Από τον «Λεβιάθαν» του Χομπς (Thomas Hobbes, 1588–1679), σύμφωνα με τον οποίο το κράτος είναι η απόλυτη εξουσία, μη αποδεχόμενο οποιαδήποτε αμφισβήτηση, ο δυτικός πολιτισμός πέρασε, μέσω του Λοκ (John Locke, 1632–1704) και του Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau, 1712–1778), σε μία φιλελεύθερη και δημοκρατική προσέγγιση των σχέσεων κράτους – πολίτη.
Αυτή εκφράστηκε μέσα από τη θεωρία του «κοινωνικού συμβολαίου», σύμφωνα με την οποία οι πολίτες εμπιστεύονται στο κράτος ένα μέρος της προσωπικής τους ελευθερίας, προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή και ειρηνική διαβίωση και συνύπαρξή τους.
Τις τελευταίες ημέρες, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ταλανίζεται από τα κρατικά μηνύματα σχετικά με τον «προσωπικό αριθμό», ενώ το ζήτημα αποτελεί συγχρόνως και αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.
Είναι πραγματικά απίστευτο το γεγονός ότι οι αρμόδιοι προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία πως ο προσωπικός αριθμός είναι απολύτως αναγκαίος — χωρίς όμως να παρέχουν κανένα πειστικό επιχείρημα!
Αδυνατούν να απαντήσουν ακόμη και στην πιο απλή ερώτηση των πολιτών: εφόσον διαθέτουν ήδη έναν αριθμό δελτίου αστυνομικής ταυτότητας (ΑΔΤ), έναν αριθμό φορολογικού μητρώου (ΑΦΜ) και έναν αριθμό μητρώου κοινωνικής ασφάλισης (ΑΜΚΑ), τι εξυπηρετεί τελικά ο προσωπικός αριθμός;
Οι απαντήσεις που δίνονται δημοσίως είναι συχνά αντιφατικές και διφορούμενες, με αποτέλεσμα να προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στην κοινωνία.
Πείτε λοιπόν την αλήθεια: ο προσωπικός αριθμός πρόκειται να αντικαταστήσει, στο άμεσο μέλλον, όλους τους άλλους υπάρχοντες αριθμούς.
Το γεγονός αυτό αναμφίβολα διευκολύνει την άσκηση του κρατικού ελέγχου όμως το κράτος οφείλει ταυτόχρονα να διασφαλίσει την αποτελεσματική προστασία των προσωπικών δεδομένων κάθε πολίτη, όπως προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο και την ελληνική έννομη τάξη.
Από την εποχή του Χομπς, του Λοκ και του Ρουσσώ, το κράτος υπάρχει για τον πολίτη, και όχι ο πολίτης για το κράτος.
Τούτο σημαίνει ότι το κράτος οφείλει να διευκολύνει και να εξυπηρετεί τον πολίτη και όχι να του δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα, εξαιτίας της ανοησίας ή της ανικανότητας ορισμένων αρμοδίων.
Γράφει ο Δρ. Ευάγγελος Στεργιούλης
Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας.
