Δεν έχουν τέλος οι αποκαλύψεις για την «υπόθεση Λιγνάδη» οι οποίες έρχονται στο φως μέσα από τα στοιχεία της δικογραφίας που σχημάτισε η εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας. Σε αυτή την φάση της έρευνας, όπως διαφαίνεται από την εξέλιξη των πραγμάτων, οι δικαστικές αρχές εκλαμβάνουν ως απολύτως στοιχειοθετημένες τις μηνύσεις και τις μαρτυρίες κατά του σκηνοθέτη, καθώς βάσει αυτών, συνδυαστικά και με τα όσα είχε αναφέρει στην απολογία του ο κατηγορούμενος, έλαβαν την απόφαση να τον προφυλακίσουν.
Το σκεπτικό της Δικαιοσύνης για την ποινική μεταχείριση που επεφύλαξε στον κατηγορούμενο – άσκηση δίωξης σε βάρος του και έκδοση εντάλματος για την σύλληψή του- αποτυπώνεται ίσως με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο στο πολυσέλιδο βούλευμα που εξέδωσε το συμβούλιο Πλημμελειοδικών της Αθήνας. Με το βούλευμα αυτό, οι δικαστές απορρίπτουν την αίτηση που κατέθεσε η υπεράσπιση του κατηγορούμενου για ακύρωση της προδικασίας.
Οι δικαστές στοιχειοθετούν, δε, την απόφασή τους αυτή ως εξής: «Ο αιτών είχε εμφανή παραφιλική έφηβοφιλική σεξουαλική τάση και προτίμηση, την οποία εξεδήλωνε χωρίς καμία αναστολή, ακόμα και σε δημόσιους χώρους για ένα πολύ μακρό χρονικό διάστημα και δη από τουλάχιστον το έτος 1995 έως και τουλάχιστον το 2016». Ακόμη σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία της δικογραφίας, «εκμεταλλευόμενος, αφενός την ευαίσθητη ηλικία των ανηλίκων που προσέγγιζε ιδίως αγοριών (από 14 έως 16 ετών), αφετέρου την ματαιοδοξία τους και την έλλειψη οικογενειακού περιβάλλοντος, δρώντας σχεδόν με πανομοιότυπο μεθοδικό και συστηματικό τρόπο κάθε φορά, καλλιεργούσε αρχικά κλίμα εμπιστοσύνης, επικαλούμενος και προβάλλοντας την επαγγελματική του ιδιότητα, ως καταξιωμένου σκηνοθέτη – ηθοποιού πείθοντας αυτά ότι πρόθεσή του ήταν να τα βοηθήσει να ανελιχθούν στο χώρο του θεάματος και παρασύροντάς τα με τις υποσχέσεις αυτές στο σπίτι του, με αποκλειστικό σκοπό την τέλεση των πράξεων μαζί του. Σε δυο μάλιστα περιπτώσεις, προκειμένου να ικανοποιήσει τη γενετήσια ορμή του η οποία ήταν πολύ συχνά ανεξέλεγκτη, χρησιμοποίησε στην μεν πρώτη σωματική βία σε βάρος του θύματός του, στη δε δεύτερη αλκοόλ και ναρκωτική ουσία προκειμένου να περιάγει το θύματά του σε κατάσταση πλήρους ανικανότητας αντίστασης».
Οι δικαστές στο πρόσωπο του Δ. Λιγνάδη είδαν έναν άνθρωπο με «σταθερή εξακολουθητική ροπή του για την ικανοποίηση της γενετήσιας ορμής του με ανήλικα αμφοτέρων των φύλων». Κατά το βούλευμα, η ροπή αυτή του κατηγορούμενου «έφτασε στην εγκληματική και μάλιστα κακουργηματική της μορφή με παθόντες δύο αλλοδαπούς», ήτοι τους μηνυτές του.
Το γεγονός αυτό, αναφέρουν οι δικαστές σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης «συνεχίζει να μένει στην ευρύτερη περιοχή του Μεταξουργείου όπου ανέκαθεν αλίευε ανήλικους για τον ανωτέρω σκοπό δικαιολογούσαν κατά την άποψή μας απόλυτα την εφαρμογή στο πρόσωπο του της παραγράφου 2 του άρθρου 2244 ΚΠΔ περί παράλειψης κλήσης του ως υπόπτου για λήψη χωρίς όρκου εξηγήσεων και της άμεσης άσκησης ποινικής δίωξης σε βάρος του με σκοπό την αποτροπή τέλεσης νέων παρόμοιων αδικημάτων σε βάρος ανήλικων παθόντων».
Τέλος, οι δικαστές χαρακτηρίζουν το Δ. Λιγνάδη ως ένα χειριστικό άτομο, το οποίο έλεγε στα θύματά του πως για να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη πρέπει να έχει ανοιχτό μυαλό.
Χαρακτηριστικά το βούλευμα παραθέτει τον τρόπο που κατηγορούμενος καταγγέλλεται ότι φέρθηκε στον έναν από τους δυο μηνυτές του, τον οποίο σύμφωνα με τη δίωξη βίασε το 2010 και ενώ το θύμα ήταν 14 ετών: «…Με χειριστικό και πιεστικό τρόπο, εκείνος αντέτεινε (ο κατηγορούμενος) ότι δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται, ούτε να φοβάται για την ερωτική του ταυτότητα, γιατί μπορεί να ενδιαφέρεται μεν για κορίτσια, πλην όμως, είναι απολύτως υγιές να έχουν δυο άνδρες φίλοι σωματική επαφή, ιδίως αν ανήκουν στον καλλιτεχνικό χώρο, όπου οι συμπεριφορές αυτές θεωρούνται απολύτως φυσιολογικές… Άλλωστε, για να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη, πρέπει να έχει ανοιχτό μυαλό… Όταν αυτός του είπε ότι δεν θέλει να τον ξαναδεί ποτέ στη ζωή του κι ότι θα τον καταγγείλει στην αστυνομία, τότε ο αιτών άρχισε να τον εκλιπαρεί να τον λυπηθεί, λέγοντάς του ότι έχει καρκίνο στο λάρυγγα…».
Βούλευμα για Λιγνάδη: «Η εφηβοφιλική σεξουαλική τάση του σκηνοθέτη, η χειριστική συμπεριφορά του και η τέχνη που απαιτεί ανοιχτά μυαλά ….»
