Η δημόσια παραδοχή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα από το βήμα του συνεδρίου της «Καθημερινής», όταν χαρακτήρισε ατυχείς τους χειρισμούς για τη Novartis και τις τηλεοπτικές άδειες, αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, σημαντική πολιτική πράξη, έστω κι αν έγινε με καθυστέρηση και υπό το πρίσμα μελλοντικών πολιτικών επιδιώξεων. Και ενώ ο πρώην πρωθυπουργός προέβη στην παραδοχή του λάθους, η Δικαιοσύνη που πρωταγωνίστησε με συγκεκριμένους εισαγγελείς και δικαστές στη στήριξη αυτών των αντιθεσμικών εγχειρημάτων, μέχρι τώρα δεν έχει πει το δικό της «mea cupla».
Η Δικαιοσύνη σ’ αυτές τις ιστορίες, που ταλάνισαν το πολιτικό μας σύστημα για χρόνια και κατέγραψαν γκρίζες σελίδες στη δικαστική μας ιστορία, φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα συνέβησαν με τη Novartis, με την ενοχοποίηση χωρίς στοιχεία πολιτικών και για πολλές ακόμη σκληρές ενοχοποιήσεις, γιατί ο θεσμικός της ρόλος, ανεξάρτητα από ποια κυβέρνηση έχουμε, είναι να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών, όχι να τους εκθέτει με τις ενέργειές της σε διασυρμούς και ηθικές δολοφονίες.
Δυστυχώς, συγκεκριμένοι εισαγγελείς και δικαστές υπηρέτησαν συστηματικά αυτές τις πρακτικές και το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς απηλλάγησαν, στο πλαίσιο συγκυριών και συντεχνιακής λογικής, δεν σημαίνει πως δεν έχουν βαριά ευθύνη για την ενοχοποίηση πολιτικών, χωρίς ίχνος στοιχείων, οι οποίοι διαπομπεύτηκαν ως δωρολήπτες και απατεώνες. Δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί η εικόνα με τον πρώην πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο να καταρρέει στη Βουλή.
Και δεν έμειναν μόνον εκεί. Οι ίδιοι κυνήγησαν δικαστικά, χωρίς στοιχεία, και πολλούς ακόμη. Τον Γκίκα Χαρδούβελη για εκείνο το email, την Κατερίνα Σαββαΐδου, τον σημερινό υπουργό Επικρατείας Σταύρο Παπασταύρου, που πέρασε από σαράντα δικαστικά κύματα μέχρι να αθωωθεί, τον Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ και πολλούς δικαστικούς που είχαν το σθένος να αντισταθούν.
Η παραδοχή Τσίπρα και οι σοβαρές αποκαλύψεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή για όσα συνέβαιναν στο παρασκήνιο των τότε πολιτικοδικαστικών διεργασιών, προκαλούν έντονο προβληματισμό για το πόσο χαμηλά είχε πέσει ο πήχυς στην προάσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και πόσα εγχειρήματα ηθικών δολοφονιών είχαν εκπονηθεί με την άμεση συνδρομή δικαστικών παραγόντων. Η Δικαιοσύνη, που με δικούς της ανθρώπους και στο επίπεδο της ηγεσίας της –εκεί οι ευθύνες είναι πολύ μεγάλες– συνέβαλε καθοριστικά σε όλα αυτά, οφείλει έστω και τώρα να πει το δικό της «mea culpa», γιατί κάτι τέτοιο το έχουν ανάγκη πρωτίστως οι πολίτες για να εμπιστεύονται τον θεσμό για λόγους που σχετίζονται με την ουσία της δημοκρατίας.
