Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας (ΠΟΑΞΙΑ) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στους οικείους της δολοφονημένης 28χρονης στους Αγίους Αναργήρους, ζητώντας και εμείς από την πλευρά μας την απόδοση ευθυνών, όπου η έρευνα κρίνει.
Η ανακοίνωση:
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας εκφράζει τη θλίψη της και τον αποτροπιασμό της για τη δολοφονία της 28χρονης συμπολίτισσας μας έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, υποβάλλοντας παράλληλα τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους της ζητώντας και εμείς από την πλευρά μας την απόδοση ευθυνών, όπου η έρευνα κρίνει.
Ταυτόχρονα όμως δε μπορεί παρά να εκφράσει και τον προβληματισμό της για την επικοινωνιακή λαίλαπα και το γαϊτανάκι της σπέκουλας γύρω από το Διοικητή και το προσωπικό μιας υπηρεσίας η οποία, όπως και οι υπόλοιπες της κατηγορίας της (Αστυνομικά Τμήματα, Τμήματα Ασφαλείας), είναι εδώ και πάνω από 25 χρόνια υποστελεχωμένες, απαξιωμένες και παρατημένες στο έλεος της πικρής τους μοίρας.
Οι Πολιτικές Ηγεσίες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη(για 5η φορά η παρούσα) ουδέποτε ασχολήθηκαν ουσιαστικά όλο αυτό το διάστημα, καθώς ανέκαθεν τις θεωρούσαν επικοινωνιακά μη ελκυστικές και επομένως τις είχαν εκουσίως υποβαθμίσει σε υποστελεχωμένα ΚΕΠ (κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών).
Σε καμία περίπτωση όμως δεν τις αντιλαμβάνονται στην πραγματική τους βάση δηλαδή ως το βασικό κύτταρο αστυνόμευσης των τοπικών κοινωνιών.
Οι πολιτικές ευθύνες είναι ξεκάθαρες, καθώς ουδέποτε δόθηκε βάση στις συνδικαλιστικές προτάσεις που έχουν διατυπωθεί σε συνέδρια και συναντήσεις, ούτε εισακούστηκαν υπηρεσιακοί παράγοντες με μακροχρόνια εμπειρία, που κατά καιρούς πρότειναν την αναμόρφωση του θεσμού του Αστυνομικού Τμήματος.
Όλα αυτά προσπεράστηκαν, διότι κρίθηκε ότι το επικοινωνιακό όφελος της συγκρότησης νέων ειδικών υπηρεσιών είναι δημοσκοπικά επικερδέστερο και συνεπώς πολιτικά ωφέλιμο, άρα προτιμητέο και συνεπώς επιλέξιμο.
Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα, η οποία στις μέρες μας προσπαθεί να κρυφτεί, κάτω από το χαλί και διαχρονικά να μετακυλήσει όλες τις ευθύνες του κάθε περιστατικού, όχι μόνο του συγκεκριμένου, στους Διοικητές και στο προσωπικό των Αστυνομικών Υπηρεσιών.
Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση η ευθύνη επιχειρείται να αποδοθεί στις πλάτες του ενός μηνός διοικητή του Α.Τ. ο οποίος προσφάτως μετακινήθηκε εκεί και μόνο άψογη υπηρεσιακή απόδοση έχει να επιδείξει.
Πόσο μάλλον όταν ο Διοικητής την επίμαχη στιγμή του θλιβερού περιστατικού βρισκόταν εκεί που βρίσκονται όλοι οι οικογενειάρχες που έχουν σχολάσει από την εργασία τους,δηλαδή στο σπίτι του.
Ποια είναι η ευθύνη του; Πάλι τα ίδια κ Υπουργέ και κ. Αρχηγέ; Δε μάθατε από το φιάσκο της άδικης μετακίνησης των 7 Διοικητών Τροχαίας το καλοκαίρι και κάνετε πάλι τα ίδια; Ευθύνες προφανώς και υπάρχουν και πρέπει να αποδοθούν, είτε σε ποινικό είτε σε πειθαρχικό επίπεδο, αλλά σε όσους πρέπει και όχι επί δικαίων και αδίκων.
Η παραβίαση ποινικών και πειθαρχικών διατάξεων να αναζητηθεί και εφ’ όσον προκύψει να καταλογιστεί. Όμως πρέπει η πολιτική και φυσική ηγεσία να μας πουν ξεκάθαρα, επιτέλους τα εξής:
Τα πρωτόκολλα ενεργειών (ελληνιστί manual) καταρτίζονται για να τηρούνται ως έχουν ή υπόκεινται και στη συνδρομή της ενσυναίσθησης εκάστου αστυνομικού; Οι κανονισμοί και οι διαταγές του Σώματος υπόκεινται σε αναλογική εφαρμογή; Οι αστυνομικοί κατά την εξάσκηση των καθηκόντων τους δεσμεύονται από το κανονιστικό πλαίσιο και πότε αυτό μπορεί να παρακαμφθεί ή να υπερκεραστεί όπως, καινοφανώς , διατυπώθηκε από επίσημα χείλη υπό την πίεση των Μέσων ;
Θέλετε να είστε χρήσιμοι και να πάτε το Σώμα έστω ένα βήμα μπροστά ή να είστε αρεστοί επικοινωνιακά και αρκείστε στην επίδειξη πυγμής ρίχνοντας αίμα στην αρένα και ταυτόχρονα πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα;
Αποφασίστε σύντομα όμως και ενημερώστε καταλλήλως και το προσωπικό του Σώματος αλλά και την κοινωνία . Για να ξέρουμε και εμείς πως θα πράττουμε και η κοινωνία τι θα πρέπει να απαιτεί.
Τέλος, με την παρούσα ανακοίνωση η Π.Ο.ΑΞΙ.Α. θέλει να εκφράσει έναν ευρύτερο κοινωνικό προβληματισμό. Στην Ελλάδα της μεταμνημονιακής εποχής, της μεταναστευτικής κρίσης, της αυξανόμενης βίας στη νεολαία και την καθημερινή συμβίωση πολλαπλασιάζονται οι φωνές για αυξημένη και εμφανή παρουσία της αστυνομίας σε κάθε δραστηριότητα.
Είτε πολιτική, είτε αθλητική, πολιτιστική, εκπαιδευτική, σε δρόμους, σε πλατείες, σε σχολεία και σε γήπεδα. Με τρόμο ακούμε πλέον τις ίδιες φωνές να ζητούν πλέον την ίδια παρουσία σε κάθε νοικοκυριό, σε κάθε σπίτι και δυστυχώς σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Αλήθεια; “QUO VADIS”. Που πάμε;
