Σε μία συγκινητική συμβολική κίνηση, ο Κριστιάν Ρούτσι, ο οποίος έχασε τον αδελφό του από το δυστύχημα στα Τέμπη, χάραξε σε τεράστια γραμματοσειρά το σύνθημα «Δεν Έχω Οξυγόνο» σε αγροτική έκταση 100 στρεμμάτων.
Η συγκεκριμένη φράση συνδέθηκε με το κίνημα για απόδοση ευθυνών και δικαιοσύνης μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα, όταν ακούστηκε σε ηχητικά ντοκουμέντα που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, να λέγεται από γυναίκα που κατέληξε μέσα στην αμαξοστοιχία.
Οι νέες ενδείξεις για θάνατο από ασφυξία σε συνδυασμό με τη φύση της έκρηξης τη στιγμή της σύγκρουσης των βαγονιών, είχε δώσει νέες διαστάσεις στο ενδεχόμενο μεταφοράς παράνομων, εύφλεκτων υλικών με την εμπορική αμαξοστοιχία.
Εις μνήμη των νεκρών στα Τέμπη
Ο κ. Ρούτσι μίλησε για το συμβολικό αγρογλυφικό του στο μικρόφωνο του Focus FM, λέγοντας πως «Όλο αυτό ξεκίνησε από μία ιδέα. Πήγαμε στο χωράφι, το μελετήσαμε. Ούτε μαθηματικοί είμαστε, ούτε σαΐνια».
«Πήραμε ιμάντες και διαστάσεις από τις άκρες του χωραφιού για να δούμε σε ποιο πλαίσιο θα γίνει το “Δεν έχω οξυγόνο”. Γύρω στα 5 μέτρα ήταν η απόσταση από το ένα γράμμα στο άλλο» ανέφερε και σημείωσε ότι το έργο έγινε το περασμένο Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου.
Από την πλευρά του ο φίλος και «συνεργός» του Ανέστης, είπε: «Μία εβδομάδα το σχεδιάζαμε. Το Σάββατο ξεκινήσαμε 06:00 – 07:00, ανεβήκαμε στο χωράφι, ξεκινήσαμε με τα πόδια να το μετράμε μέτρο μέτρο».
Ο Κριστιάν Ρούτσι επέκρινε σφοδρά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δηλώνοντας: «Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που δεν είναι σαν εκείνους που μας κυβερνάνε. Είναι σαν μία μαφία, θέλουμε να τους κάνουμε να μην έχουν αυτοί οξυγόνο».
«Όλοι μας στην αρχή ήμασταν σε κατάσταση σοκ. Ήμουν στον στρατό όταν συνέβη. Γύρισα από την υπηρεσία μου εκείνο το βράδυ χωρίς να γνωρίζω ότι αδερφός μου ήταν στο τρένο εκείνο το βράδυ», περιέγραψε για τη μοιραία νύχτα.
«Μου είπε ένας φαντάρος “έλα να δεις τι έγινε”. Δεν γνώριζα τι γινόταν. Ήμουν σε σοκ μόνο που τα έβλεπα. Έπεσα για ύπνο, έβαλα το κινητό μου σε σίγαση. Όταν ξύπνησα, είδα 80 αναπάντητες από τη μητέρα μου».
Είπε τέλος: «Βρέθηκα στη Λάρισα και μέχρι να βρεθώ έκλαιγα όλη την ώρα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Σκηνές πολέμου στη Λάρισα, ένας χαμός, ασθενοφόρα, κόσμος να κλαίει και να ψάχνει τα παιδιά του. Έβγαιναν σακούλες από τα ασθενοφόρα. Ήμασταν 4 μέρες στο ξενοδοχείο μέχρι να ταυτοποιηθεί ο αδερφός μου».
