Μία από τις επιβάτες που ήταν μέσα στο πλοίο Blue Horizon, μίλησε για τα όσα είδε η ίδια, τονίζοντας μάλιστα πως προσπάθησαν να μιλήσουν εκείνη τη στιγμή με τον καπετάνιο αλλά δεν τους άφησαν.
Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε υπήρχε επιφύλαξη σε πολλούς από όσους είδαν το συμβάν, που οδήγησε στο θάνατο του Αντώνη Καρυώτη, για το αν πρέπει να καταθέσουν ή όχι. Όπως ανέφερε η ίδια το περιστατικό είδαν τουλάχιστον 50 άνθρωποι. Από αυτούς μόνο τρεις πήγαν στον καπετάνιο.
«Όσοι το είδαμε, αυτοί που το είδαν δεν θέλανε να καταθέσουν, τους τραβάγαμε και έλεγαν “να μην βρούμε τον μπελά μας”. Το είδαμε τουλάχιστον 50 άνθρωποι. Από αυτούς μόνο οι τρεις πήγαμε στον καπετάνιο γιατί συνέχιζε το ταξίδι για μια ώρα το καράβι, χτυπήσαμε εμείς οι 3 στον καπετάνιο, βγήκε κάποιος κύριος και μας είπε “δεν μπορεί ο καπετάνιος μην τον ενοχλείτε”. Περιμένουμε, ξαναχτυπάμε δυνατά γιατί φωνάζαμε δυνατά “επείγει να μιλήσουμε, να ενημερώσουμε στον καπετάνιο” και εκείνη την ώρα κλείσανε την πόρτα και σβήσανε το φως. Με το που έγινε αυτό και πριν κλείσει ο καταπέλτης εγώ τουλάχιστον πήρα αμέσως το 100 και ενημέρωσα. Ήταν σοκαριστικό. Ήταν δολοφονία. Εδώ ήρθα μόνο και μόνο για να δώσω τα στοιχεία μου, αν με χρειαστεί η οικογένεια…» ανέφερε και συνέχισε:
«Κατεβαίνοντας από το πάνω κατάστρωμα και επειδή υπήρξε καθυστέρηση το καράβι κατέβηκα στο κάτω κατάστρωμα. Στην αριστερή πλευρά του καταπέλτη βλέπω έναν μικρόσωμο νεαρό άνδρα να πηδάει από την προβλήτα στον καταπέλτη που ήταν στην ίδια ευθεία εκείνη τη στιγμή. Πηδώντας στον καταπέλτη ένας κύριος με λευκό πουκάμισο, πολύ εύσωμος τον έσπρωξε και ξαναβρέθηκε στην προβλήτα. Ο Αντώνης, όπως έμαθα αργότερα ότι λεγόταν ο νεαρός μικρόσωμος άνδρας, ξαναμπαίνει στον καταπέλτη και τον σπρώχνει ξανά ο κύριος με το λευκό πουκάμισο πολύ δυνατά.
Τότε έχει αρχίσει να σηκώνεται ο καταπέλτης με αποτέλεσμα ο Αντώνης να πατά με το ένα του πόδι σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού και να πέφτει στη θάλασσα. Τα νερά τότε ήταν σε μεγάλη αντάρα γιατί οι τουρμπίνες ήταν ανοιχτές, έκανε πολλή ώρα να βγει. Ήταν αδύνατο να σωθεί αλλά μου έκανε εντύπωση η απραξία αυτού του ανθρώπου με το λευκό πουκάμισο. Καθόταν ακίνητος, δεν ξέρω από σαστιμάρα, αλλά τον ακούσαμε όλοι να λέει «φεύγουμε» σαν να μην είχε γίνει τίποτε. Σαν να είχε π σει ο καφές του. Κάποιοι φώναζαν «δολοφόνε, δολοφόνε». Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτήν την εικόνα. Ήταν ότι πιο τραγικό έχω ζήσει στη ζωή μου, να βλέπω έναν άνθρωπο να πνίγεται για πλακά. Ήρθα εδώ για να δώσω τα στοιχεία μου στην οικογένεια…».
