Ποιος σκοτώνει τα δελφίνια στο Αιγαίο; Τέσσερα δελφίνια έχουν εντοπιστεί νεκρά το τελευταίο χρονικό διάστημα – τρία σε βαθιά νερά και ένα στην ακτή – με τους ειδικούς να εκτιμούν πως ο συνολικός αριθμός τους είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερος.
Οι ίδιοι θεωρούν βέβαιο ότι ο θάνατός τους προήλθε από μεγάλα τουρκικά αλιευτικά σκάφη που το τελευταίο χρονικό διάστημα ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στα διεθνή ύδατα για αλιεία τόνου.
Τα ζωνοδέλφινα, που έχουν μέσο μήκος 1.65 μέτρα και μέγιστο προσδόκιμο ζωής τα 45 έτη, θεωρούνται «τρωτό» είδος σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο για τα Απειλούμενα Ζώα στην Ελλάδα. Είναι το πολυπληθέστερο είδος δελφινιών στο Αιγαίο, όπου συναντάται σε ομάδες τουλάχιστον των 200 ατόμων η καθεμία, όμως αυτό δεν προκαλεί εφησυχασμό, καθώς είναι και το είδος που εντοπίζεται συχνότερα σε εκβρασμούς. Τα νεκρά δελφίνια εντοπίστηκαν στην περιοχή του Βορειοανατολικού Αιγαίου από ερευνητές του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος».
Στην κοιλιακή τους χώρα είχε ανοιχτεί οπή ώστε να βυθιστούν γρηγορότερα, να μη φτάσουν στις ακτές και να μη γίνει αντιληπτός ο θάνατός τους. «Γι’ αυτό θεωρούμε ότι ο πραγματικός αριθμός των νεκρών ζωνοδέλφινων στην περιοχή ανέρχεται σε δεκάδες. Αλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο» λέει στα «ΝΕΑ» η Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος και συντονίστρια της επιστημονικής έρευνας στο Ινστιτούτο «Αρχιπέλαγος».
«Εχοντας διερευνήσει την πρόσφατη δραστηριότητα των πλέον ύποπτων σκαφών που δραστηριοποιούνται στη συγκεκριμένη περιοχή (μηχανότρατες, μεγάλα αλιευτικά ξιφία, αλιευτικά τόνου, από την Ελλάδα και την Τουρκία), θεωρούμε ότι οι συγκεκριμένες θανατώσεις προκλήθηκαν από μεγάλα συγκροτήματα αλιευτικών σκαφών που στοχεύουν στην αλιεία τόνου και προέρχονται από την Τουρκία, τα οποία είχαν έντονη δραστηριότητα στα διεθνή ύδατα της ευρύτερης περιοχής το προηγούμενο χρονικό διάστημα» λένε.
«Τα ζωνοδέλφινα δεν αλληλοεπιδρούν με την παράκτια αλιεία και με τα μικρά σκάφη, ζουν στο ανοιχτό πέλαγος και εκεί στα βαθιά νερά πολύ συχνά κοπαδιάζουν με τους τόνους και τρέφονται μαζί τους. Από την άλλη πλευρά, στην Τουρκία συγκεκριμένες εταιρείες έχουν επενδύσει σε πολύ μεγάλα αλιευτικά σκάφη για την αλιεία τόνου τα οποία έχουν έρθει από τον Ατλαντικό. Αυτά τα αλιευτικά φέρουν στην πρύμνη τους δύο μικρά σκάφη με μεγάλη ιπποδύναμη, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να κυκλώνουν μια περιοχή σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, εγκλωβίζοντας οτιδήποτε βρίσκεται εκεί.
Οι ψαράδες έχουν, βέβαια, τη δυνατότητα να δουν τα δελφίνια που πιάνονται κατά λάθος στα δίχτυα και να τα ελευθερώσουν, δεν το κάνουν, όμως, γιατί θα χάσουν χρόνο και ψάρια» λέει η Αναστασία Μήλιου, η οποία εξηγεί πως το πρόβλημα είναι πολλαπλό. «Τα συγκεκριμένα σκάφη, παρά τις πολύ αυστηρές προδιαγραφές που υπάρχουν διεθνώς για την αλιεία του τόνου, κάνουν υπεραλίευση στο ανοιχτό πέλαγος που ξεπερνά τις ποσοστώσεις που έχουν τεθεί από τη Διεθνή Επιτροπή ICCAT για τις μεσογειακές χώρες. Αυτό δεν ελέγχεται από κανέναν. Ετσι αποδεκατίζουν και τον τόνο και πελαγικά δελφίνια. Εδώ έρχεται η ευθύνη όλων μας, της πολιτείας που οφείλει να προστατεύσει τη ζωή στη θάλασσα και η δική μας ως καταναλωτών που πρέπει να αρχίσουμε να επιλέγουμε μόνο ό,τι έχει ψαρευτεί με ορθές πρακτικές».
