Με καταθέσεις που συγκλονίζουν και αποκαλύπτουν το μέγεθος της τραγωδίας που βίωσαν όσο βρέθηκαν στο Μάτι, το απόγευμα της 23ης Ιουλίου του 2018, όταν η πύρινη λαίλαπα τύλιξε την περιοχή οδηγώντας στο θάνατο 104 συνανθρώπους μας, συνεχίζεται σήμερα στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας η δίκη για τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Μάρτυρας που έχασε τους δυο γονείς της στη φονική πυρκαγιά και η ίδια υπέστην εκτεταμένα εγκαύματα, όπως και η αδελφή της, κατέθεσαν στο ακροατήριο, περιγράφοντας εκείνες τις εφιαλτικές ώρες που δεν της χωρά ο ανθρώπινος νους.
Συγκεκριμένα, στην κατάθεσή της η εγκαυματίας κ. Ιωάννα Πέταλα, ανέφερε: «Γύρω στις 17.30 άκουσα στην τηλεόραση για τη φωτιά στο Νταού. Δέκα λεπτά μετά κόπηκε το ρεύμα και βγήκε όλη η γειτονιά έξω. Υπήρχε κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα, ο αέρας δυνατός. Είπαμε να κλειστούμε στο σπίτι. Την ώρα που έκλεινα το τελευταίο παντζούρι ακούω τη μαμά μου να ουρλιάζει. Είχαν λαμπαδιάσει κάτι κλαδιά. Άρπαξε η μαμά μου την τσάντα της κι εγώ τα κλειδιά και φύγαμε προς Περικλεούς. Την ώρα που φεύγαμε μια γειτόνισσα έμπαινε στο αμάξι της και πήγαμε μαζί της. Φύγαμε αναγκαστικά αριστερά κάτω. Η φωτιά μας κυνήγαγε από αριστερά και πίσω. Όταν ακινητοποιηθήκαμε είδα ότι η φωτιά ήταν πολύ κοντά. Τους λέω βγείτε έξω θα καούμε».
Ωστόσο, εκείνες τις στιγμές, όπως ανέφερε η μάρτυρας η ίδια χωρίστηκε από την οικογένειά της καθώς έπεσε στο έδαφος και ενστικτωδώς, όπως είπε, άρχισε να κατευθύνεται προς θάλασσα. «Άκουγα ανθρώπους να ουρλιάζουν. Περνούσε ένα νεαρός μόνο με το μποξεράκι του και μια μάνα με ένα λιπόθυμο παιδάκι ή νεκρό… Κάποιος μου λέει κοπέλια καίγεσαι. Είχα πιάσει φωτιά από πίσω. Έφτασα στη θάλασσα κι έπεσα κατευθείαν μέσα. Από πάνω καιγόντουσαν τα πάντα. Είχε εκρήξεις. Κάθισα δίπλα σε μια οικογένεια. …. Θυμάμαι να είμαι στη θάλασσα με τα χέρια απλωμένα και να βγάζω τις σάρκες μου. Βγήκα έξω και μπήκα ξανά μέσα γιατί στέγνωσα και πέθαινα από τον πόνο», είπε στην κατάθεσή της η κ. Πεταλά και συνεχίζοντας περιέγραψε ένα σκηνικό χάους με απεγνωσμένους ανθρώπους να ζητούν βοήθεια αλλά κανείς να μην έρχεται.
Μεταξύ άλλων η μάρτυρας περιέγραψε: «…Κάποια στιγμή άκουσα τη φωνή κάποιου γνωστού μου. Ζήτησα βοήθεια γιατί δε μπορούσα ούτε να μιλήσω. Άκουσα στην παραλία τη φωνή της γειτόνισσας. Της λέω που είναι η μάνα μου. Μου λέει είναι καλά. Προσπάθησα να τη βρω. Κάποια στιγμή ήρθε ένα καραβάκι, έπεσα λιπόθυμη. Φτάσαμε στη Ραφήνα. Με πήγαν στο Θριάσιο, μετά από λίγο με πήγαν στο ΓΝΑ έμεινα 54 μέρες. Έχω καεί στα χέρια, πλάτη, γλουτούς και πόδια. Έπαθα πνευμονική εμβολή…. Είχαν πει ότι δε θα γλιτώσω. Δε μπορούσα να περπατήσω. Ακόμα με πονάνε στη ζέστη τα εγκαύματα. Δε μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτώ αυτά που έχω ζήσει».
Μιλώντας για τους δυο αδικοχαμένους γονείς της και για τα όσα έμαθε εκ των υστέρων η μάρτυρας κατέθεσε: «Η μάνα μου ήταν πεσμένη στο πεζοδρόμιο, πεσμένη στα γόνατα, τόσο καμένη που δεν είχε μαλλιά. Ήταν γυμνή, χωρίς μαλλιά και ούρλιαζε. Της έφεραν ένα τραπεζομάντηλο από την ταβέρνα. Ξέρω από έναν κύριο που ήταν μαζί της ότι 5-6 ώρες ήταν ζωντανή. Με το που έφτασε στη Ραφήνα πέθανε. Ο πατέρας μου απανθρακώθηκε κοντά στο αμάξι. Δεν κατάφερε να πάει μακριά».
Ακολούθως η μάρτυρας μίλησε και εκείνη για την ανυπαρξία ενημέρωσης των πολιτών, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν μας ενημέρωσε κανείς. …Αν μας ειδοποιούσε κάποιος έστω και δέκα λεπτά νωρίτερα οι δικοί μου άνθρωποι θα ζούσαν».
Συγκλονιστική ήταν όμως και η κατάθεση της αδελφής της μάρτυρα Δ. Πεταλά, η οποία μεταξύ άλλων είπε στο ακροατήριο: «Αναζητώντας τους δικούς μου ανθρώπους, έκανε δεκάδες τηλέφωνα παντού. Δεν έβρισκα κανένα. Λίγη ώρα αργότερα δέχθηκα τηλεφώνημα από την πυροσβεστική Θεσσαλονίκης! Εκεί δήλωσα τους αγνοούμενους! Στην πυροσβεστική Θεσσαλονίκης…. Ζήτησα να μιλήσω στην αδελφή του και μου είπαν «δεν μπορείτε, είναι καμένα τα χέρια της». Πήγα να την δω και ο θάλαμος μύριζε καμένη σάρκα. Δεν είχα καμία ενημέρωση. Πήρα τηλέφωνο και τους λέω ”νομίζω πως σε αυτούς τους σάκους που έχετε, έχω δυο νεκρούς μέσα”».
