Την πιο τραγική στιγμή της ζωής της περιέγραψε στο δικαστήριο η Zoe Maria Holohan, η οποία στη μεγάλη πυρκαγιά στο Μάτι, όπου έχασαν τη ζωή τους 104 άνθρωποι, είδε τον σύζυγό της να καίγεται και να πεθαίνει. Η ίδια υπέστη σοβαρά εγκαύματα από τη φωτιά.
Η Zoe Maria Holohan είχε έρθει στην Ελλάδα λίγες ημέρες μετά τον γάμο της στην Ιρλανδία, για το ταξίδι του μέλιτος. Η μάρτυρας, που έχει γράψει βιβλίο για την τραγωδία, είπε στην κατάθεσή της στους δικαστές: «Ο λόγος που ήθελα να σας μιλήσω σήμερα, είναι ότι 6 χρόνια μετά όχι μόνο έχω τα σημάδια, τα πόδια μου έχουν αλλοιωθεί και κάνω ακόμα θεραπεία με λέιζερ. Προσπαθούν να βρουν χειρουργικές λύσεις αλλά ο χειρουργός μού έχει πει ότι πρέπει να ζω με το σώμα μου όπως είναι. Εχασα τον αγαπημένο μου κι από τότε, αν και οι φίλοι μου μού λένε να προχωρήσω, δεν έχω αγάπη, δεν έχω σχέσεις, ντρέπομαι για το σώμα μου και δεν θέλω να το δει κανείς. Δεν θα έπρεπε… άλλοι είναι αυτοί που θα πρέπει να νιώσουν άσχημα. Και κάθε νύχτα που κλείνω τα μάτια μου, είμαι πίσω στο Μάτι. Μου λείπει ο Μπράιαν. Και το μόνο που βλέπω στα όνειρά μου είναι το Μάτι: πως χάνω τον Μπράιαν. Μπορεί να νομίζετε ότι 6 χρόνια είναι πολύς χρόνος, αλλά για μένα το Μάτι είναι μια ισόβια καταδίκη».
Η γυναίκα από την Ιρλανδία τόνισε, όπως και άλλοι μάρτυρες, πως δεν υπήρξε καμία προειδοποίηση για τη φωτιά, ούτε κάποιος συναγερμός, ούτε τίποτε και ότι όταν έπιασε φωτιά ο κήπος του καταλύματός τους, δεν βρέθηκε κανείς να τους βοηθήσει.
«Σαν να ήμασταν εγκαταλελειμμένοι… Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε απαντήσεις. 104 άτομα έχουν χαθεί κι άλλοι ζούμε σαν ζωντανοί νεκροί. Και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς» είπε.
Όπως είπε, βγήκαν με τον σύζυγό της στον δρόμο, όπου συνάντησαν πέντε παιδιά μόνα τους και τα πήραν μαζί τους.
«Από το πουθενά εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο με 3 ενήλικες. Ανοίξαμε την πόρτα και τα βάλαμε μέσα. Αλλά καταλάβαμε ότι δεν είχε χώρο για εμάς, οπότε μπήκαμε στο πορτμπαγκάζ. Οι φλόγες ερχόντουσαν πάνω στο αυτοκίνητο. Τα μαλλιά μου άρπαξαν φωτιά και έλιωναν στο πρόσωπό μου. Ό,τι είχε μείνει από το φόρεμα μου είχε πιάσει φωτιά. Και τότε το αμάξι συγκρούστηκε… ένα δέντρο έπεσε πάνω μας και κυρίως πάνω στον Μπράιαν. Το χέρι με το οποίο κρατούσα το αμάξι, είχε λιώσει και με το άλλο κρατούσα τον Μπράιαν. Μόλις τον άφησα έπεσε μέσα στη φωτιά και άρχισε να φωνάζει. Η τελευταία του κουβέντα ήταν “γιατί”. Συνέχιζα να φωνάζω το όνομά του ενώ τον έβλεπα να καίγεται ζωντανός. Και μετά έφυγε… Εκεί που καθόμουν ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος που φορούσε στολή πυροσβέστη και με πήρε μέσα από ένα τείχος φωτιάς».
Ανυπαρξία κάθε αρμόδιας υπηρεσίας
Στη δική του κατάθεση, ο Γιώργος Καΐρης μίλησε για την απώλεια της συντρόφου του αλλά και για την πλήρη ανυπαρξία κάθε αρμόδιας υπηρεσίας όχι μόνο πριν τον όλεθρο αλλά και μετά.
«Ο Δήμος ήταν ανύπαρκτος. Δεν είχαν ούτε λίστα νεκρών, ούτε τίποτα. Το 112 δεν λειτούργησε», είπε.
«Στην Κινέττα εκκενώθηκαν τρία χωριά, σε εμάς τίποτα. 77 λεπτά έκαιγε η φωτιά ανεξέλεγκτη. Και ο κύριος Τόσκας δεν βρήκε υπηρεσιακό λάθος… Ο κύριος Τερζούδης είπε ότι θα έκανε το ίδιο… Έχουμε φτάσει σε μια δίκη για πλημμελήματα, σαν να δικάζουμε μια ζημιά σε ένα αυτοκίνητο. Ντρέπομαι… δυστυχώς νιώθω ότι μας κοροϊδεύουν όλους. Έχουμε φτάσει σε μια δίκη όπου προσπαθούμε να κερδίσουμε τον χρόνο για να μην παραγραφεί».
«Ισόβια κάθειρξη»
Η Καλίτσα Αναγνώστου, πολυεγκαυματίας όπως και ο ανήλικος γιος της, μίλησε για όσα βιώνουν μετά τη φωτιά.
«Έχουμε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη εμείς που απλά κοιμόμασταν εκείνο το απόγευμα… Ο γιος μου θα είναι εσαεί ασθενής λόγω των εγκαυμάτων… Ήμασταν εκεί μόνοι μας μέσα στην κόλαση του Δάντη, με ανθρώπους να ουρλιάζουν τη μια στιγμή και μετά σιωπή. Γιατί κάποιοι δεν έκαναν το βασικό: να μας πούμε να φύγουμε… Ούτε καν εκκένωση, απλά να φύγουμε από τη Μαραθώνος».
Όσον αφορά όσα ακούγονταν τις μέρες μετά τη φωτιά, η μάρτυρας είπε:
«Ακούστηκε για άναρχη δόμηση του Ματιού και για το ότι δεν ξέραμε πού να πάμε. Για τους νεκρούς φταίμε οι ίδιοι, γιατί ήμασταν εκεί. Δικές τους ευθύνες δεν υπάρχουν. Περάσαμε 19 μήνες να ακούμε παραποιήσεις της αλήθειας και να λένε πως όλα καλά τα κάνανε».
