Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το timing… Η υπόθεση της Μουρτζούκου που για μήνες έμοιαζε να κινείται σε βραδύτητα γραφειοκρατικής ρουτίνας, ξαφνικά προχώρησε.
Σαν να γύρισε κάποιος διακόπτης. Από εκεί που η σύλληψή της θύμιζε σενάριο που διαρκώς «αναβάλλεται για το επόμενο επεισόδιο», ξαφνικά είχαμε δράση, χειροπέδες και… ειδήσεις. Πολλές ειδήσεις, βαρύγδουπες δηλώσεις και πρωτοσέλιδα!
Όχι ότι δεν έπρεπε να γίνει. Κάθε άλλο. Αλλά είναι η συγκυρία που γεννά ερωτήματα. Γιατί τώρα που αλλά θέματα «έκαιγαν» στην επικαιρότητα!
Ίσως είναι σύμπτωση. Ίσως πάλι όχι.
Η κοινή γνώμη, πάντως, μοιάζει να αντιλαμβάνεται περισσότερα απ’ όσα της λένε.
Και σε μια περίοδο που οι πολίτες βλέπουν «πυρκαγιές» σε πολλά μέτωπα – από το κόστος ζωής μέχρι τα σκάνδαλα διαχείρισης δημοσίου χρήματος – κάθε «σύλληψη» λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης.
Αρκεί να μην υποτιμάται η μνήμη του κοινού. Γιατί αν κάτι έχει αποδείξει η ιστορία, είναι πως το χαρτί της αποπροσανατολιστικής εντυπωσιοθηρίας παίζει καλά… μέχρι να καεί.
Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, επειδή κυβερνούν μόνο με απάτες και σκάνδαλα, έχουν καβάντζα, υποθέσεις τύπου Πισπιρίγκου και Μουρτζούκου και τις πετούν στο πόπολο την κατάλληλη στιγμή. Αυτές πια δεν είναι κυβερνήσεις, είναι πρωινάδικα.