Κάθε πρωί, πηγαίνοντας από τον Πειραιά προς το γραφείο στη Γλυφάδα, σκέφτομαι το ίδιο πράγμα!
Πόση περισσότερη ώρα θα είχα κολλήσει στους δρόμους, αν δεν υπήρχαν εκείνοι οι τροχονόμοι που, χωρίς πολλά λόγια, σε ξεμπλοκάρουν και ουσιαστικά σε «βγάζουν» από το λιμάνι.
Δεν είναι υπερβολή.
Η απόσταση μέχρι το ΣΕΦ, που είναι ήδη δύσκολη, θα γινόταν διπλάσια σε χρόνο, ειδικά τις ώρες αιχμής και με τη θερμοκρασία να βαράει… κόκκινο από νωρίς.
Τρεις άνθρωποι – κάθε μέρα – κρατούν σε τάξη ένα κυκλοφοριακό χάος… Ανάμεσα σε φορτηγά, ταξί, τουρίστες, πλοία που ξεφορτώνουν και μια πόλη, οι δρόμοι της οποίας είχαν φτιαχτεί για το 1/4 των σημερινών αυτοκινήτων, αυτοί είναι εκεί, ρυθμίζοντας, φωνάζοντας, κάνοντας νοήματα, με μια στολή και έναν ιδρώτα που δεν τον βλέπει κανείς.
Δεν το κάνουν για να τους πούμε μπράβο, η δουλειά τους είναι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει και να το ακούσουν.
Δεν είναι εξυπηρέτηση. Είναι δημόσια τάξη. Και σε μια χώρα που όλα είναι «κάπως», όταν κάτι λειτουργεί σωστά, πρέπει να το αναγνωρίζουμε.
Όχι γιατί τους χρωστάμε χάρη, αλλά γιατί αυτό που κάνουν έχει αξία.
συγχαρητήρια
Οι τροχονόμοι ειναι ήρωες της σύγχρονης καθημερινότητας και η πολιτεία θα έπρεπε να τους ανταμείβει καλύτερα. Όπως και ολους φυσικα τους αστυνομικούς πρώτης γραμμης