Στον δημόσιο διάλογο για το αν και σε ποιον βαθμό υλοποιήθηκε η Έκθεση Πισσαρίδη, παρεμβαίνει ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος με άρθρο του στην «Καθημερινή», επιχειρώντας να απαντήσει στην κριτική περί περιορισμένης εφαρμογής των προτάσεων που περιλάμβανε το στρατηγικό σχέδιο για τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας.
Με αιχμή τα πορίσματα πρόσφατης μελέτης ανεξάρτητου φορέα, ο κ. Σκέρτσος υποστηρίζει ότι η κυβερνητική πολιτική κινήθηκε σε μεγάλο βαθμό εντός του πλαισίου που χάραξε η Έκθεση, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα τα όρια, τις καθυστερήσεις και τη χρονική απόσταση ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις και την κοινωνική τους αποτύπωση.
Τα βασικά σημεία του άρθρου έχουν ως εξής:
Η πρόσφατη μελέτη του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών για την υλοποίηση της Έκθεσης Πισσαρίδη επιχειρεί μια ψύχραιμη και τεκμηριωμένη αποτίμηση ενός από τα σημαντικότερα στρατηγικά σχέδια οικονομικής πολιτικής της τελευταίας δεκαετίας. Το βασικό της συμπέρασμα είναι σαφές: από τις 525 συστάσεις σε 23 τομείς δημόσιας πολιτικής, το 48% έχει ήδη εφαρμοστεί πλήρως ή μερικώς και ένα επιπλέον 35% βρίσκεται σε εξέλιξη. Συνολικά, το 83% των προτάσεων δεν έμεινε ανενεργό, ποσοστό υψηλό για τα ελληνικά δεδομένα.
Η σημασία της αποτίμησης δεν περιορίζεται στους αριθμούς. Πρώτον, προέρχεται από έναν ανεξάρτητο φορέα της κοινωνίας των πολιτών και όχι από κυβερνητική πηγή, γεγονός που ενισχύει την αξιοπιστία της.
Δεύτερον, λειτουργεί ως αντίβαρο τόσο στη γενικευμένη απαξίωση των μεταρρυθμίσεων όσο και στη μονοδιάστατη θριαμβολογία. Η μελέτη μετατοπίζει τη συζήτηση στο ουσιαστικό ερώτημα της ποιότητας, της εφαρμογής και της διάρκειας των αλλαγών.
Παράλληλα, η πρόοδος στην υλοποίηση της Έκθεσης Πισσαρίδη συνδέεται με τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης που καταγράφει η Ελλάδα από το 2021 και μετά σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η ύπαρξη ενός συνεκτικού σχεδίου με σαφείς προτεραιότητες δεν εγγυάται από μόνη της αποτελέσματα, δημιουργεί όμως τις προϋποθέσεις για προβλεψιμότητα, επενδυτική εμπιστοσύνη και θεσμική συνέχεια.
Ο κ. Σκέρτσος αναγνωρίζει, ωστόσο, το χάσμα ανάμεσα στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και στα άμεσα κοινωνικά αποτελέσματά τους. Πολλές αλλαγές δεν είναι ακόμη ορατές στην καθημερινότητα των πολιτών. Παραδείγματα όπως το Κτηματολόγιο, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής μέσω ψηφιοποίησης ή η αναδιοργάνωση της Δικαιοσύνης δείχνουν μεταρρυθμίσεις δομικού χαρακτήρα, με οφέλη που αποδίδουν με χρονική υστέρηση.
Τέλος, υπογραμμίζεται ότι η πρόοδος αυτή δεν ήταν ανέξοδη ούτε αυτονόητη και συνδέεται άμεσα με την πολιτική σταθερότητα και την ύπαρξη αυτοδύναμης κυβέρνησης με σαφές μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Το αν η πορεία αυτή θα οδηγήσει σε διατηρήσιμη σύγκλιση και ευρύτερη ευημερία θα κριθεί στις πολιτικές επιλογές και ειδικά στις εκλογές του 2027.
