Τον τελευταίο μήνα έχουν αποσπαστεί από την διεύθυνσή μας 60 νομίζω συνάδελφοι Αττική και Θεσσαλονίκη χωρίς να το επιθυμούν.
Προφανώς το ίδιο θα έχει γίνει και από άλλες διευθύνσεις. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ.
Παρατήρησα ότι σχολιάστηκε αρκετά και σταθήκανε οι περισσότεροι στο γεγονός ότι τα χρήματα για να πας Αθήνα είναι αστεία.
Εννοείται συμφωνώ με αυτό αλλά το πιο σημαντικό και αδιανόητο είναι, πως μπορεί να πιστεύει ο κάθε υπουργός ή διευθυντής ότι εγώ μπορεί να αφήσω τα δυο, τα τρία, τα τέσσερα παιδιά μου, ενώ τα σχολεία είναι ανοιχτά, ενώ η γυναίκα μου εργάζεται ενώ ενώ ενώ.
Και πρέπει να τα παρατήσουμε όλα για να πάμε τρείς μήνες στην Αθήνα.
ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. Δεινοπαθήσαμε να γυρίσουμε στο τόπο μας, κάναμε οικογένεια και μετά από τόσα χρόνια ζούμε καθημερινά με τον φόβο πότε θα του έρθει του κάθε υπουργού να ζητήσει ενίσχυση και ο κάθε διευθυντής, αμαχητί, χωρίς να εξετάζει ποιος μπορεί να πάει και ποιος όχι να μας στέλνει.
Οι συνδικαλιστές μας απόντες, μας δίνουν χίλια δίκια, βγάζουν και μια ανακοίνωση και από ουσία μηδέν.
