«Δεν μπορούν να μετέχουν χώρες που απειλούν με πόλεμο μέλη της Ένωσης».
Η φράση αυτή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, τη Δευτέρα (15/9), μετά τη συνάντησή του στο Μέγαρο Μάξιμου με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντόνιο Κόστα, περιγράφει (ή για την ακρίβεια πρέπει να περιγράφει) την ελληνική στάση σε σχέση με τη συμμετοχή της Τουρκίας στο κοινό ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα SAFE.
Και λέω πρέπει να περιγράφει, γιατί η κυβέρνηση, πρέπει, εκτός από δηλώσεις κάθε είδους, να κινηθεί πιο δυναμικά, άμεσα και αποτελεσματικά, σε όλα τα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρώπη, μετά από πολλά χρόνια και συνεχείς παλινωδίες και εσωτερικές συγκρούσεις, αποφάσισε να κάνει ένα βήμα προς την συγκρότηση κοινής άμυνας.
Και λέω ένα βήμα γιατί το πρόγραμμα SAFE (European Security Alliance Fund), είναι ένα χρηματοδοτικό μέσο που θα υποστηρίξει τα κράτη μέλη που επιθυμούν να επενδύσουν στην αμυντική βιομηχανική παραγωγή μέσω κοινών προμηθειών, χρηματοδοτώντας επείγουσες και μεγάλης κλίμακας επενδύσεις στην ευρωπαϊκή αμυντική τεχνολογική και βιομηχανική βάση (EDTIB).
Δεν είναι δηλαδή, συγκρότηση κοινού στρατού, αλλά ένα βήμα προς κάτι τέτοιο. Έστω και ένα αργό βήμα.
Το τεράστιο ύψος του προγράμματος 150 δις ευρώ, αποτελεί βέβαια, ένα μεγάλο δέλεαρ για χώρες αλλά και αμυντικές εταιρείες.
Είναι φαίνεται όμως και μια ευκαιρία για την Άγκυρα «να βάλει χέρι» σε ευρωπαϊκά κονδύλια.
Δηλαδή να οδηγηθούμε, αν συμβεί κάτι τέτοιο, στο να πληρώνουν οι πολίτες της Ευρώπης, την Τουρκία, η οποία θα απειλεί να εισβάλει στην επικράτεια της Ελλάδας.
Αν αυτό δεν είναι τρελό, τότε τι άλλο είναι.
Το όλο θέμα, δεν στέκει με καμιά λογική, πάρα μόνον με την «παραλογή» λογική ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, που για λογούς οικονομικούς, αλλά και γεωστρατηγικούς επιθυμούν «στενές σχέσεις» με την Άγκυρα.
Και εδώ, είναι πια η ευκαιρία της χώρας μας να «παίξει όλα τα χαρτιά της», που θα έλεγαν και οι χαρτοπαίκτες.
Η Άγκυρα, και μέσω εξαγορών Ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών (είχαμε αναφερθεί σε αυτό σε προηγούμενο άρθρο μας) προσπαθεί να μπει στην κατανομή των κονδυλίων.
Αν το πετύχει, όχι μόνον θα χρηματοδοτήσει εταιρείες της, αλλά παράλληλα θα δημιουργήσει εξάρτηση ευρωπαϊκών αμυντικών δυνάμεων από εξοπλισμούς που η ίδια θα κατασκευάζει.
Και βέβαια, παράλληλα, θα ξέρει όλες τις δυνατότητες των οπλικών συστημάτων που οι –υπό τον έλεγχο της εταιρείας–θα κατασκευάζουν…
Τρελά πράγματα θα πείτε , αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Οφείλει λοιπόν η Αθηνά, να κινηθεί σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά αλλά και παρασκηνιακά, για να κόψει τον δρόμο της Αγκύρας προς το «αμυντικό σακούλι χρημάτων της Ένωσης.
Πρέπει να το κάνει σαφές και στον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, που όπως διαδίδεται από την Άγκυρα, έχει αποφασίσει να έλθει στην Αθηνά για να πιέσει ώστε να άρουμε τις αντιρρήσεις μας.
Η Αθηνά, οφείλει να είναι σαφής και απόλυτη. Καμιά συμμετοχή της Τουρκίας, αμέσως ή εμμέσως, στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, αν δεν κάνει σαφείς κινήσεις που να δείχνουν ότι δεν απειλεί χώρα μέλος.
Κινήσεις με ουσία και όχι λόγια.
Γιατί αλλιώς το «RearmaEurope», που διαφημίζει η Ένωση, κινδυνεύει να καταλήξει σε Rearm εχθρών της Ευρώπης…..
Άλκης Πέτρου
