Σε νέα απεργία πείνας προχωρά ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης που είχε γίνει αρχικά γνωστός ως ο «τοξοβόλος του Συντάγματος», καθώς είχε στοχεύσει με τόξο και βέλη το κτίριο της Βουλής το 2011.
Η νέα απεργία πείνας έγινε με αφορμή την απόρριψη της εκπαιδευτικής άδειας που δικαιούται. Η απόρριψη έγινε, όπως σημειώνει ο ίδιος ο Μιχαηλίδης «με τη φτηνή δικαιολογία ότι είμαι μικρό χρονικό διάστημα στον Κορυδαλλό».
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης σημειώνει μεταξύ άλλων: «Τη στιγμή που οι δολοφόνοι με τις γραβάτες κομπάζουν για τα κατορθώματα τους, η εκδικητική αντιμετώπιση που δέχομαι εγώ ας γίνει αφορμή για έναν αγώνα που θα υπενθυμίζει τη θεσμισμένη αδικία όλων αυτών των χρόνων: Τις προκλητικές απελευθερώσεις βιαστών επειδή ανήκουν στο φιλικό περιβάλλον κυβερνητικών αξιωματούχων. Τους δολοφονημένους απ’ την αστυνομία πιτσιρικάδες που οι δολοφόνοι τους δεν μπήκαν ούτε μια μέρα φυλακή για τα προσχήματα. Τους μετανάστες και πρόσφυγες που πνίγονται στα σύνορα της Ευρώπης φρούριο με τα συστηματικά pushbacks».
Ο ίδιος συνεχίζει: «Την ολοκληρωτική καταστροφή ολόκληρων οικοσυστημάτων, όπως στη Βόρεια Εύβοια. Τους δολοφονημένους ηλικιωμένους απ’ τη διάλυση του συστήματος υγείας εν μέσω πανδημίας. Τις χαμένες παιδικές ηλικίες επειδή μια αυταρχική κυβέρνηση προτίμησε την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας από την ενίσχυση του συστήματος υγείας».
Ακόμα συμπληρώνει: «Και φυσικά η σωφρονιστική επιτυχία του εγκλεισμού επιβεβαιώθηκε σε μαζικό επίπεδο με την αύξηση της νεανικής επιθετικότητας».
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Γιάννη Μιχαηλίδη για την απεργία πείνας:
«Αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα σημαντικότερα από την αποφυλάκιση μου, ξεκινάω μια δεύτερη απόπειρα να δημοσιοποιήσω τον βρώμικο πόλεμο που έχω δεχτεί από κυβερνητικούς και δικαστικούς μηχανισμούς. Θα αποφύγω να αναφερθώ στο τι είχε γίνει μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή προς αποφυγήν κουραστικών επαναλήψεων. Θα πιάσω το νήμα από την αναστολή της απεργίας πείνας πέρυσι τον Ιούλιο.
Μία εσφαλμένη επιλογή που ήρθε κατόπιν αστήρικτων υποσχέσεων από πλευράς του Υπουργείου Δικαιοσύνης και του ανώτατου δικαστικού που αποτελεί τον ομφάλιο λώρο μεταξύ δικαστικής εξουσίας και κυβέρνησης για άμεση ικανοποίηση του αιτήματος μου με την εκβιαστική προϋπόθεση πως θα ανέστειλα πρώτα την απεργία και ότι δεν θα εκτίθονταν.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του εγώ έπρεπε να αναστείλω την απεργία, να κάνω νέα αίτηση αναστολής στην Άμφισσα και εκείνος θα σήκωνε το τηλέφωνο του, αρκεί να μην εκτιθόταν, αλλιώς η συμφωνία έπαυε να ισχύει. Έκανα το λάθος να θεωρήσω ότι θα ικανοποιούσαν τις υποσχέσεις τους γιατί θα υπολόγιζαν την έκθεση τους, πράγμα που σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενων media αποδείχτηκε μια καταστροφική αυταπάτη.
Η απομόνωση μου με το ειδικό καθεστώς κράτησης του νοσοκομείου της Λαμίας που με απέκοψε από τους κοντινούς μου συντρόφους, συνέβαλε στην εσφαλμένη αυτή επιλογή καθώς δεν μπόρεσα να συμβουλευτώ τους μόνους ανθρώπους που είχαν τόσο τα δεδομένα, όσο και την πολιτική ευθυκρισία να αναγνωρίσουν εγκαίρως ότι πρόκειται για απάτη. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσω ένα χρόνο ακόμα απ’ τη ζωή μου, περιμένοντας αργά και βασανιστικά τις αποφάσεις των δικαστικών συμβουλίων.
Ανεξήγητες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις της απόφασης που δήθεν θα με αποφυλάκιζε το Σεπτέμβριο, μέχρι το Δεκέμβριο. Στο σημείο αυτό έπρεπε ήδη να έχω ξεκινήσει εκ νέου, αλλά συνειδητοποιώντας το πλήγμα που είχε δεχτεί η αξιοπιστία μου, καθώς παρασύρθηκα στην κρατική παγίδα, δεν ήταν καθόλου εύκολη επιλογή. Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω μέχρι την παραγραφή της στημένης δικογραφίας που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να μου κόβονται οι άδειες, αναβάλλοντας τη διεξαγωγή της επόμενης μάχης.
Στη συνέχεια, φρόντισαν με κάθε τρόπο να μου στερήσουν κάθε νόμιμο δικαίωμα σε άδεια, εκπαιδευτική ή τακτική που ενδεχομένως θα άνοιγε το δρόμο για την αναίμακτη αποφυλάκιση μου. Παράλληλα, τα δικαστικά συμβούλια απαιτούσαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης απευθύνοντας μου ερωτήσεις του τύπου “επιτρέπει η ιδεολογία σου να μην ξαναπαρανομήσεις;”. Και η αποκήρυξη ιδεών και συντροφικών σχέσεων τίθεται ως προϋπόθεση για μια ενδεχόμενη αποφυλάκιση, που αν είναι έτσι, ας μην έρθει ποτέ.
Πλέον, από τα γεγονότα που μεσολάβησαν, αντιλήφθηκα ξεκάθαρα ποιος ήταν ο ρόλος του εν λόγω ανώτατου δικαστικού που εσφαλμένα θεώρησα ότι θα υπολόγιζε το κύρος του, όταν το κουρέλιασε καλύπτοντας και συγκαλύπτοντας το σκάνδαλο των υποκλοπών για λογαριασμό του πρωθυπουργού, ενώ από τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε στη λήξη της απεργίας μου για να βγάλει τη κυβέρνηση από τη δύσκολη, μπορώ να υποθέσω πως υλοποιήθηκαν διάφορες σκανδαλώδεις αποφάσεις της αυτοαποκαλούμενης δικαιοσύνης το προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Τελευταία πράξη του σίριαλ της αδιέξοδης αναμονής η μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό που έγινε για εκπαιδευτικούς λόγους απαντώντας επιτέλους στις αλλεπάλληλες αιτήσεις που εκκρεμούν εδώ και πάνω από 3 χρόνια. Συμπτωματικά, η μεταγωγή μου ανακοινώθηκε μόλις ενημέρωσα κοντινούς ανθρώπους ότι είχα ήδη αποφασίσει να ξεκινήσω απεργία πείνας ενώ βρισκόμουν στο Μαλανδρίνο, με αποτέλεσμα την αναβολή της. Ακολούθησε η απόρριψη της εκπαιδευτικής άδειας που δικαιούμαι την Παρασκευή 12/5 με τη φτηνή δικαιολογία ότι είμαι μικρό χρονικό διάστημα στον Κορυδαλλό. Η άμεση αντίδραση μου ήταν να ξεκινήσω εκ νέου απεργία πείνας ανήμερα της απόρριψης. Με το που το πληροφορήθηκα ξεκίνησε ένα μπαράζ υποσχέσεων το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αναβάλλω την ανακοίνωση της απεργίας μέχρι σήμερα με την ελπίδα να δω κάτι να υλοποιείται.
Έπειτα από αυτή την αντιμετώπιση δεν έχω φυσικά άλλη επιλογή. Και να είχα δεν θα έπρεπε να την επιλέξω. Οφείλω στον εαυτό μου να είμαι πολιτικά παρών και να επιχειρήσω να επιστρέψω το κόστος εκθέτοντας την κυβερνητική συμμορία των εκβιαστών που διαπλέκεται με την αυτοαποκαλούμενη δικαιοσύνη. Και επειδή τον λόγο μου, ακόμα και αν καταφέρει να σπάσει το τείχος της σιωπής, θα τον διαψεύσουν, η ίδια η επιλογή της συνέχισης και κλιμάκωσης της απεργίας πείνας θα αναδείξει το ζήτημα, αλλά και θα διακρίνει το ψέμα απ’ την αλήθεια. Γι’ αυτό και θα ειπωθούν όλα την κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που οι δολοφόνοι με τις γραβάτες κομπάζουν για τα κατορθώματα τους, η εκδικητική αντιμετώπιση που δέχομαι εγώ ας γίνει αφορμή για έναν αγώνα που θα υπενθυμίζει τη θεσμισμένη αδικία όλων αυτών των χρόνων: Τις προκλητικές απελευθερώσεις βιαστών επειδή ανήκουν στο φιλικό περιβάλλον κυβερνητικών αξιωματούχων. Τους δολοφονημένους απ’ την αστυνομία πιτσιρικάδες που οι δολοφόνοι τους δεν μπήκαν ούτε μια μέρα φυλακή για τα προσχήματα. Τους μετανάστες και πρόσφυγες που πνίγονται στα σύνορα της Ευρώπης φρούριο με τα συστηματικά pushbacks.
Την ολοκληρωτική καταστροφή ολόκληρων οικοσυστημάτων, όπως στη Βόρεια Εύβοια. Τους δολοφονημένους ηλικιωμένους απ’ τη διάλυση του συστήματος υγείας εν μέσω πανδημίας. Τις χαμένες παιδικές ηλικίες επειδή μια αυταρχική κυβέρνηση προτίμησε την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας από την ενίσχυση του συστήματος υγείας. Και φυσικά η σωφρονιστική επιτυχία του εγκλεισμού επιβεβαιώθηκε σε μαζικό επίπεδο με την αύξηση της νεανικής επιθετικότητας.
Τελικά πόσο δίκιο είχε ο Φουκώ όταν έγραφε ότι οι φυλακές είναι εργοστάσια αναπαραγωγής του εγκλήματος. Θα προσέθετα ότι ταυτόχρονα αφαιρούν από το έγκλημα τα εγγενή αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά για να το εντάξουν στη βρώμικη παραοικονομία. Εν τέλει ποια στατιστική αποδεικνύει ότι ο θεσμός της φυλακής έχει κάποια κοινωνική χρησιμότητα; Πρόκειται απλά για ένα φόβητρο ώστε να εγκαθιδρύεται η καθεστηκυία τάξη των ανισοτήτων. Ένα εργαλείο ώστε ο πλούτος να μην αφαιρείται ποτέ από τα χέρια των κατεχόντων.
Για τους λόγους που προανέφερα ξεκινάω εκ νέου απεργία πείνας για την αποφυλάκιση μου. Απέναντι στο κράτος και στους διορισμένους υπαλληλίσκους του, που κάνουν καριέρα στις πλάτες τις δικές μου και κάθε φυλακισμένου φτωχοδιάβολου, επειδή απλά τους διόρισαν δικαστές. Στην περίπτωση μου, ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι επέβαλαν να μη δικαστώ ούτε μια φορά με ενόρκους, αλλά να έχω εκτίσει πάνω από δέκα χρόνια στη φυλακή από συσσωρευτικές ποινές. Ωστόσο αυτό έχουν το θράσος να το αποκαλούν δικαιοσύνη. Αποφάσεις διορισμένων κρατικών υπαλλήλων καθ’ υπαγόρευση ενός συστήματος που καθορίζει τις καριέρες τους.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη πρώτη τοποθέτηση αισθάνομαι την ανάγκη να διευκρινίσω, πως αντιλαμβάνομαι ότι η περίπτωση μου είναι πολύ δυσκολότερο να στηριχθεί αυτή τη φορά. Κυρίως εξαιτίας του δικού μου λάθους να αποδεχτώ την εκβιαστική πρόταση να αναστείλω την απεργία μου πέρυσι, ώστε να αποφυλακιστώ. Γι’ αυτό και κατανοώ τον καθένα που θα δει με επιφύλαξη την νέα μου προσπάθεια. Ωστόσο θέλω να τοποθετήσω την απεργία αυτή, όχι ως ένα διακύβευμα ενός αποκλειστικά ατομικού αιτήματος, αλλά ως μια συνεισφορά στην ανάδειξη της συστηματικής αδικίας σε μια κρίσιμη πολιτικά στιγμή. Ως ένα έναυσμα αγώνα, που προβάλλει την άμεση δράση και συμμετοχή, απέναντι στην νοοτροπία της ανάθεσης που προωθεί το σύστημα της αντιπροσώπευσης.
Μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού
Γιάννης Μιχαηλίδης
Ε’ πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλός»
