Με μία νέα ανάρτησή του ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης επανέρχεται στο θέμα της τουρκάλας συμβίας του Διευθυντή του Διπλωματικού Γραφείου του Τσίπρα όσο ήταν πρωθυπουργός, Βαγγέλη Καλπαδάκη, και τον τότε χειρισμό του θέματος από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο.
Η ανάρτηση του Δοξιάδη:
Ο ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ κ. ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Μιας και είναι τελευταία μέρα της Αποκριάς, ας δούμε λίγο και την καρναβαλική όψη του σοβαρότατου θέματος της τουρκάλας διπλωμάτη και-όχι-μόνο συμβίας του κ. Καλπαδάκη, όσο ήταν Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Πρωθυπουργού.
Το θέμα όπως είπα, δεν το ανακάλυψα εγώ και δεν το έθεσα πρώτος. Είχαν προηγηθεί αναφορές στη Βουλή και άρθρα, μεταξύ αυτών του Σταύρου και της Νεφέλης Λυγερού. Εγώ απλώς, το θύμισα–είχα γράψει άλλωστε για αυτό και επί Σύριζα–αλλά και, κυρίως, συνέβαλλα τώρα με την μαρτυρία του τέως ναυτικού ακολούθου της τουρκικής πρεσβείας Halis Tunc, παλαιότερη γραπτή και πρόσφατη προφορική, σε εμένα, που επιβεβαιώνει ότι η κυρία Barutçu είχε άλλα καθήκοντα πλην των καθαρά διπλωματικών, ανάμεσά τους να αποπειράται να κάνει κατ’ οίκον έρευνες σε “εχθρούς του καθεστώτος” Ερντογάν–δεν φαντάζομαι να περιλαμβάνεται αυτό στα καθήκοντα ενός διπλωμάτη–αλλά και να μεριμνά για την επαναπροώθηση των αντιφρονούντων ικετών, που έφθαναν απελπισμένοι στην Ελλάδα.
Σήμερα, αντί για γαϊτανάκι, αναρτώ ένα διαμαντάκι που μου έστειλε φίλος, την απάντηση του τότε κυβερνητικού εκπρόσωπου, κ. Τζανακόπουλου, όταν τον ρώτησαν στην καθημερινή συνάντηση με τους δημοσιογράφους για την υπόθεση της σχέσης Καλπαδάκη-Barutcu, όταν πρωτοβγήκε το θέμα.
Είπε ο ευαίσθητος αυτός άνθρωπος, αφού πρώτα σιώπησε επί ώρα, φορτίζοντας τη σιωπή του με βαρυσήμαντη ειρωνική αύρα:
«Ντρέπομαι, τόσο για το δημοσίευμα [της Νεφέλης Λυγερού] όσο και για την ερώτηση του κ. Λοβέρδου. Ο πρωθυπουργός επιλέγει τους συνεργάτες του με κριτήρια την επάρκεια, την ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη και πάνω απ’ όλα την εντιμότητα. Κάποιοι, ακολουθώντας χυδαίο κιτρινισμό, μπορεί να θεωρούν ότι η προσωπική ζωή πρέπει να αποτελεί κριτήριο για την επιλογή των συνεργατών του πρωθυπουργού. Θεωρούμε αυτή τη θέση απολύτως απαράδεκτη».
Παρατηρώ, παρεμπιπτόντως, ότι η ικανότητα και η εμπειρία δεν συγκαταλέγονται στα κριτήρια του πρωθυπουργού. (Το “επάρκεια” είναι χαρακτηριστικό της κουλτούρας της εποχής). Επίσης δεν σχολιάζω ότι ο κ. Καλπαδάκης ήταν νεότατος για τέτοια θέση, κατώτερο στέλεχος του διπλωματικού σώματος, ενώ αυτή τη θέση κατά κανόνα καταλαμβάνουν έμπειροι διπλωμάτες, στον βαθμό του πρέσβη.
Μία απορία μόνο έχω, αυτήν που πάντα μου έρχεται στον μου όταν διαβάζω τέτοιες δηλώσεις, σαν την εν λόγω του κ. Τζανακόπουλου, και ιδιαίτερα εκεί που λέει ότι το θέμα που είχε εγερθεί αφορά την “προσωπική ζωή” του κ. Καλπαδάκη:
“Μα είναι τόσο ηλίθιος αυτός που τα λέει ή μας παίρνει εμάς για τόσο ηλίθιους;”
Φυσικά δεν αποκλείεται και ο συνδυασμός. Άλλωστε είναι ίδιον ενός ειδικού, αλαζονικού τύπου ηλιθίου, να θεωρεί ηλίθιους όλους τους άλλους.
Δοξιάδης για Τουρκάλα συμβία του Διευθυντή του Διπλωματικού Γραφείου του Τσίπρα: Μας παίρνει για τόσο ηλίθιους;
