Στην ηλικία των 60 ετών έχασε χθες τη ζωή του ο Αργεντινός διεθνής ποδοσφαιριστής Ντιέγκο Μαραντόνα βυθίζοντας στη θλίψη και τη νοσταλγία για το πιο άτακτο και χαρισματικό παιδί των γηπέδων ποδοσφαιρόφιλους και μη.
Για τον “ανεξέλεγκτο τσαμπουκά με την μπάλα ραμμένη στο πετσί του και μάτια σε όλο του το κορμί, τον οποίο ο μηχανισμός εξουσία τον είχε μια ζωή στο μάτι” έχει γράψει ο Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Eduardo Galeano (1940-2015) στα βιβλία του, “Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου” και “Καθρέφτες”.
Στα “Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου” ο Galeano ανατέμνει την τέχνη και την ψυχή του θρύλου των γηπέδων:
“Ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι. Αυτός τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια· αυτή η συμπεριφορά έχει το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς έκπτωση. Και ο ίδιος ο Μαραντόνα τούς έκανε δώρο τη δικαιολογία, εξαιτίας αυτής της αυτοκτονικής του τάσης να προσφέρεται στο πιάτο στους πολλούς εχθρούς του και εξαιτίας αυτής της παιδικής ανευθυνότητας που τον σπρώχνει να πέσει σε όποια παγίδα του στήσουν.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, που τον κυνηγάνε με τα μικρόφωνά τους, τού προσάπτουν την αλαζονεία του και τα ξεσπάσματα θυμού του, και τον κατηγορούν ότι μιλάει υπερβολικά. Δεν έχουν άδικο· αλλά δεν είναι αυτό που δεν μπορούν να του συγχωρήσουν, στην πραγματικότητα δεν τους αρέσουν αυτά που λέει μερικές φορές.
Αυτός ο κοντός ετοιμόλογος και τσαμπουκάς έχει τη συνήθεια να χτυπάει στα ψηλά. Το 1986 και το 1994, στο Μεξικό και στις ΗΠΑ, κατήγγειλε την πανίσχυρη δικτατορία της τηλεόρασης, που υποχρέωνε τους παίκτες να ξεθεώνονται το μεσημέρι και να τηγανίζονται στον ήλιο, αλλά και σε χίλιες και μία άλλες ευκαιρίες, σε όλη τη διάρκεια της ταραγμένης σταδιοδρομίας του, ο Μαραντόνα είπε πράγματα που τάραξαν το τέλμα. Δεν ήταν ο μοναδικός ατίθασος ποδοσφαιριστής, αλλά η φωνή του έδωσε παγκόσμιο συντονισμό στα πιο ανυπόφορα ερωτήματα.
Όταν ο Μαραντόνα αποβλήθηκε επιτέλους από το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’94, τα γήπεδα έχασαν τον πιο φασαριόζικο απείθαρχο. Έχασαν επίσης έναν εκπληκτικό ποδοσφαιριστή.
Ο Μαραντόνα είναι ανεξέλεγκτος όταν μιλάει, αλλά είναι ακόμα περισσότερο ανεξέλεγκτος όταν παίζει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να προβλέψει τις διαβολιές αυτού του εφευρέτη εκπλήξεων, που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ και ικανοποιείται αποδιοργανώνοντας τους υπολογιστές. Δεν είναι ένας γρήγορος παίκτης, ένα ταυράκι με κοντά πόδια, αλλά έχει την μπάλα ραμμένη στο πετσί του και έχει μάτια σε όλο του το κορμί. Μπορεί να τελειώσει ένα παιχνίδι με έναν κεραυνό με την πλάτη του γυρισμένη στο τέρμα, ή δίνοντας μια απίθανη πάσα από μακριά, όταν είναι κυκλωμένος από χιλιάδες πόδια αντιπάλων· και δεν υπάρχει άνθρωπος να τον σταματήσει όταν αρχίζει να τριπλάρει αντιπάλους.
Στο ψυχρό ποδόσφαιρο του τέλους του αιώνα μας, που απαιτεί να κερδίζεις και απαγορεύει να απολαμβάνεις το παιχνίδι, ο άνθρωπος αυτός είναι ένας από τους λίγους που αποδεικνύουν ότι η φαντασία μπορεί και αυτή να είναι αποτελεσματική”.
Στους “Καθρέφτες” ο Galeano αναλύει τους λόγους για τους οποίους λάτρευαν τον Μαραντόνα οι οπαδοί:
“Κανένας καταξιωμένος ποδοσφαιριστής δεν είχε μιλήσει ανοιχτά εναντίον των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Το έκανε ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, υπερασπιζόμενος τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίκτες.
Ένας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε 5 λεπτά είχε σουτάρει τα δύο πιο αντιφατικά γκολ της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δύο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη-ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό-εκείνο που το χέρι του έκλεψε. Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός ο πιο ανθρώπινος των θεών.
Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπο του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες,η τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος.
Όμως οι θεοί, όσο ανθρώπινοι και αν είναι, δε βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη.
Ο ίδιος δε μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ’ όπου είχε βγει.
Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια τον κρατούσε φυλακισμένο.
Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία.
Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι η κοκαΐνη.
Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται”.
Μαραντόνα: Ο τσαμπουκάς με την μπάλα ραμμένη στο πετσί του και μάτια σε όλο του το κορμί
