδιος πόνος. Για την Ελλάδα μας που «μαυρίζει».
Πυροσβέστες, αστυνομικοί, εθελοντές και απλοί πολίτες με ότι μέσο διαθέτουν προσπαθούν να περιορίσουν την πύρινη λαίλαπα που καίει τον φυσικό μας πλούτο. Ακόμα μια χρονιά που η Ελλάδα μας καίγεται. Ακόμα μία χρονιά που τα δέντρα μας λιγοστεύουν και μαζί με τα δέντρα, «λιγοστεύει» και το οξυγόνο μας. Και για ακόμα μια χρονιά όλοι εκεί,να παρέχουν βοήθεια. Ούτως ή άλλως αυτό που μας έχει μείνει είναι η ανθρωπιά μας.
Οι πυροσβέστες με υπερβάλοντα ζήλο ρίχνονται στη μάχη. Μάχη με τη φωτιά. Μάχη με τον χρόνο. Να προλάβουν την ημέρα. Η συνδρομή των πυροσβεστικών αεροσκαφών πολύτιμη. Οι ρίψεις τους στοχευμένες. Και οι αστυνομικοί είναι εκεί. Μεταφέρουν ηλικιωμένους στα χέρια τους, πηγαίνουν σε κάθε σπίτι για να βεβαιωθούν πως δεν θα μείνει κανένας άνθρωπος εγκλωβισμένος. Και δεν μένουν εκεί. Βοηθούν τα ζώα για να μην καούν. Καμιά ζωή να μην υποφέρει.
Στο ίδιο έργο λοιπόν, είμαστε θεατές. Κάποιοι έχουν γράψει το “σενάριο”, άλλοι συμμετέχουν σε αυτό και κάποιοι είναι απλοί παρατηρητές. Πολλές οι εναλλαγές συναισθημάτων. Και το τέλος γνωστό.
Στην πραγματική ζωή όμως είναι λίγο (;) διαφορετικά. Τα συναισθήματα των ανθρώπων παίρνουν σάρκα και οστά. Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται έχουν αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων, γίνονται βίωμά τους.
Και μια είναι η ερώτηση που έρχεται στη σκέψη μου: στην αληθινή ζωή, ποιος μπορεί να φανταστεί ποιο θα είναι το τέλος;
Ευγενία Καραβούλια
Κοινωνιολόγος Παντείου Πανεπιστημίου
