Ελλάδα 2024. Μια χώρα που βαριά λαχανιασμένη προσπαθεί να βγει από τα οικονομικά της συντρίμμια, μέσα στα οποία αγωνιούσε να πάρει ανάσα τα τελευταία 12-13 χρόνια. Και που τώρα ξεγλίστρησε και ήρθε στο φως και τον καθαρό αέρα, με ματωμένα νύχια και σε κρίσιμη κατάσταση.
Και στα συντρίμια δεν την έριξαν οι εχθροί ή οι … αντίπαλοι. Εκεί την έσυραν ψυχρά κι αλόγιστα οι δικοί της δαίμονες. Δαίμονες με τους οποίους χορεύει η έρμη η Ελλαδίτσα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Πονηροί και πλάνοι όλοι τους. Στροβιλίζονται όμορφα, δείχνουν ότι βρίσκονται σε ρωμαλαία ετοιμότητα, μιλούν γλυκά κι υπόσχονται … λαγούς με πετραχήλια! Με τις ίδιες δόλιες κι απατηλές φανφάρες του χθες. Ίδιες κι απαράλλαχτες. Αυτές που την έθαψαν στα ερείπια. Μ΄αυτές που παραλίγο να χάσει τα ΠΑΝΤΑ η τόσο αφελής Ελλαδίτσα.
Κι αυτοί οι Δαίμονες δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε μοιάζουν μεταξύ τους, ούτε τους βρίσκεις σε … μια μεριά. Είναι πολλοί, είναι πολύχρωμοι και είναι παντού.
Είναι οι ίδιοι αυτοί δαίμονες που καταλαμβάνουν ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ δημόσια και ιδιωτικά κτήρια, τα οικειοπούνται και τα εκμεταλλεύονται για πάρτι τους. Δημόσια πάρκα, ανοιχτούς χώρους, πλατείες, ακόμη και ολόκληρες συνοικίες! Κοτσάρουν μια ταμπέλα που γράφει κάτι ακατάληπτες μπαρούφες περί αυτοδιαχείρισης και αυτοδιάθεσης και αρχίζουν να διώχνουν από εκεί όποιον δεν τους αρέσει ή δεν πάει με τα νερά τους.
Αυτοί οι δαίμονες που αγριεύονται και επιτίθενται σε οτιδήποτε σύγχρονο, καινούριο, διαφορετικό ή απλά μη αρεστό ή αταίριαστο στο ξεπερασμένο, ανατριχιαστικό και απορριπτέο από την κοινωνία, γούστο τους.
Εμφανίζονται ξαφνικά κι απρόβλεπτα μέσα στους χώρους εργασίας, στα νοσκομεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις βιομηχανικές και μεγάλες εμπορικές μονάδες και βέβαια στα σχολειά και στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Οι δαίμονες αυτοί «πουλάνε» την τρέλα τους στα νεαρά παιδιά. Παιδιά που είτε γοητεύονται από τις φαντασιόπληκτες μπαρούφες που προβάλουν μια ουτοπική κοινωνία, είτε βρίσκουν τα ίδια, χώρο ένταξης σε μια ομάδα, καλύπτοντας έτσι μια δική τους υστέρηση, ένα απωθημένο. Και με αφορμή τα δικά τους απωθημένα γίνονται έρμαιο στις ορέξεις των δαιμόνων. Μαθαίνουν να καταλαμβάνουν πανεπιστημιακούς χώρους, να σπάνε, να καίνε, να τρομοκρατούν τα άλλα παιδια και βέβαια να επιτίθενται σε κάθε ευκαιρία σε αστυνομικούς και πρυτανικές αρχές. Και η ασχήμια των νεαρών αυτών παιδιών λερώνει ολόκληρη την Ελληνική νεολαία. Καταστρέφει τους κήπους που θα μπορούσαν, και πρέπει, οι νέοι να ανθίζουν. Οι κήποι της γνώσης, της προόδου, του πολιτισμού και της επιστήμης.
Αυτά τα νεαρά παιδιά είναι και τα μεγάλα θύματα των δαιμόνων της Ελλάδας. Τα πιο τραγικά. Γιατί αυτά τα παιδιά είναι το ΑΥΡΙΟ. Κι αν το αύριο είναι αραχνιασμένο, ασεβές, βρώμικο και σκοτεινό, η Ελλάδα θα σβήσει. Αν το ΑΥΡΙΟ εξαρτηθεί από κακοφτιαγμένα και απεριποίητα Ζόμπι του χθες ή προγκήξει από τις μονότονες και με χρώμα αυτισμού κραυγές τους, τελειώσαμε. Όχι όπως πριν, μέσα στα χαλάσματα που την καταπλάκωσαν αλλά από την απαξίωση και την εγκατάλειψη που την καταδίκασαν τα παιδιά της.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα, ΟΛΟΙ εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, να βγούμε μπροστά, να ανάψουμε το φως και να αναγκάσουμε τους δαίμονες να κλειστούν πίσω στις τρύπες τους. Δεν είναι δυνατόν στον πολιτσμένο κόσμο, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, σ’ αυτή την φωτεινή γωνιά του κόσμου μας, να υπάρχει μια Ελλάδα που μοιάζει με Γαλατικό χωριό. Το Γαλατικό χωριό του πολιτισμένου κόσμου. Το Γαλατικό χωριό της ΛΟΓΙΚΗΣ …
Δ.Χ. Κακαβάς
Ειδικός Θεμάτων Δημ. Ασφάλειας
